Przez pewien czas lecieli w milczeniu...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Nikt nie miał ochoty mówić.
– Jak pan sądzi, co by się stało – zaczął wreszcie Eric – gdyby Molinari zniknął ze sceny?
– Cóż, są dwie możliwości. Albo będziemy mieli kogoś bardziej prolilistarskiego, albo nie. Jakie są inne alternatywy, i dlaczego pan pyta? Sądzi pan, że stracimy naszego pacjenta? W takim wypadku, doktorze, stracimy też pracę, może nawet życie. Pańskie – i moje – istnienie zależy wyłącznie od utrzymania przy życiu pewnego otyłego Włocha w średnim wieku, który mieszka w Cheyenne w stanie Wyoming z ogromną rodziną i osiemnastoletnią kochanką, który dostaje bólów żołądka i lubi jeść późnym wieczorem gigantyczne panierowane krewetki w sosie musztardowo-chrzanowym. Nie obchodzi mnie, co panu powiedziano ani co pan podpisał, przez dłuższy czas nie będzie pan wszczepiał Virgilowi Ackermanowi żadnych sztucznych narządów, nie nadarzy się panu okazja, ponieważ utrzymywanie Molinariego przy życiu to robota na pełny etat. – Teagarden sprawiał teraz wrażenie rozdrażnionego i wyprowadzonego z równowagi, w ciemnościach kabiny helikoptera rozlegał się jego urywany głos. – Ja już nie daję sobie rady, Sweetscent. Molinari zajmie panu całe życie, zagada pana na śmierć, będzie wygłaszał próbne mowy na każdy możliwy temat – będzie pytał o pana zdanie o wszystkim, od antykoncepcji po grzyby – jak je przyrządzać – i po Boga, i co by było gdyby, i tak dalej. Jak na dyktatora – a zdaje pan sobie sprawę, że on nim właśnie jest, tyle że nie lubimy używać tego określenia – jest nietypowy. Po pierwsze, jest prawdopodobnie największym żyjącym strategiem politycznym, bo w jaki inny sposób, pana zdaniem, dochrapałby się stanowiska sekretarza generalnego ONZ? Zajęło mu to dwadzieścia lat, wypełnionych nieustanną walką, usuwał każdego napotkanego przeciwnika politycznego, ze wszystkich krajów na Ziemi. Potem skumał się z Lilistarem. Tak zwana polityka zagraniczna. W tej dziedzinie arcystrateg poniósł klęskę, gdyż w tym momencie przytrafiło mu się osobliwe zaćmienie umysłu. Wie pan, jak to się nazywa? Ignorancja. Molinari przez całe życie uczył się, jak kopać ludzi w krocze, a w przypadku Freneksy’ego taka taktyka jest bezużyteczna. Z Freneksym Molinari nie potrafiłby się bardziej dogadać niż pan czy ja – może nawet gorzej.
– Rozumiem – rzekł Eric.
– Ale Molinari się nie zawahał. Blefował. Podpisał Pakt Pokojowy, który wpędził nas w wojnę. I oto czym Molinari różni się od wszystkich innych tłustych, nadętych i napuszonych dawnych dyktatorów. Wziął całą winę na siebie, nie zwolnił jakiegoś ministra spraw zagranicznych, nie rozstrzelał żadnego państwowego doradcy politycznego. To on to zrobił i doskonale o tym wie. I ta świadomość go wykańcza, dzień po dniu, po kawałku. Poczynając od flaków. Kocha Terre. Kocha ludzi, wszystkich ludzi, umytych i brudnych, kocha tę ohydną hałastrę pasożytniczych krewniaków. Zabija ludzi, aresztuje ludzi, ale z wyraźną niechęcią. Molinari jest człowiekiem skomplikowanym, doktorze. Tak skomplikowanym, że...
– Skrzyżowaniem Lincolna z Mussolinim – wtrącił oschle Dorf.
– Jest inną osobą dla każdego napotkanego człowieka – ciągnął Teagarden. – Jezu Chryste, robił rzeczy tak podłe, tak nikczemne, że na samą myśl włos jeży się człowiekowi na głowie. Musiał to zrobić. Niektóre rzeczy nigdy nie zostaną podane do wiadomości publicznej, nawet przez jego politycznych wrogów. I cierpiał z powodu tych rzeczy. Słyszał pan kiedyś o kimś, kto naprawdę wziął na siebie całą odpowiedzialność, całą winę? Czy pan tak postępuje? Pana żona?
– Prawdopodobnie nie – przyznał Eric.