|
Melodia ta była jeszcze jedną rzeczą, która przenosiła Devina z powrotem na łono rodziny. Opierał się jej. Jeśli podąży tą drogą w stanie, w jakim się teraz znajduje, prawdopodobnie skończy się to łzami.
Devin próbował sobie wyobrazić, jak ta zapadająca w pamięć, ulotna melodia brzmiałaby dla uszu kogoś skulonego w ścianach ciemnego domu w tę Noc Żaru. Pewnie wydałoby się mu, że to wędruje grupka duchów. Zmarli błąkający się po świecie za cichą, zapomnianą melodią. Pamiętał, jak Catriana śpiewała w Lesie Sandrenich:
Lecz gdziekolwiek zastanÄ… mnie noce czy dnie,
Nad wodą czy pośród wysokich pni drzew,
Me serce zawsze przeniesie mnie
Do marzeń o wieżach Avalle.
Zastanawiał się, gdzie teraz jest Catriana. I Sandre. Baerd. Zastanawiał się, czy jeszcze kogoś z nich zobaczy. Wczesnym wieczorem, kiedy uciekał przed banitami do wąwozu, myślał, że niedługo zginie. Teraz, w dwie godziny później, dno wąwozu zaścielały ciała dwudziestu pięciu Barbadiorczyków, których zabili wspólnie z banitami, a trzech z tych banitów siedziało oto z nimi w tej nieznanej szopie, gdzie słuchali granej przez Alessana kołysanki.
Devin uznał, że nie zrozumie dziwnych kolei losu, choćby dożył i stu lat.
Z zewnątrz dobiegł jakiś dźwięk i otworzyły się drzwi. Devin mimowolnie zesztywniał, tak jak Ducas di Tregea, który sięgnął po miecz. Alessan spojrzał na drzwi, lecz jego palce nie zgubiły rytmu i muzyka fletni wciąż płynęła.
W drzwiach stanął stary mężczyzna, oświetlony nagle od tyłu blaskiem księżyca. Był lekko zgarbiony, lecz miał lwią grzywę zaczesanych do tyłu siwych włosów. Po chwili wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi trzymaną w ręce laską. W stajni znowu zrobiło się ciemno i przez jakiś czas trudno było w niej cokolwiek dostrzec.
Nikt się nie odezwał. Alessan nawet nie podniósł wzroku. Skończył grać melodię miękko, z uczuciem. Devin patrzył na grającego księcia i zastanawiał się, czy jest tu jedynym człowiekiem, który rozumie, co dla niego znaczy muzyka. Pomyślał o tym, co Alessan przeszedł tylko tego jednego dnia i dokąd jedzie, i słuchając smutnego zakończenia piosenki, doznał osobliwych odczuć. Zobaczył, że książę odkłada fletnię ruchem pełnym żalu. Odkłada to, co przynosi mu ulgę, i z powrotem bierze na ramiona swój ciężar. Wszystkie ciężary będące jego dziedzictwem, ceną jego krwi.
- Dziękuję, że przyszedłeś, stary przyjacielu - powiedział cicho Alessan do mężczyzny stojącego w drzwiach.
- Będziesz moim dłużnikiem, Alessanie - odparł starzec czystym, mocnym głosem. - Skazałeś mnie na skwaśniałe mleko i zepsute mięso przez miesiąc.
- Tego się bałem - rzekł w ciemności Alessan. Devin usłyszał w jego głosie serdeczność i niespodziewane rozbawienie. - Menna wcale się nie zmieniła, co?
Mężczyzna prychnął.
- Menna i zmiana nie współistnieją - powiedział. - Są z tobą nowi ludzie i brakuje jednego przyjaciela. Czy nic mu się nie stało?
- Nie. Jest o pół dnia jazdy na wschód. Mam ci dużo do powiedzenia. Przyjechałem nie bez powodu, Rinaldo.
- To dla mnie jasne. Jeden mężczyzna ze zwichniętą nogą. Inny z raną od strzały. Obaj czarodzieje nie są zachwyceni, ale nic nie poradzę na ich brakujące palce i żaden z nich nie jest chory. Szósty teraz się mnie boi, ale niepotrzebnie.
Devin wstrzymał ze zdumienia oddech. Siedzący obok niego Ducas zaklął głośno.
- Wytłumacz to! - warknął wściekle. - Wytłumacz to wszystko!
Alessan śmiał się. Śmiał się też, ale ciszej, mężczyzna, którego nazwał Rinaldem.
- Jesteś zepsutym i małostkowym starcem - rzekł książę, jeszcze się śmiejąc - a zaskakujesz ludzi dla samej przyjemności. Powinieneś się wstydzić.
- W moim wieku zostało mi tak mało przyjemności - odparł starzec. - Czy i tej chcesz mi odmówić? Twierdzisz, że masz mi wiele do powiedzenia? Mów zatem.
Alessan spoważniał.
- Dziś rano odbyłem w górach pewne spotkanie.
- A, myślałem o tym! I co z niego wynikło?
- Wszystko, Rinaldo. Wszystko. Tego lata. Zgodził się. Będziemy mieli te listy. Jeden do Alberico, jeden do Brandina i jeden do gubernatora Senzio.
- A - powtórzył Rinaldo. - Do gubernatora Senzio. - Powiedział to cicho, lecz nie potrafił całkowicie ukryć w głosie podniecenia. Postąpił krok do przodu. - Nie marzyłem, że dożyję tego dnia. Czy zaczniemy działać, Alessanie?
- Już zaczęliśmy. Ducas wraz ze swymi ludźmi przyłączył się dzisiejszego wieczoru do nas w bitwie. Zabiliśmy trochę Barbadiorczyków i Tropiciela, którzy ścigali jadącego z nami czarodzieja.
|
