|
16 (899)
Z Danaów, którzy przybyli pod Troję
— jako wieść głosi — Telamon był pierwszy, Ajas zaś
drugi — tuż po Achillesie.
17 (900)
Obym mógł zmienić się w lirę
z kości słoniowej wspaniałą, By chłopcy
piękni mnie nieśli
tam, gdzie brzmi chór Dionizosa!
18 (901)
Obym mógł zmienić się w klejnot
wielki, zdobny, szczerozłoty, By
mnie z myślą czystą w sercu
piękna nosiła kobieta!
14 (897) Por. fr. 3
Praksylli.
16(899) .e-w. 2 Telamon
— ojciec Ajasa, uczestniczył
w pierwszej, wcześniejszej wyprs'"
Skolia attyckie
19 (902)
Ze mną pij, kochaj, używaj młodości,
ozdabiaj wieńcem swe skronie, Gdy się
szaleństwu oddam — szalej ze mną,
a gdy ochłonę — też ochłoń!
20 (903)
Pod każdy kamień skorpion,
mój przyjacielu, się wciśnie.
Bacz, aby cię nie ukłuł:
w tym, co ukryte, tkwi zdrada!
21 (904)
Wieprz ma w pysku jedną żołądź,
a już chciałby zdobyć drugą, Ja
też jedną mam dziewczynę,
a już chciałbym zdobyć drugą!
22 (905)
Łaziebnik i dziewka stale
jednakie mają zwyczaje:
Dobremu i złemu kąpiel
w tej samej wannie sprawiają.
23 (906)
Nalej i Kedonowi,
sługo, a nie zapominaj,
20 (903) Por. fr. 4
Praksylii.
22 (905)
Świetny przekład tego utworu dał Jan Kochanowski (cyt. wg: Fraszki, oprać. •'•
^Ic,
Bibl. Nar., S. I, nr 163, Wrocław 1957, III 41):
Łaziebnicy a kurwy jednym kształtem żyją,
W tejże wannie i złego, i dobrego myją.
23 (906)
w. l Kedon — nie znany bliżej wróg tyranii Pizystratydów w Atenach.
^ylw starożytnej Grecji
Antologia
Jeśli mężom szlachetnym trzeba w
kielichy lać wino!
24(907)
Lejpsydrion, któreś nam zdradziło druhów, Jakich
wspaniałych mężów wytraciłoś, I w walce świetnych, i
szlachetnych rodem, Co wykazali, jaka krew w nich
płynie!
25 (908)
Kto swego przyjaciela nie zdradza — tak sądzę — Ten wielką
czcią u bogów i ludzi się cieszy.
26 (909)
Moim wielkim bogactwem jest włócznia i miecz, I piękna
tarcza, osłona dla ciała;
Oto czym orzę, oto czym plon zbieram, Oto czym
słodkie wyciskam z gron wino,
5 Oto czym miano władcy poddanych zdobyłem. Ci, co boją
się chwycić za włócznię i miecz, I piękną tarczę, osłonę dla
ciała, Padłszy gromadnie [wokół] moich kolan Na twarz,
oddają mi hołd w psim pokłonie
10 I nazywają władcą — swoim wielkim królem.
30 (913)
Ludziom śmiertelnym niewiele potrzeba:
Kochać się, zjeść coś... A ty zbytnio szczędzisz.
24(907)
w. l Lejpsydrion — twierdza wrogów tyranii — rodu Alkmeonidów na goi* Parnes w
Attyce, zdobyta przez Pizystrata.
26 (909)
Dołączona do skoliów pieśń Hybriasa z Krety, najprawdopodobniej przezna na do
wykonania w tańcu ze zbroją.
Utwory bezimienne
17 (935)
Z niebieskiej siedziby Przybądźcie,
boginie, Wraz ze mną śpiewajcie O
Bogów Macierzy, 5 Jak poprzez parowy
I góry w tułaczce Błądziła, [rwąc] włosy
[W przypływach rozpaczy].
Gdy władca-Zeus ujrzał 10 Tam
ją. Matkę Bogów, I rzucił
piorunem, Chwyciła za bęben;
Gdy skały grom kruszył — Chwyciła
za bęben.
W oryg. w. 1-26. Hymn na cześć Matki Bogów — Demeter — wyryty na """leniu
znalezionym
w świątyni Asklepiosa w Epidaurze (Argolida na Peloponezie). *<» ten bywa
przypisywany
poetce Telesylli z Argos (koniec VI w. p.n.e.), lecz ^""Podobnie jest późniejszy
(IV w. p.n.e.).
»e P* 4 ° B09ÓW Macierzy — Wielka Matka (Macierz Górska, Kybele) była czczona
rygii i w całej Azji Mniejszej jako najwyższe z bóstw. Jej orgiastyczny kult
przejęli ,'C)
Grecy, identyfikując ją z własnymi wielkimi boginiami, jak tutaj z Demeter
°"nie czyni Eurypides w Helenie, vi. 1301 nn.). Ku*' 5-8 Wzmianka o wędrówkach
Demeter,
błąkającej się po świecie w po-tecz1"^"111 P01"^"^ P^TSZ Hadesa córki, Kory-
Persefony.
Umiejscowienie wędrówek y 8orskie) i atrybut bogini (bęben) są elementami
orientalnymi.
404
Antologia
15 „Wróć, Matko, do bogów,
Nie błąkaj się w górach, By
lew ciebie groźny Lub wilk
z szarą sierścią [Na drodze
nie spotkał"} [...]
20 „Nie pierwej do bogów
Odejdę, niż nieba I ziemi
połowę, A nadto pół morza
Otrzymam w udziale;
25 Gdy dasz to — powrócę".
„Bądź zdrowa, władczym I
matko Olimpu!"
Przełożył Jerzy Damelewicz
Hymn do Pana
18 (936)
Wodza chóru nimf opiewam, Pana,
Najad ulubieńca, Korowodów złotych
chlubę, Rozśpiewanej władcę muzy. 5
On, gdy głośny flet napełni Czarem
Syren opętanym,
w. 17 By lew ciebie... — tekst urywa się w połowie zdania. Dalszy ciąg niepewny;
Zeus wspomina o lwie i wilku, prawdopodobnie z intencją ostrzeżenia bogini
^tymczasem
wiadomo, że Kybde była władczynią tych zwierząt (hymn homerycki XIV).
Hymn do Pana
18 (936) , y pf
Utwór ten, znaleziony — podobnie jak poprzedni — w Epidaurze, powsia
lub III w. p.n.e. , .
jg w. 2 Pan — por. objaśnienie do fr. 95-
96 Pindara; Najady — por. objaśnieni
h. l Pratinasa (w. 6).
w. 5 flet — fujarka pastusza, zwana syringą (syrinks), uchodziła za wynalazeK w.
6 Czarem
Syren — nimfy morskie. Syreny, nieodpartym czarem swego sp
zwabiały przepływających żeglarzy i doprowadzały do katastrofy ich okrętów.
405
Utwory bezimienne
W takt melodii krocząc lekko
Wyskakuje z mrocznych jaskiń,
Zgina ciało swe wszechkształtne
10 Zwinny w tańcu, urodziwy,
Jaśniejący płową brodą. Aż po
Olimp rozgwieżdżony Bije
wszelkich tonów echo, Obsypując
rzeszę niebian
15 Olimpijskich boską pieśnią. Ziemia
miesza się i morze Dzięki tobie: bo
na tobie Wszystko przecież się
opiera. Panie, o i-e Pan, Pan!
Przelożyl Jerzy Damelewicz
21 (939)
Z bogów najwyższy, mieszkańcze morza,
|
