„Być w pełni osobą" przedstawia więc zupełnie odrębną kategorię doskonałości, aniżeli „być doskonałym sportowcem, rzemieślnikiem, uczonym czy inżynierem". Nic więc dziwnego, że to dynamiczne ukierunkowanie człowieka na realizację własnej osobowej doskonałości mocą wolnego, niezdeterminowanego z zewnątrz działania, ukierunkowanie sięgające samych podstaw jego osobowej struktury warunkuje istnienie odpowiedniego idealnego wzorca tej całościowo wziętej osobowej doskonałości. W nim znajduje człowiek obraz optymalnych form własnego istnienia, na kształt których może przeobrażać samego siebie za pomocą swych aktów. Jednakowoż akty te mają własną specyfikę i mogą urzeczywistniać doskonałość osoby tylko w obrębie realizowanych przez siebie, gatunkowo zróżnicowanych dóbr. Wobec tego idealny wzorzec całościowo wziętej osobowej doskonałości człowieka domaga się dopełnienia w postaci obiektyw- 228 AKSJOLOGIA ETYCZNA CZYLI NAUKA... nych prawidłowości ważnych w zakresie podstawowych kategorii tego działania, aby wyznaczały one drogi, na których ma się dokonać dzieło moralnego udoskonalenia osoby ludzkiej. Czym są te prawidłowości zawarte w szczegółowych wzorcach postępowania ludzkiego, ukazuje tkwiący w naturze osoby pierwiastek perfekcjonistyczny. 2° Pierwiastek perfekcjonistyczny. Celem zrozumienia, o co tu chodzi, należy powrócić do pojęcia natury integralnej. Obejmuje ona cały szereg heterogennych elementów składowych, którt; kształtuje na różne sposoby rzeczywistość bytową człowieka równocześnie określają zasadnicze kategorie właściwego mu działania. Co więcej, zarówno poszczególne władze i uzdolnienia, które człowiek posiada i za pomocą których działa (np. zdolność umysłu do poznawania prawdy, zdolność mowy do wyrażania myśli itp.), jak i byty zewnętrzne, do których odnoszą się jego podstawowe relacje (inni ludzie, istoty ożywione czy rzeczy materialne), mają zawartą w swej strukturze wewnętrzną celowość i dynamiczną organizację, dzięki której są zdolne urzeczywistniać określone dobra. Na tym polega właściwa im doskonałość. Otóż wśród tych dóbr są takie, które doskonalą tylko dane naturze poszczególne jej uzdolnienia bez odniesienia ich do doskonałości osoby, a więc sprawiają tylko cząstkową doskonałość człowieka. Do tej kategorii dóbr należą sprawności, np. sportowca, szachisty, rzeźbiarza czy intelektualisty. Inne natomiast pozostają w bezpośredniej relacji do personalistycznym aspektem uwarunkowanego, idealnego wzorca doskonałości osoby. Zachodzi to wówczas, kiedy dobra te okazują się zdolne do pomnażania doskonałości tejże osoby jako osoby, innymi słowy, stają się czynnikami rozwoju osobowej doskonałości człowieka. Ponieważ zaś wspomniana zdolność danego dobra do doskonalenia osoby jako osoby zasadza się na wewnętrznej celowości określonych władz bądź bytowej struktury danych rzeczy, przeto zakłada stałą relację odpowie dniości zachodzącej między daną władzą czy rzeczą a idealnym wzorcera doskonałości osoby. Z chwilą zatem, kiedy człowiek podejmuje okręcone działanie, zgodne z celowością danych władz czy uzdolnień (np. używając mowy) bądź też odpowiedniej struktury bytów zewnętrznych (np. przyjmując pokarm, czy-w sferze duchowej - poznając prawdę), wówczas realizuje dobro, które wprawdzie jest uwarunkowane wspomnianą celowością odpowiednich władz czy struktury bytów i je (te władze) doskonali, ale równocześnie sprawia ono jeszcze coś więcej. To dobro bowiem okazuje się zarazem dobrem osobowym, dobrem odpowiadającym idealnemu wzorcowi człowieka jako osoby, czyli dobrem moralnym (np. zdolność mowy do wyrażania treści poznawczych zgodnie z przekonaniem jest tym samym zdolnością bogacenia osoby ludzkiej jako istoty rozumnej i społecznej, a podobnie - odpowiednie korzystanie z rzeczy materialnych służy doskonaleniu osoby jako bytu psychofizycznego przez to, że umożliwia jej utrzymanie życia wegetatywnego VI. Zagadnienie zasady konstytutywnej... 229
|