Wtem, kiedy tak stali w mękach niepewności, zaszedł mały wypadek, który wywołał u wszystkich prawdziwy dreszcz sensacji...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Oto bowiem w drzwiach kancelarii milicjanci zderzyli się z panem Misiakiem, profesorem historii, popularnie zwanym Alcybiadesem. Rozległ się nieprzyjemny chrzęst i coś białego wypadło z pakunku.
— Najmocniej przepraszam... — pan Misiak uśmiechnął się zakłopotany. Poprawił okulary na krótkowzrocznych oczach, schylił się i podniósł z podłogi zgubę. Chciał właśnie podać ją porucznikowi Praksie, kiedy zorientował się nagle, że trzyma w dłoni rękę szkieletu. Drgnął jak oparzony. Z ust wydarł mu się krótki okrzyk. Koścista ręka wypadła mu ze zdrętwiałych palców i z głuchym stukotem rozsypała się po podłodze.
Alcybiades cofnął się i ocierając odruchowo dłonie o spodnie patrzył z wyrzutem na milicjantów, jakby zrobili mu brzydki kawał.
Szmer przerażenia rozszedł się po korytarzu. Kilku malców z piskiem zrejterowało na tyły. Reszta stała w osłupieniu, z wytrzeszczonymi ze strachu oczyma i z otwartymi szeroko ustami, przyglądając się milicjantom, którzy z zimną krwią zbierali kości do gazety. Ostatnią kapral Trzynoga schował do kieszeni, po czym obaj z porucznikiem zniknęli za drzwiami kancelarii.
Dopiero teraz wśród bractwa na korytarzu podniósł się wielki wrzask. W kilka sekund wiadomość o strasznej zawartości pakunku obiegła całą szkołę, budząc wszędzie zrozumiałą sensację i grozę. Pod kancelarią gromadzili się uczniowie wszystkich klas, głośno i krzykliwie komentując wypadek. Krążyły makabryczne pogłoski o morderstwie popełnionym w suterenach szkoły, o wykopaniu szkieletu w czasie robót kanalizacyjnych na sąsiedniej ulicy. Ogólnie jednak przeważała opinia, że przyniesiony szkielet jest szkieletem niejakiego Kolasińskiego z ósmej, który uciekł ze szkoły dwa tygodnie temu i po którym wszelki ślad zaginął.
Pan Misiak nie starał się nawet przeciwdziałać temu zamieszaniu, sam będąc przejęty do głębi swoją niesamowitą przygodą. Biedak wciąż jeszcze nie mógł przyjść do siebie i ocierając z obrzydzeniem ręce dreptał w kółko drobnymi kroczkami, powtarzając bez przerwy:
— Coś takiego, panie dzieju, coś takiego!
Wreszcie zauważywszy woźnego Grzesińskiego, który z rękami założonymi do tyłu stał przy ścianie, uchwycił go gwałtownie za ramię.
— Panie Grzesiński, widział pan coś takiego?! Milicja szkielet przyniosła — oblizywał nerwowo wargi.
Grzesiński machnął ręką i rzekł z filozoficznym spokojem:
— Ucznie, proszę pana profesora, do wszystkiego są zdolni.
— Co też Grzesiński gada!
— A gadam.
— Grzesiński w to wierzy?
Grzesiński wzruszył ramionami. Co takie rzeczy Grzesińskiemu mówić. Może ta nowa woźna Więckowska ma jeszcze jakie złudzenia, ale gdy się, jak Grzesiński, od trzydziestu lat jest woźnym, już nic nie jest dziwne. Wszystko jest możliwe w szkole. Nawet milicja i kościotrupy, i morderstwo. Czemu nie? Tak, Grzesiński już się dawno przestał czemukolwiek dziwić.
* * *
Tymczasem tłum pod kancelarią gęstniał. Nawet piłkarze z dziesiątej przybiegli zaalarmowani z boiska. Przepychali się teraz gwałtownie przez tłum malców, którzy rozstępowali się przed nimi z należnym respektem. Na czele z piłką w ręce szedł przywódca dziesiątaków, Macięg, o którym krążyły wieści, że jest szefem tajnego związku racjonalizatorów nauki, fabrykującego masowo najlepsze ściągawki na terenie szkoły.
— Co to za draka? — zapytał stanąwszy pod drzwiami kancelarii.
— Milicja w szkole!
— Trupa przywieźli!
— Owiniętego w gazety!
Wyjaśnienia posypały się jak z rękawa.
— Świeżego? — zapytał rzeczowo Macięg.
— Nie, już kości widać.
— Co takiego?! — osłupiał Macięg.
— Nie słuchajcie, kolego — wtrącił Kicki z ósmej — to nie był trup, ale szkielet. Stary szkielet ludzki.
— Szkielet? — Macięg zagwizdał zdumiony.
W tym samym momencie za drzwiami rozległ się przeraźliwy krzyk kobiecy i z kancelarii zaczęły dochodzić odgłosy rumoru i zamieszania, a potem nagle drzwi otworzyły się gwałtownie i stanął w nich zdenerwowany dyrektor.
— Panie Grzesiński, prędko po lekarza szkolnego. Pani Kalina zasłabła... A to, co za zgromadzenie?! — zmierzył gniewnym wzrokiem tłoczących się chłopców. — Marsz mi zaraz do klas i oczekiwać w ciszy na nauczycieli. Panie kolego Misiak — zwrócił się z wyrzutem do Alcybiadesa, który wciąż oszołomiony podpierał ścianę. — Jak pan może dopuścić do czegoś podobnego! Młodzież podsłuchuje pod drzwiami. Pan będzie łaskaw zająć się młodzieżą. Należy przeciwdziałać niezdrowej sensacji.
Profesor Misiak wyciągnął ręce przed siebie i słabym głosem zaczął wzywać chłopców do opuszczenia korytarza. Miało to jednak taki skutek jak przemowa do bałwanów morskich, aby zechciały usunąć się z drogi. Chłopcy spędzeni z jednego kąta korytarza gromadzili się w drugim. Wreszcie widząc, że pan Misiak zdany jest wyłącznie na własne siły, zrobili sztuczny tłok i niby niechcący przycisnęli historyka do ściany.
* * *
Gdy zaalarmowani krzykiem nauczyciele wypadli z kancelarii, zobaczyli już tylko jedno wielkie kłębowisko ciał.
— Co się tu dzieje? Gdzie jest pan Misiak? — jęknął dyrektor.
— Tu jestem... — rozległ się słaby głos z kąta.
Ujrzano bladą łysinę i wystraszone oczy historyka. Rozpłaszczony na ścianie, resztkami sił usiłował powstrzymać napierającą na niego ciżbę.