– Tak jest, kapitanie – odpowiedział k’vaernijski dowódca...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

– Nie zawiedziemy was.
– Oby. Nie oszczędzajcie amunicji. Chyba nadszedł czas, żeby pokazać tym draniom pełną siłę ognia naszych karabinów.
– Tak jest, kapitanie. – K’Vaernijczyk skinął głową i wyszedł z namiotu, wołając posłańców. Pahner odprowadził go wzrokiem, po czym włączył komunikator.
– Rastar, wysyłam wam wsparcie. K’Vaernijczycy będą się kierować na wasze pozycje. Macie się do nich przebić.
– Tak jest, kapitanie – odparł książę. W tle słychać było trzask wystrzałów z pistoletów. – Las jest tu tak gęsty, że nie możemy zabezpieczyć flanek i ruszyć do przodu. Próbowałem już dwa razy i za każdym razem paskudnie nas otoczyli. Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, zaczekam, aż K’Vaernijczycy odciągną ich od nas.
– Rób to, co uważasz za stosowne – odpowiedział marine z kamienną twarzą. W lesie najwyraźniej zrobiło się gorąco. –
Odsiecz jest już w drodze. Pamiętaj tylko, że jeśli zaatakują was znacznie większymi siłami, może będę musiał ich zawrócić.
– Zrozumiałem – powiedział książę. – Rastar, bez odbioru.
Pahner wyjrzał przez okno. Sznur tragarzy ładował sterty wyprawionych skór, worki jęczmyżu, tkaniny, węgiel, rudy metali, węgiel drzewny, wytopione metale i tysiące innych rzeczy na barki i wozy odjeżdżające ze skrzypieniem kół po drewnianym trakcie. Przystań rozpaczliwie potrzebowała tych zapasów, jeśli miała przetrwać do czasu, aż jej handlowi partnerzy podniosą się z ruin.
Większość Bomanów znajdowała się na północnym brzegu rzeki i najwyraźniej osaczała kawalerię, która okazała się dobrą przynętą. Szlak karawan do D’Sley wzdłuż południowego brzegu rzeki leżał, przynajmniej dotąd, poza strefą zagrożenia. Jeśli na południowym brzegu były jakieś zorganizowane bandy Bomanów, nie mogły być tak liczne, jak te na północnym.
– Rus, idź tam – powiedział kapitan, wskazując ładujących zapasy Mardukan – i zobacz, czy nie uda się tego jakoś przyspieszyć.
– Robi się – odparł inżynier.
– No, Rastar – mruknął do siebie Pahner. – Trzymaj się, dopóki nie przyjedzie Bistem i nie zawlecze twojej dupy do domu.

* * *

Honal wysunął bębenek rewolweru i chrząknął.
– Kocham tę broń. Gdzie Pahner był przez całe moje życie?
– Według marines, latał gdzieś między słońcami. – Rastar wydłubał pocisk, który utkwił w lufie jednego z jego pistoletów.
Wszechobecna wilgoć spowodowała, że pomimo owijki z zapłonnika mokry proch błysnął tylko, wpychając pocisk w lufę. –
Chciałbym, żeby teraz był tutaj.
Okrążało ich coraz więcej Bomanów. Większość jazdy – ponad trzy tysiące jeźdźców i prawie osiem tysięcy civan – zdołała przegrupować się i zgromadzić w jednym miejscu. Bojowe wierzchowce osłaniały kawalerzystów jak strusie przycupnięte na gnieździe. Jeźdźcom udało się wyrąbać trochę drzew, żeby zwiększyć pole ostrzału. Barbarzyńcy podchodzili jednak coraz bliżej.
Honal pociągnął za spust.
– Mam cię, ty bomański bydlaku – zachichotał. – Wiesz, kocham rewolwery, ale chciałbym też mieć trochę karabinów!
– Niektórym nigdy nie dogodzisz – chrząknął Rastar. – Rewolwery mają o wiele lepszą szybkostrzelność niż karabiny.
Armia nie miała po prostu dość karabinów dla wszystkich. Dzięki uproszczonemu projektowi Dell Mira udało się wyprodukować osiem tysięcy sztuk zamiast pięciu lub sześciu tysięcy, ale to i tak było o wiele mniej, niż K’Vaernijczycy i ich sprzymierzeńcy chcieliby mieć. Niemal cała produkcja trafiła do oddziałów piechoty, które – zgodnie z planem – miały przyjąć na siebie główny ciężar walki. Żołnierzom Rastara wydano tylko czterysta sztuk. Z drugiej strony posiadali oni sześć tysięcy rewolwerów – niemal wszystkie, które wyprodukowano.
W tej chwili zużyli już ponad dwie trzecie posiadanej amunicji, ale Rastar postanowił na razie o tym nie myśleć.
– Och, ja nigdy bym nie zamienił moich rewolwerów – powiedział Honal, wypatrując następnego celu. – Pomyślałem tylko, że gdybyśmy mieli więcej karabinów, mielibyśmy też więcej strzelców. W tej chwili bardzo by mnie to podniosło na duchu.
– Mnie też – przyznał Rastar. – Ale sądzę, że mamy sporą szansę niedługo ich zobaczyć.
– Mam nadzieję. Dobrze, że kapitan wysłał nam na pomoc Kara. Gdybym miał wybierać między Bogessem i Bistem Karem, zawsze wybrałbym Kara.
– Muszę się z tobą zgodzić – chrząknął Rastar – ale wolałbym, żeby się pospieszył. Nie mamy nieograniczonych zapasów amunicji.

145 Skończył ładować pistolety w samą porę, gdyż Bomani szykowali się już do następnego ataku.
– Niedługo tu będzie – powiedział Honal. – Przestań biadolić.

* * *

Krindi Fain splótł za sobą wszystkie cztery ręce i stanął przed porucznikiem Fonalem. Odwrócił się plecami do ustawiającej się kompanii piechoty, by żołnierze nie usłyszeli, co mówi.
– Musi pan przestać się denerwować, panie poruczniku.
– To widać? – spytał nerwowo oficer.
– Tak – powiedział Fain. – Okazywanie zdenerwowania i niepewności nie służy dowodzeniu.
– Co proponujecie, plutonowy?
– Niech pan weźmie głęboki oddech, spojrzy na mapę i przestanie co chwila pocierać rogi. Jeszcze trochę i wytrze pan w nich dziurę. Proszę się uśmiechnąć. Może pan porozmawiać z żołnierzami, ale nie tylko o tym, czy są już gotowi. Najlepiej stać jak skała i sprawiać wrażenie pewnego siebie. Byłoby dobrze, gdyby się pan przeszedł do pułkownika Trama albo generała Kara i pomówił z nimi przez chwilę.
– A co z przygotowaniem kompanii? Brakuje nam pół plutonu!
– Niech pan to zostawi sierżantowi Kneverowi. Albo się do tego nadaje i kompania sprawdzi się, kiedy będzie jej pan potrzebował, albo trzeba go było wcześniej zmienić. Tak czy inaczej, teraz za późno myśleć o zmianach. A jeśli nawet będziemy musieli wymaszerować bez połowy plutonu, zrobimy to.
Fonal chciał potrzeć róg, ale zatrzymał rękę w pół drogi.
– Jak możecie być tak spokojni, plutonowy? Tam jest mnóstwo Bomanów, a nas nie jest za wielu. Wyrżną nas, jeśli jeszcze tego nie zrozumieliście – syknął.
Plutonowy przechylił głowę i przyjrzał się porucznikowi.
– Wolałby pan pozbierać brakujących żołnierzy, panie poruczniku? – spytał.