Wierzą one, że istnieją na każdy temat jakieś "jedynie słuszne" stwier˝
dzenia. Z tego punktu widzenia każda opinia musi więc być albo prawdzi˝
wa, albo fałszywa. Jeżeli zaś dwie osoby mają odmienne opinie, oznacza to, że muszą zmierzyć się ze sobą, gdyż tylko jedna z nich może mieć ra˝
cję. Ten kto nie ma racji, wygłasza fałszywą opinię, jest nie w porząd˝
ku. Ten kto ma rację, czyja opinia jest słuszna, jest w porządku.

Gdy do tak rozumujących ludzi dociera informacja o rozbieżności opinii własnej i partnera, traktują to jak dzwonek alarmowy, sygnał, że coś jest nie w porządku, a raczej, że zaraz ktoś będzie nie w porządku: albo ja, albo partner. Wykryciu rozbieżności towarzyszy więc wzrost napięcia
i często poczucie przykrości.

Ludzie dokonują wielu zabiegów, aby te nieprzyjemne doznania minimali˝
zować. Mogą w tym celu zacierać rozbieżności, próbując upodobnić swoją opinię do opinii partnera. Jeżeli i druga strona tak uczyni wówczas obie strony uzgodnią wspólny punkt widzenia, który nie będzie co prawda re˝
prezentował niczyich poglądów ale fakt rozbieżności nie zostanie ujaw˝
niony i obejdzie się bez przykrości. Na przykład:

osoba A: Oglądałem ten serial, "Isaurę". Nic by mnie nie oderwało od te˝
lewizora.

osoba B: Nie żartuj, ty oglądasz tę chałę? Przecież to płytka, banalna historyjka, nic nie ma wspólnego z prawdziwą sztuką.

osoba A: Oczywiście nie jest to prawdziwa sztuka. Historyjka banalna, nie można brać tego poważnie, całkowicie się z tobą zgadzam. Ale jako rozrywka bardzo dobra.

osoba B: Jako rozrywka - zgadzam się - może być. Ale tylko jako rozryw˝
ka.

osoba A: Oczywiście, wyłącznie jako rozrywka.

Jeżeli jednak rozbieżność już się uwidoczniła, wówczas osoba, która na˝
trafiła na odmienną opinię i czuje się w związku z tym nie w porządku, może starać się udowodnić, że jednak jest w porządku, na przykład uspra˝
wiedliwiając się:

osoba A: Oglądałam wczoraj wieczorem "Isaurę". Kapitalny serial, byłam zachwycona.

osoba B: Nie żartuj, ty oglądasz te bzdury? Przecież to płytka, banalna historyjka, na dodatek źle zrobiona.

osoba A: Kochana, jak ja wracam skonana po dziesięciu godzinach pracy i nie wiem gdzie mam ręce, a gdzie nogi, to ja muszę odpocząć. Po prostu posiedzieć spokojnie i nie musieć myśleć. Ja nie wiem czy ktoś inny by wytrzymał taką pracę jak moja.

osoba B: Ty rzeczywiście ciężko pracujesz.

Choć argumenty używane przez osobę A nie miały żadnego związku z fil˝
mem, udało jej się udowodnić, że ze względu na swoją bardzo ciężką pracę jest jednak w porządku - tak bardzo, że nawet oglądanie "Isaury" tego nie zniweluje.

Inną możliwością uniknięcia poczucia bycia nie w porządku jest udowod˝
nienie drugiej osobie, że to ona jest nie w porządku, a zatem atak. Na przykład:

osoba A: Oglądałam wczoraj "Isaurę'. Świetny serial, uwielbiam to oglą˝
dać.

osoba B: Ty naprawdę to oglądasz, te bzdury? Przecież to jest banalna, źle zagrana historyjka!

osoba A: Ile oglądałaś odcinków?

osoba B: Widziałam pierwszy i to mi wystarczyło.

osoba A: Jak tak można! Jak możesz się w ogóle wypowiadać? Skoro nie wi˝
działaś wszystkich odcinków, nie powinnaś w ogóle zabierać głosu w tej sprawie. Czy wszystkie twoje sądy są tak powierzchowne?

Co prawda argumenty osoby A - jak i w poprzedniej scence - nie wiążą się z filmem, jednak dobrze służą udowodnieniu, że to osoba B jest nie w porządku. Osoba A odwraca sytuację - żeby uniknąć własnego zawstydzenia, sama zawstydza osobę B, prowokując ją do obrony. Mówiąc inaczej - zagro˝
żona na swoim terytorium - stara się przenieść spór na terytorium osoby B.

Jest to oczywiście strategia walki, a nie wymiany.

Asertywne podejście do odmiennych poglądów wynika z założenia, że skoro każdy człowiek ma prawo być sobą, każdy ma prawo do subiektywnego punktu widzenia i własnej opinii.

Rozważania te nie dotyczą szczególnej sytuacji, gdy wymiana opinii od˝
bywa się pod presją konieczności podjęcia wspólnej decyzji w jakiejś sprawie. Takich sytuacji jest jednak w życiu mniej, niż się ludziom wy˝
daje.

Jeżeli mąż chce iść do kina, a żona do teatru, mają wiele różnych moż˝
liwości rozwiązania tej sytuacji.

Mogą iść najpierw do kina, a potem do teatru lub odwrotnie, mogą pójść osobno - każde tam gdzie chce.

Rozwiązanie polegające na wyborze tylko kina albo tylko teatru - wyma˝
gające ze strony żony lub męża całkowitej rezygnacji ze swoich preferen˝
cji i podporządkowania się drugiej osobie - jest tylko jednym z rozwią˝
zań.

Jeśli do niego dochodzi, jest to efekt wyboru określonej postawy inter˝
personalnej - uległości lub dominacji.

Asertywność stanowi realizację ideałów demokracji w osobistym planie.
Wielość opinii i ich wymiana są wartością samą w sobie. Opinia publiczna w danej sprawie oznacza wielość podejść o różnym, często zmiennym stop˝
niu popularności. Wypowiadanie własnego, subiektywnego poglądu jest działaniem wartościowym, wzbogacającym innych, niezależnie od tego czy człowiek dołącza do większości, czy reprezentuje mało popularne lub skrajne poglądy. Buduje bowiem ważny byt społeczny - opinię publiczną.

Z dwóch osób o odmiennych poglądach - obie mają rację, gdyż każda ma rację własną. Dlatego napotykając na rozbieżność, nie muszę jej ani ukrywać, ani staczać walki. Mogę po prostu wymienić się odmiennymi po˝
glądami.

Gdy tak rozumująca osoba napotka kogoś o odmiennej opinii, nie zareagu˝
je niepokojem lub złością ale ciekawością, a nawet radością, gdyż świat wyda jej się bogatszy, skoro na tę samą kwestię można popatrzeć w różny sposób.

Dalej: osoba ta zechce pewnie dowiedzieć się czegoś więcej o opinii pa˝