700, a na obss rac,'r mniej rozwiniętych ~ również i później.gs Autorytet i potęga arys gg rrzemiany ustro owe (poza Prtenami) kracji zapewniała jej także bezsporne kierownictwo w dziedzini.e koloni- zacji, gdyż ona organizowała ekspedycje i zakładała kolonie, i z jej też szeregów wychodzili założyciele, tacy jak Archias w Syrakuzach cz Cher- sikrates na Korkyrze, ezłonkowie rodu Bakchiadów. Nie można zaprzeczyć, że arystokraci służyli dobrze swej ojczyźnie. Im należy przypisać wielkie osiągnięcia okresu archaicznego: utworzenie miast-państw, rozkwit uztuki greckiej i ekspansję kolonialną. W większości państw rządy arystokratyczne były bardzo trwałe. Akcep- tował je ogół obywateli, którzy byli również zorganizowani systemem plemiennym i wyznawali te same zasady społeczne i religijne. Chociaż zarówno inicjatywa polityczna, jak w%adza wykonawcza były w rękacli arystokratów, nic nie wskazuje na to, aby Zgromadzenie Ludowe przestało istnieć. Prawdopodobnie wyrażało ono jedynie swoją opinię w ważnycli sprawach dotyczących stosunków międzypaństwowych, polityki kolonial- nej, własności ziemi itd. oraz wybierało kandydatów wyznaczonych uprze- dnio spośród ograniczonej grupy. W tych kwestiach jednak poważny kon- flikt był nieprawdopodobny. W państwach doryckich bowiem Zgromadze- nie by%o na równi z arystokracją zainteresowane utrzymaniem przywilejów obywateli wobec poddanych i periojków, a w państwach zamorskich - wobec niewolników i barbarzyńców. Tam, gdzie arystokracja zachowała solidarność i dostosowywała się do zmieniających się powoli warunków, przetrwala ona do V lub IV stulecia. Wcześni prawodawcy przyczynili się często do przedłużenia trwałości rządów arystokracji. Fejdon i Filolaos, prawodawcy korynccy, utrzymali liczebność klasy uprzywilejowanej i system w%asności ziemskiej w Koryn- cie i Tebach przez zmianę praw dziedziczenia i adopcji.s7 W Lokrach Epi- zefyryjskich około r. 660 Zaleukos ustalił kary za przestępstwa i uporządko- wał postępowa.nie sądowe, a być może, wydał także prawo zabraniające sprzedaży pierwotnych kleroi i utrudnił sprzedaż dóbr wtórnych: W Kata- nie Charondas zreformował wymiar sprawiedliwości, a w Chalisidyce Androdamas z Rhegion, pewno pod wpływem Charondasa, udoskonalił pra- wa dotyczące procesów o zabójstwo i spadek.8g Prawodawcom tym chodzi%o głównie o trzy zagadnienia. Ponieważ prawa obywatelskie zależały od po- siadania ziemi (lcleros), przeniesienie własności przez sprzedaż lub spadek zmniejszało liczbę obywateli, zwiększało zaś własność ziemską bogaczy. Aby zapobiec tej tendencji, utrzymywano stałą liczbę majątków i wyda- wano prawa pozwalające na adopcję oraz chroniące kobiety -spadkobier- czynie. Drugi problem nasuwał wymiar sprawiedliwości w sądach iratrii i rodów. Powszechne było niezadowolenie z "niesprawiedliwych w5-raków przekupnych królów" 89 tzn. arystokratów, którzy przewodniczyli tym , sądom, toteż trzeba było powściągnąć ich władzę. Po trzecie -morderstwo lub zabójstwo prowadziło do krwawej zemsty ze strony rodu ofiary i przy- i nosi%o zmazę państwu; ograniczyć te skutki mogło tylko wprowadzen; sądu. państwowego. Tam, gdzie prawodawcy rozwiązali takie