płynąć

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

. . Ale wciąż życie wydawało mi się za krótkie, by pomieścić w nim wszystkie
plany. Gdybyś mógł płynąć ze mną panie! — zawołał nagle, uderzając pięścią w ścianę.
916
— Narwaniec — ocenił Tamenath. — Dołożyć mu parę lat życia, to będzie zwiedzał
Bezmiary.
Po czym dorzucił spokojnie, ale jakby przekornie:
— Wkrótce umrę.
— O, na wszystkie morza! — cisnął Raladan.
— Ponadto, hm, twoja żona. . .
— Ech, dziwka. . . — sarknął tamten. — Rogi już w drzwiach mi się nie mieszczą.
— Tak bardzo masz jej to za złe?
Raladan milczał przez chwilę, po czym nagle rzekł przez ramię, z uśmiechem:
— Może to i dziwne. . . ale nie. Poza tą jedną sprawą jest cała moja. Bez reszty.
Wolę tak niż odwrotnie.
Skrzypnęły drzwi. Obejrzeli się. Ridareta cisnęła na stół rękawice, odpięła od pasa
miecz i też położyła na blacie. Zdjęła hełm, uwalniając burzę włosów.
— Jak szkolenie? — zagadnął Tamenath.
— Szkolenie. . . — mruknęła. — Te miejscowe cherlaki ledwie dźwigają kozły od
hakownic. Ale znów doszło paru chętnych.
917
— W mieście drożyzna, a w wioskach głód — skwitował Raladan. — Długa ta jesień. . .
Ostatnio dokonał wyczynu, jakiego chyba nie znała historia Bezmiarów: popłynął
przez sztormy do Dartanu. I wrócił. . . Z mąką, kaszą, fasolą. Twierdza Ahela żywiła
teraz całą wyspę. Lecz wciąż martwili się o Małą Agarę. Tylko raz popłynęły tam szniki, w pogodny dzień. Ale dotąd nie wróciły. Czy żywność dotarła?
— Ahagaden — powiedziała. — Ten to zna się na rzeczy. Ale żołnierz! — dorzu-
ciła takim tonem, że mężczyźni wymienili znaczące spojrzenia i uśmiechy. — Muszę
przyznać, że jakby postawić moich strzelców przeciw jego tarczownikom i kusznikom,
jeden na jednego, to po walce nawet zbroje moich nie przydałyby się już na nic. A jeszcze ktoś mu pomaga! — Spojrzała oskarżycielsko na olbrzyma. — Kusznicy używają
grombelardzkich komend!
— Więcej strzelaj — doradził Tamenath, powściągając uśmiech. — W końcu to ty
dowodzisz całym wojskiem, nie Ahagaden. . . Zabierz mu paru dobrych dziesiętników.
Jeśli chcesz mieć z piechoty ognistej doborowe wojsko. . .
918
— Strzelanie. . . Mamy mało prochu. Nie mogę pukać ot, tak sobie. Kto wie, co będzie, jak jesień się skończy? Imperium dalej jest tam, gdzie było.
Potrząsnęła głową.
— A twoja śliczna? — zapytała po chwili, patrząc na Raladana. — Nikt nie wie,
gdzie? Jak zwykle?
— Bardzo blisko — rzekła Alida, stając w drzwiach. — Znowu kazałaś tłuc batem
żołnierza. . . Hamuj się! Za bardzo cię to podnieca.
— Jej wysokość księżna Alida, pani na Agarach — rzekła Ridareta, ignorując wy-
mówkę. Złożyła ukłon, z dłonią przy piersi. Lubiły się właściwie, ale też kochały draż-
nić nawzajem.
— Mam dla ciebie ogiera — oznajmiła złośliwie Alida. — Wyżyj się na nim. Bez
bata.
— Ognisty?
— Może ognisty, skąd mogę wiedzieć? Jeśli nawet ognisty, to na pewno nie dla
mnie. Czy może być bardziej ognisty niż mój pan i małżonek?
Raladan popatrzył w sufit i znów odwrócił się ku oknu, zatykając dłonie za pas.
919
— Nasz przyjaciel — rzekł po chwili — kładzie się do grobu. Można już wybierać miejsce na Przeklętym.
Spojrzały z niepokojem na starca. Przez ostatnie miesiące olbrzym stał się prawie
ojcem całej trójki.
— Wcale nie — zaprzeczył teraz. — Mówiłem tylko, że umrę.
Raladan wzruszył ramionami. Kobiety wymieniły spojrzenia.
— Twierdza prawie skończona — ciągnął starzec — pora płacić mistrzowi murar-
skiemu. Raladan odwrócił się znowu.
— Złotem? — rzekł z niedowierzaniem. — Na Szerń, nie ma takiej ilości. . .
— Młokos. Bezczelny młokos — skwitował olbrzym, kręcąc głową. — Po co złoto
starcowi? Chcę tego, co w moim wieku ma wartość. . .
Patrzyli wyczekująco.
— Życia. Waszego życia.
Wstał ciężko i podszedł do Raladana, kładąc mu dłoń na ramieniu.
— Nie całego przecież. . . Ale mam syna, książę. W pewien sposób przywróciliście
mnie światu — wyznał. — Chcę wrócić do Grombelardu. Gdybym potrzebował pomo-
920