Conan podskoczył wysoko i potwór prze­biegł pod nim, zawrócił i znowu zaatakował. Tym razem mło­dy barbarzyńca błyskawicznie odskoczył w bok i ciął strasznie. Ostrze odrąbało jedną z włochatych nóg i ponownie Conan z trudem uniknął kłapiących szczęk. Stwór przebiegł po krysz­tałowej posadzce i wspiął się pod sufit. Przyczaił się w górze i przez chwilę spoglądał na człowieka chytrymi, czerwonymi ślepiami. Nagle rzucił się w powietrze, ciągnąc za sobą pasmo szarawej pajęczyny.
Conan cofnął się i skoczył gwałtownie, unikając oplatania. Pojął plan potwora i popędził do drzwi, lecz pająk był szybszy. Lepkie pasmo przeciągnięte przez framugę uwięziło człowieka w komnacie. Cymeryjczyk nie ośmielił się przeciąć pajęczyny mieczem. Wiedział, że ostrze przylgnie do kleistej substancji i nim zdoła je oderwać, bestia zatopi mu kły w plecach.
Rozpoczął się zaciekły pojedynek - inteligencji i zręczności człowieka przeciw sprytowi i szybkości potwora. Pająk nie atakował już bezpośrednio ani po podłodze, ani w powietrzu. Biegał szybko po ścianach i suficie wysnuwając z piekielną zmyślnością długie pętle lepkiej pajęczyny, usiłując pochwycić w nie intruza. Pasma miały grubość sznura i Conan wiedział, że jeśli raz w nie wpadnie, to cała jego siła nie wystarczy, by się wyrwać i odeprzeć atak bestii.
Straszliwe zmagania toczyły się w zupełnej ciszy, przerywa­nej jedynie przez szybkie oddechy i szuranie bosych stóp czło­wieka oraz suche klapanie szczęk poczwarnego strażnika kom­naty. Szare pasma leżały w zwojach na podłodze, zwisały ze ścian i sufitu, długimi festonami opadając na kufry ze skar­bami. Bystre oczy i stalowe mięśnie Conana trzymały go przy życiu, ale lepkie pętle otaczały go tak ciasno, że wciąż dotykał ich nagim ciałem. Wiedział, że nie może w nieskończoność unikać zguby; musiał zważać nie tylko na potwora, lecz także na zwisające i leżące wokół pajęczyny. Wcześniej czy później lepkie pasmo owinie go jak wąż i omotany niczym mucha znajdzie się na łasce pająka.
Włochaty stwór pędził po podłodze komnaty, ciągnąc za sobą szary sznur. Conan wyskoczył w górę przesadzając sofę, lecz bestia wyczuwając jego zamiar zawróciła gwałtownie i wbiegła na ścianę, unosząc z posadzki pajęczynę, która jak żywa istota owinęła się wokół kostki Cymeryjczyka. Upadł jak długi, szarpiąc się szaleńczo w giętkim, mocnym oplocie. Czarny pająk ruszył w dół, by dokończyć dzieła. Doprowa­dzony do szału barbarzyńca pochwycił napełniony klejnotami kufer i cisnął nim z całej siły. Potężny pocisk uderzył ze stłumionym, mdlącym chrzęstem w sam środek ohydnego cielska. Trysnęła krew i zielonkawa maż, zmiażdżone ścierwo spadło na posadzkę razem z rozbitym kufrem. Odrażająca bestia leżała wśród sterty drogocennych kamieni, a jej cze­rwone ślepia gasły szybko.
Conan rozejrzał się wokół i nie dostrzegłszy innego prze­ciwnika zaczął się oswobadzać z pajęczyny. Kleiste pasma przywierały uporczywie do palców, ale w końcu uwolnił się, podniósł upuszczony przy upadku miecz i klucząc wśród zale­gających podłogę zwojów dotarł do drzwi prowadzących do innych partii wieży. Nie miał pojęcia, jakie niebezpieczeństwa oczekują go za nimi, lecz rozgrzany odniesionym przed chwilą zwycięstwem zadecydował, że skoro dotarł już tak daleko i po­konał tyle przeciwności, to powinien doprowadzić sprawę do końca. Ponadto miał wrażenie, że klejnotu, którego szukał, nie znajdzie wśród nieprzebranych skarbów niedbale porozrzuca­nych w lśniącej komnacie.