|
Zatrzymała się przy jednym z obwieszonych lustrami filarów i spojrzała na siebie. Ciemnooka brunetka o wspaniałej sylwetce i proporcjach, szuka rozrywki. Ubrana ze smakiem, zdolna do prowadzenia inteligentnej rozmowy. Gdy trzeba, kocha się z entuzjazmem. Wyszywanie i interesy w branży żywnościowej wykluczone. Preferowani łowcy nosorożców, żeglarze oceaniczni, tańczący po świt i nadzy biegacze na owiewanych wiatrem złocistych polach makowych.
Spojrzała przytomniej. Młody mężczyzna, który kilka minut temu zderzył się z nią, stał teraz obok i przyglądał się jej. Spłonęła nagle rumieńcem i odwróciła się z nadzieją, że nie robiła, jak zwykle, różnych min.
- Przepraszam - powiedział. - Myślałem właśnie, jaka jest pani atrakcyjna.
- Co? - Spytała biorąc go niemal za szaleńca. Boże, chyba rzeczywiście był pomylony.
- Mam przygotować dziś to do jedzenia - dodał w taki sposób, że zupełnie nie wiedziała, o co mu właściwie chodzi i co miał znaczyć ten początek. W miarę jak zbliżała się do czterdziestki, pamięć przestawała jej dopisywać. Czterdziestka, jak wyjściowa brama z Disneylandu. Gdy jest już za tobą, to przepadło i nikt nie przybije ci już na ręce stempla uprawniającego do wejścia.
- To jagnię - dodał z roztargnieniem.
- Co niby? - Spojrzała na niego.
- To, co mam przygotować na dziś wieczór. Przychodzi rodzina mojej narzeczonej. Nie jestem w stanie zabrać ich do restauracji, więc pomyślałem, że sam ugotuję.
- I ma pan zamiar przyrządzić im jagnię?
- Mam przepis, proszę spojrzeć. Wyciąłem go z ostatniego piątkowego działu kulinarnego.
Wyciągnął ku niej starannie złożony wycinek. Wzięła go, lecz bez okularów nie była w stanie niczego przeczytać. Pogrzebała w torbie i w końcu je znalazła.
- Ach, tak - powiedziała, zerkając na wycinek. - Co to jest?
Przeczytała szybko. Był to przepis na lamb en cróute, całą nogę jagnięcia duszoną z ziołami, a następnie obkładaną pasztetem i dojrzewającą w piekarniku. Oddała mu przepis.
- Często pan gotuje?
- Tylko klopsy.
- Nie sądzi pan, że lamb en cróute to trochę zbyt ambitne danie dla kogoś, kto zna się jedynie na klopsach?
- Zapewne tak. Pomyślałem jednak, że jeśli będę dokładnie trzymał się przepisu i użyję mrożonego pasztetu, zamiast przygotowywać go samemu... No to może wyjdzie coś jadalnego.
- No, może tak, o ile szczęście będzie naprawdę sprzyjać. - Jennifer uśmiechnęła się.
Ten młody człowiek bawił ją. Był subtelny, poważny, miał dobrą prezencję i mówił to wszystko tak, jakby szanował jej radę. Nie tak jak Paul, nieustannie dający jej do zrozumienia, że powinna doceniać swoje szczęście i jego wspaniałomyślność, gdy łaskawie udzieli jej w rozmowie kilku bezcennych pouczeń.
Młodzieniec podrapał się w kark, myśląc przy tym, intensywnie.
- To dość istotne, by to było właśnie takie danie. Jeśli ugotuję coś idiotycznego, co wówczas pomyślą sobie o mnie jej rodzice?
- Nie musi pan przygotowywać czegoś aż tak skomplikowanego. Większość ludzi woli ostatecznie proste potrawy. Wydałam już tuziny przyjęć, a pamiętam, że najbardziej udane były zawsze te najprostsze. Szynka, polędwica wieprzowa albo...
- To są Żydzi - przerwał.
- No, to może pan zrobić coś łatwego z wołowiny lub ryby.
Młodzieniec z zadumą spojrzał na trzymany w ręce przepis.
- Ma pani rację - powiedział. - Może powinienem zrobić coś naprawdę prostego. Pieczone żeberka cielęce czy coś w tym stylu.
Jennifer przyglądała mu się przez chwilę. Na dnie jego wózka leżały już zioła prowansalskie, groszek, przetarta marchewka, kartofelki w mundurkach i pasztet.
- Jeśli można coś zaproponować - usłyszała swoje słowa. - Może poszedłby pan dziś ze mną, pomogę panu z tym lamb en cróute. Tak czy owak, trzeba wstępnie przygotować to jagnię, zanim znajdzie się w towarzystwie ziół, wątróbek i pasztetu. Zrobię to tak, że potem w domu będzie pan musiał tylko wstawić to do piekarnika.
Młody człowiek popatrzył na nią.
- Zrobi to pani?
- Czemu nie? Nie mam dziś po południu nic innego do roboty. To może być dla mnie urozmaicenie.
- Hmm, to wspaniałe. Ale przecież nawet mnie pani nie zna. Mogę być Dusicielem z Bostonu albo kimś takim.
- Jasne - odparła żywo Jennifer, popychając swój wózek. - Dusiciel z Bostonu chodzi po magazynie Ralpha zastanawiając się, jak przygotować lamb en cróute dla swych przyszłych żydowskich teściów.
Młodzieniec podążył za Jennifer.
- Nawet Charles Manson robił zakupy - powiedział bez tchu.
Jennifer zatrzymała się i ich wózki znów się zderzyły.
- Jest pan przyjacielem Charlesa Mansona, czy co? - Spytała, po części poważnie.
Młodzieniec uderzył się dłonią w pierś i spytał z przerażeniem:
- Ja? Nie, oczywiście, że nie!
- Proszę posłuchać - powiedziała Jennifer. - Pozbądźmy się lepiej jednego wózka. W przeciwnym razie, zanim jeszcze dojedziemy do kasy, zaliczymy naprawdę poważny wypadek drogowy.
Z zakupami uporali się w dziesięć minut. Potem młodzieniec przepchnął wózek do samochodu Jennifer, metalicznie lśniącego zielonego eldorado, ledwie sześciomiesięcznego.
- Gdzie pański wóz? - Zapytała Jennifer.
Młodzieniec machnął nieśmiało ręką w kierunku chropowatego dwunastoletniego le sabre z oklapniętym zawieszeniem. Jennifer uśmiechnęła się.
- Chce pan zostawić go tutaj i wrócić moim?
- Nie, nie trzeba. Pojadę za panią. Nie za blisko, nie chcę pani robić kłopotu.
Naprawdę powinnam poznać pańskie imię - powiedziała. - I sądzę, że pan powinien poznać moje. Jestem Jennifer Shepheard. Uścisnęli dłonie.
- Bernard Muldoon - odpowiedział młody człowiek. - Jestem studentem szkoły menedżerów Uniwersytetu San Diego.
- Miło cię poznać, Bernardzie.
|
