Mówił, że dziennikarz czy jeszcze nie dziennikarz. Sam wiesz, że ja tego miejskiego akcentu nie trawię. Nie szło po prostu wyrozumieć.
– I co on? Poszedł w diabły?
– Nie. Najpierw robił zdjęcia we wsi, ale go pogonili, a teraz czeka na ganku, aż wrócisz.
– No cóż. W takim razie trzeba iść – mruknął Jakub, wstając zza stolika.
Dopił piwo i trzasnął kuflem o ścianę. Na szczęście.
– Barman! – zakrzyknął.
– Jestem ajentem – jęknął ajent zza lady. – Tyle razy cię, Jakub, prosiłem...
– Konia!
W pięć minut później osiodłana chabeta czekała przed lokalem. Wędrowycz zręcznie wskoczył na siodło i pokłusował w ciemność.
Klacz, uderzona w boki obcasami gumofilców, zręcznie przeskoczyła płot i opadła na podwórze. Jakub zeskoczył z siodła. Nieznajomy siedział na ganku. Drzemał wyraźnie. Staruszek uśmiechnął się lekko, wyciągnął zza paska odrapany rewolwer i strzelił dziennikarzowi nad uchem. Ten poderwał się, a widząc przed sobą uzbrojoną postać w czarnej esesmańskiej kurtce, przeżegnał się odruchowo.
– Hy, znaczy, religijny człowiek – mruknął Jakub.
Gość, otrząsnąwszy się z pierwszego wrażenia, wyciągnął dłoń na powitanie.
– Jestem Radosław Tomaszewski...
– A ja jestem Wędrowycz, Jakub Wędrowycz – oświadczył gospodarz z godnością.
Złapał gościa za rękę, uścisnął, a potem odwrócił ją grzbietem do dołu i popatrzył na linie.
– Hy. Ciekawe rzeczy tu napisane. Ale to i owo trzeba by poprawić – mruknął... – Najlepiej brzytwą albo kawałkiem szkła...
– Napisałem list, że przyjadę.
– A, list – mruknął egzorcysta. Z kieszeni wydobył strasznie pomiętą kopertę. Była jeszcze ciągle zaklejona. W cholewy buta wyciągnął bagnet i rozpruł ją artystycznie. Przez chwilę wpatrywał się w równe rządki liter.
– To znaczy twój list? – Pokazał papier przybyszowi.
– Nie, to z urzędu skarbowego. – Tomaszewski rzucił okiem na blankiet. – Tu piszą, że przyślą policję.
– A niech spróbują. – Egzorcysta rzucił papier na ziemię i jął przeszukiwać kieszenie. Niebawem znalazł kawałek następnego pisma.
– To chyba był twój – mruknął. – Dobry papier do skrętów. Cholera, chyba zapomniałem wcześniej przeczytać... Najlepiej opowiedz własnymi słowami. I nie stójmy tak. – Nacisnął klamkę otwierając drzwi.
Z wnętrza domu powiało wonią dawno niepranych skarpetek, ogryzionych kości, rdzy oraz myszy. Jakub zapalił światło i myszy uciekły. Reszta została na miejscu, chociaż skarpetkom niewiele brakowało, by pobiec śladem gryzoni.
– To jaka gazeta cię nasłała? – zagadnął gospodarz.
– Tygodnik Obleśne Nowinki – odpowiedział natychmiast przybysz.
– Obleśne nowinki... – wycedził Jakub. – Hmmm. Dawno nie zrobiłem nic specjalnie obleśnego, ale jeśli przywiozłeś viagrę, to tu po sąsiedzku mieszkają takie młode dupcie...
– Mam coś bardziej ekologicznego. – Tomaszewski sięgnął do torby i wydobył butelkę z żółtawym płynem, w którym pływały drewniane szczapki.
– Bimber? – Wędrowycz ocenił zawartość okiem fachowca.
– Sam destylowałem – pochwalił się gość.
– De... co?
– Pędziłem. – Tomaszewski spopularyzował termin fachowy.
– Pędzi, znaczy, swój... – mruknął do siebie Jakub i popatrzył życzliwiej na gościa. Bez słowa postawił na stole dwie musztardówki i wziął butelkę od dziennikarza.
– Po co te patyki? – Popatrzył pod światło.
– To dębowe drewno, dodaje smaku – wyjaśnił Tomaszewski.
– Zobaczymy... – Jakub wprawnym cięciem bagnetu odrąbał szyjkę butelki razem z korkiem. Nalał.
– Za interes – wzniósł toast dziennikarz.
– Niech będzie interes. – Wędrowycz wypił i mlasnął. – Czysty ten bimber, prawie jak sklepowa wódka – stwierdził.
Tomaszewski spokojnie opróżnił swoją musztardówkę.
– Musi być czysty – odparł. – Destylowałem według matematycznego wzoru...
Jakub omal się nie zakrztusił.
– Mogę zapisać. – Dziennikarz nie zwrócił uwagi na gospodarza. Wyjął kartkę, długopis i zrobił sobie trochę miejsca, przegarnąwszy kości na środek stołu. Napisał: „C=- 0,0984T2+13,78T-389,7”.
– Co to takiego? – Wędrowycz z powagą podrapał się w głowę.
– Na podstawie tego wzoru, mierząc temperaturę pary zacieru na wejściu do chłodnicy, obliczamy moc skraplającego się w danej chwili destylatu w procentach masowych – wyjaśnił Radosław. – Potem trzeba to jeszcze uśrednić albo lepiej scałkować metodą trapezów i uzyskujemy moc gotowego bimbru. To równanie kwadratowe, zwane Parabolą Przewodasa, jest fragmentem krzywej równowagi fazowej dla układu alkohol-woda. Daje prawidłowe wyniki w zakresie temperatur 79-99 stopni Celsjusza.
Jakub namyślał się chwilę, po czym wreszcie zrozumiał.
– Nu, znaczy, z matematyki też można pędzić – stwierdził.
– Tylko z kamienia nie utoczysz... – odrzekł filozoficznie Radosław.
– Jak to nie?! – zaprotestował Jakub i wyciągnął litr karbidówki.
 
Tomaszewski obudził się w sianie.