problemy, za pobieżono niebezpieczeństwu krwawego przewrotu. Li.czne państwa rządzone przez arystokrację przekształciły swoje inst tucje pokojowo. Na przyk%ad w Heraklei Pontyjskiej i w Massalii, o i: ojciec był członkiem Rady, nie mógł stać się nim starszy syn, i podobni jeśli starszy brat był ezłonkiem, nie mógł nim być młodszy. Później zaka2 te straciły ważność i Rada wzrosła w Haraklei Pontyjskiej do 600 członkói a prav%dopodobnie tak samo w Massalii.9ř W innych wypadkach o udzia: w rządach zaczęło decydować nie urodzenie, lecz bogactwo lub zasługi wo, skowe. Taka zmiana przekształcała arystokrację w oligarchię, jeśli uż5 takiego terminu dla uniknięcia określeń: "oligarchia arystokratyczna i "oligarchia plutokratyczna". Na przykład w Rhegion klasą rządzącą by potor ^rkowie osadników messeńskich; pierwotnie wybierano ich na urzęd na podstawie pochodzenia, lecz później byli obierani ze względu na kw lifikacje majątkowe.91 Rada w Rhegion liczy%a 1000 cz%onków tak ja w Lokrach Epizefyryjskich, Katanie, Krotonie i w Opus w Lokrydz: Epik:. emidyjskiej. Chodziło tu prawdopodobnie o Zgromadzenie całej luc ności, którego w%adza była równie ograniczona, jak pod rządami arysta kracji.. W eolskiej Kyme i w jońskim Kolofonie, gdzie ciało rządzące 1 czy%e 1000 cz%onków, nie było prawdopodobnie w ogóle Zgromadzenia. W i.nnych państwach rządziła skrajna oligarchia, bez odwoływania się ć prawa i Zgromadzenia obywatel'i. Taka oligarchia (dynasteia) panowa w Te aach, w Larisie, Farsalos i Krannon, gdzie pojedyncze rodziny wy; szej arystokracji nagromadziły wielkie bogactwa.ř 3. TYRANIA NA KONTYNENCIE W państwach, które nie potrafiły rozwiązać omawianych problemóv zdar za%o się często, że władzę zagarniali poszczególni ludzie. Ich absolutr rządy określano greckirri słowem monarchia (jedynowładztwo) lub lidy skim tyrannis, które przyjęło się powszechnie. Pochodzenie tyranii za ciemniają różnorodne czynniki. Sami tyrani swe dojście do w.ładzy stara się przedstaivić w jak najlepszym, a ich przeciwnicy w jak najgorszp świeżie. Gdy tyrani byli u w%adzy, ich działalność uwydatniała wewnętrzn rozła::n w państwie i krańcowo zaostrzała rozbieżności w sądach ich zwc lenników i przeciwników. W IV wieku nowe pokolenie tyranów pojav się z odmiennych przyczyn, które polityczni myśliciele tego stulecia bęć skłonni przenosić wstecz do VI wieku. Uznają oni przede wszystkim, : równ.żeż wcześni tyrani wyrośli z zawodowych demagogów (demagogoa przywódców stronnictw demokratycznych. Jednakże, aby właściwie zrc zumieć przyczyny powstania tyranii, należałoby raczej oprzeć się na do- świadczeniu tych państw, które uniknęły jej w VII i VI wieku, oraz na poglądach takich autorów, jak Solon, Teognis, Herodot i Tukidydes. "Kiedy tak potężniała Hellada -pisze Tukidydes -i więcej jeszcze niż poprzednio zdobywała zasobów pieniężnych, wraz z zwiększaniem się dochodów w miastach często pojawiały się tyranie." s4 To zdanie znajduje potwierdzenie w fakcie, że najwcześniej powstały tyranie w Sykionie, Ko- ryncie i Megarze, wówczas wielkich ośrodkach handlowych. Szybki wzrost bogactwa zaostrzał problemy, które nękały wiele państw w VII stuleciu.
|