na procesy tworzenia produktu. Sfera realna gospodarki i strefa pieniężna nie oddziaływają
na siebie. Zgodnie z tą zasadą pieniądz pełni wyłącznie funkcję jednostki obrachunkowej i pośrednika
wymiany. Z zasady neutralności pieniądza wypływa wniosek, że gospodarka może funkcjonować bez
pieniądza. Przez zwiększenie zasobu pieniądza nie można powiększyć produktu → nie ma funkcyjnej
zależności między produktem i pieniądzem. Jednak zmniejszenie zasobu pieniądza może spowodować
zmniejszenie produktu. W tym wypadku pomiędzy pieniądzem a produktem występuje zależność. Z
powyższego wynik, że neutralność pieniądza jest jednostronna.
27. Ilościowa teoria pieniądza (Fisher).
Pieniądz uważa się tylko za środek wymiany, używany do doskonalenia transakcji rynkowych (wysoka
płynność), wobec czego globalne wydatki muszą się równać zagregowanej wartości transakcji (równanie
wymiany Fishera):
,
gdzie:
M - ilość pieniądza;
VT - prędkość, z jaką pieniądz jest wydawany na wszystkie transakcje pieniężne (transakcyjna szybkość
pieniÄ…dza);
PT - cena transakcji;
T - ogólna liczba transakcji (realnych i finansowych).
niej niezależne, to równanie wymiany można przekształcić w funkcję popytu na pieniądz:
.
Z powyższego wynika, że popyt na wydawanie pieniądza zależy od trzech czynników:
a) transakcyjnej szybkości pieniądza, którą określają: stopień rozwoju systemu bankowego, częstotliwość
wpłat i wypłat, długość okresu płatności, szybkość komunikacji (transakcyjna szybkość pieniądza zmienia
się wolno, więc można przyjąć, że jest stała);
b) liczby transakcji, którą określa stopień wykorzystania zasobów (to również zmienia się powoli, więc jest
w przybliżeniu stałe);
c) cen (jedyna zmienna wpływająca na popyt na pieniądz: procentowy wzrost cen powoduje taki sam
procentowy wzrost popytu na pieniÄ…dz).
28. Popyt na pieniądz według Pigou.

11
Teoria popytu na pieniądz wg A.Pigoe jest modyfikacją równania wymiany Fishera. Pigou uznał, że sektor
prywatny tworząc produkt określonej wielkości zgłasza popyt na pieniądz, który musi pokryć podaż
oferowaną przez państwo.
Produkt → Q
Pieniądz → M (podaż pieniądza oferowana przez państwo)
Popyt na pieniądz → L
Pigou: Q → L → M
Równanie to wiąże popyt na pieniądz (L) z nowo wykonanym produktem (Q), poziomem cen dobra (p) oraz
współczynnikiem utrzymywania dochodu w postaci pieniężnej (k)
L = kpQ
W związku z tym, że podaż pieniądza (M) powinna równać się popytowi na pieniądz (L) równane przyjęło
następującą postać
M = kpQ dla M=L
29. Prawo Pigou a prawo rynków Saya.
Gospodarka składa się z dwóch czynników: popytowego i potażowego. Podaż tworzona jest przez
wytworzony produkt a popyt to zgłaszane na te dobro zapotrzebowanie. Wg Saya podaż jest czynnikiem
kształtującym popyt. Produkcja towarów, dostarczając dochodów ich wytwórcom, kieruje jednocześnie
popyt.
Pigue uzupełnił prawo rynków Saya odnosząc się do sfery realnej gospodarki. Wg Pigou podaż dóbr określa
popyt na pieniądz, do którego dopasowywuje się podaż pieniądza. Pigou uważał, że to popyt jest
czynnikiem kształtującym podaż pieniądza.
30. Stosunek Myrdala do prawa rynków Saya.
Zdaniem Mądrala w gospodarce dochodzi do równowagi popytu na dobra i podaży dóbr.
Ex post: QD = QS
Jednak, jeżeli popyt i podaż nie są równe to wielkość większa musi dopasować się do wielkości mniejszej.
Gdy popyt jest mniejszy niż podaż skutkowało to ograniczeniem podaży.
En ante: QD < Q S = Q S↓
Wg Mydrala jest to dowód na nieprawidłowość prawa rynków Saya. W sytuacji, gdy popyt na produkt był
niewystarczający następowało ograniczenie podaży. Gospodarka osiągała stan równowagi jednak przy
niepełnym wykorzystaniu czynników wytwórczych. W związku z powyższym można dojść do wniosku, że
podaż nie tworzy wystarczającego popytu a więc założenie prawa rynków Saya, że podaż jest czynnikiem
kształtującym popyt nie ma zastosowania.
31. Konieczność interwencji państwa w gospodarce wg Myrdala i Keleckiego.
Wg Myrdala i Kaleckiego teoria niedostatecznego popytu jest dowodem na konieczność interwencjonizmu
państwa w gospodarkę. W sytuacji gdy sektor prywatny nie jest w stanie wygenerować popytu
wystarczającego na skonsumowanie całej podaży konieczne jest wsparcie państwa.
Wg Myrdala i Kaleckiego w sytuacji niedostatecznego popytu do podaży część produkcji nie zostaje
sprzedana. Następnie przy wzroście popytu w kolejnym okresie nie następuje produkcja nowego produktu
gdyż nadwyżka popytu zaspokajana jest z nadwyżek produkcji z okresu poprzedniego. Powstaje sytuacja
gdy niewykorzystane są może produkcyjne a produkt bieżący jest mniejszy od potencjalnego
Qakt < Qmax
Powtarzające się zjawisko niedostatku popytu sprawia, że zjawisko to kumuluje się i daje niekorzystny
efekt. Prowadzi to do straty produktu, który mógłby być wytworzony, ale nie będzie. Częsty niedobór
popytu powoduje trwały ubytek produktu i powoduje wahania koniunkturalne. W takiej sytuacji niezbędna
wg Myrdala i Kaleckiego jest reakcja państwa.
32. Funkcja oszczędności Keynesa. Stosunek do klasycznej funkcji oszczędności.
Formułowanie funkcji oszczędności Keynes rozpoczął od określenia czynników kształtujących popyt w
gospodarce. Są to wg niego konsumpcja i inwestycje. Konsumpcja zależy od bieżącego produktu, wynika z
tego, że konsumpcja jest funkcją produktu. Oszczędności jest to nieskonsumowaną cześć produktu. Z tego
wynika, że oszczędności są także funkcją produktu. Wynika z tego, że wraz ze wzrostem produktu wzrasta
poziom oszczędności. W prowadzonych rozważaniach, Keynes zastosował podejście popytowe w
przeciwieństwie do klasyków, którzy podchodzili do tego zagadnienia od strony potażowej. W odróżnieniu