Postanowiłem, jak zwykle w takich wypadkach, że będę spał...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Usadowiłem się w kącie przy oknie, oparłem głowę o wiszący płaszcz i zamknąłem oczy.
Słyszałem, jak mój towarzysz podróży sadowi się naprzeciw mnie. Szeleścił przez chwilę jakimiś papierami. Na pewno wydobył jajka na twardo i zaraz zacznie je spożywać! pomyślałem i nie mogłem się powstrzymać od otwarcia oczu. Nieznajomy siedział naprzeciwko mnie i przeglądał jakieś papiery, od czasu do czasu znacząc w nich coś ołówkiem. Był w średnim wieku, szpakowaty, miał niskie czoło i szerokie ramiona. Podniósł oczy, dostrzegł, że nie śpię, i uśmiechnął się do mnie.
- Widzę, że .pan nie może zasnąć - stwierdził. - Może światło panu przeszkadza?
- Nie, niech pan się nie przejmuje, nie chce mi się właściwie spać... Spojrzałem na papiery, które rozłożył na stoliku. Na pierwszy rzut oka wyglądały na jakąś pracę matematyczną.
- Przepraszam, czy pan zajmuje się może matematyką? - zapytałem.
- Ach... właściwie tak, ale... - zmieszał się nieco. - A pan... zna się pan na tym?
- O tyle, o ile jest mi to potrzebne w moim zawodzie... Pracuję w biurze konstrukcyjnym Instytutu Badań Kosmicznych...
- Naprawdę? - wykrzyknął, jakby go ta wiadomość niezmiernie uradowała - w takim razie mam szczęście! Niech pan sobie wyobrazi, że właśnie dziś udało mi się zakończyć pracę nad kapitalną teorią matematyczną, która pozostaje w ścisłym związku właśnie z zakresem pańskich zainteresowań... Przepraszam, nie przedstawiłem się dotąd... Jerzy Ferenc, magister nauk fizycznych...
- Robert Melis, inżynier-kosmik - przedstawiłem się i ja, ściskając jego wyciągniętą dłoń.
- Otóż, widzi pan, moja teoria daje fantastyczne możliwości podróży kosmicznych!
- Czy to coś z teorii lotu rakiet fotonowych? - spytałem z zainteresowaniem, gdyż właśnie to było tematem naszych ostatnich prac.
Przecząco pokręcił głową:
- Nie, nie, to zupełnie coś innego, nie ta dziedzina! Moja teoria nosi nazwę Teorii Kontaktu Hyperprzestrzennego i opiera się na pewnym ciekawym zjawisku topologicznym. Czy orientuje się pan nieco w topologii?
- Przyznam się, że nic a nic!
- To nic nie szkodzi! Postaram się wyjaśnić to panu w sposób możliwie najbardziej poglądowy... Czy wie pan, co to jest wstęga Mobiusa? Ach, prawda, pan już mówił, że nie zna się na topologii.
Przerwał na chwilę i spośród swoich papierów wydobył czystą kartkę. Za pomocą żyletki, którą wyjął z podróżnego nesesera, odciął wąski pasek papieru, długi na jakieś dwadzieścia pięć, szerokości kilku centymetrów.
- Jeśli ten oto pasek skleimy w taki sposób - pokazywał – to otrzymamy zwykły pierścień, a ściśle mówiąc, boczną powierzchnię bardzo niskiego walca; jeśli natomiast jedną z krawędzi przed sklejeniem skręcimy o sto osiemdziesiąt stopni, ot, tak — skręcił taśmę o pół obrotu - i dopiero teraz skleimy, to otrzymamy właśnie wstęgę Mobiusa... Niech pan zauważy, że taka wstęga posiada tylko jedną powierzchnię!
- Jak to? - spytałem nie zrozumiawszy dokładnie, o co mu chodzi.
- Przecież papier ma dwie powierzchnie?!
- Papier tak... Ale niech pan sobie wyobrazi, że jest on nieskończenie cienki... Nie mam niestety kleju...
- Mam taśmę podgumowaną, taką do klejenia rysunków technicznych - powiedziałem szukając w kieszeni. - Proszę!
- Świetnie! - ucieszył się Ferenc sklejając brzegi taśmy. - A teraz niech pan weźmie ołówek i spróbuje przejechać z dowolnego punktu na powierzchni tej taśmy dookoła, nie przekraczając ani razu jej brzegu!
- Rzeczywiście! - Ze zdziwieniem stwierdziłem, że ołówek powrócił dokładnie w to samo miejsce, z którego rozpocząłem drogę na taśmie. - To zadziwiające! „Obszedłem" obie strony papieru nie przechodząc przez jego brzeg.
- Obszedł pan całkowicie jedną stronę taśmy, gdyż drugiej strony ona nie ma!
- Tak to rzeczywiście wygląda... - odparłem nieco zaskoczony. Ferenc z zadowoleniem prestidigitatora, któremu udał się efektow ny trick, spoglądał na mnie z ukosa, bawiąc się moim zdumieniem.
- Widzi pan zatem, że zupełnie możliwe jest skonstruowanie powierzchni jednostronnej! Co by pan teraz powiedział, gdybym zaproponował następujący model Wszechświata: żyjemy na powierzchni jednostronnej; chcąc dostać się na drugi „koniec" Wszechświata, musimy odbyć bardzo długą drogę wzdłuż taśmy. A w rezultacie znajdujemy się znów w tym samym miejscu, od punktu wyjścia oddziela nas tylko papier, i ponieważ założyliśmy, że jest on nieskończenie cienki, praktycznie znajdujemy się w tym samym miejscu! Wszechświat niejako „zazębia" się sam ze sobą, każdy jego punkt ma podwójne znaczenie, znaczenie dwóch punktów tej samej powierzchni jednostronnej!!! Aby znaleźć się na „drugim końcu" Wszechświata, wystarczy tylko „przebić" nieskończenie cienką grubość papieru...
- Praktycznie więc znajdujemy się równocześnie w dwóch miejscach?