Miałoby to prowadzić do łatwiejszego sprecyzowania zakresu obowišzków dłużnika, ułatwienia oceny prawidłowoci wykonania przezeń zobowišzania i co za tym idzie zakresu jego odpowiedzialnoci23. Stosownie do tych zabiegów klasyfikacyjnych zobowišzania powstałe np. z umowy o dzieło, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny, najmu, dzierżawy, użyczenia, przechowania, depozytu nieprawidłowego, pożyczki, przewozu, składu, umowy o roboty budowlane sš to zobowišzania rezultatu, natomiast zobowišzania powstałe np. z umowy zlecenia, spedycji, umowy o pracę, umowy o opracowanie wynalazku lub udoskonalenia, umowy zawartej z adwokatem lub lekarzem sš to zobowišzania starannego działania. Omawiany podział na zobowišzania rezultatu i starannego działania od strony struktury stosunku zobowišzaniowego, a w szczególnoci uwzględniajšc przedstawione w poprzednich wywodach pojęcie wiadczenia, może nasuwać szereg wštpliwoci co do jego poprawnoci, a także praktycznej przydatnoci. Po pierwsze, budzi zastrzeżenia strona terminologiczna, a także i pojęciowa klasyfikacji zobowišzań na zobowišzania rezultatu i starannego działania. W wietle dotychczasowych rozważań dotyczšcych pojęcia wiadczenia każdy stosunek zobowišzaniowy stanowi w gruncie rzeczy zobowišzanie rezultatu, ponieważ zawsze efektem prawidłowo spełnionego wiadczenia jest okrelony rezultat. Rezultat ten może wystšpić w formie zmaterializowanej i przybrać np. postać wydania i przeniesienia własnoci oznaczonej rzeczy na wierzyciela albo wytworzenia przedmiotu i wydania go wierzycielowi, ale rezultat wiadczenia może również przybrać postać wytworzenia okrelonego stanu lub sytuacji, np. stworzenia stanu bezpieczeństwa, dzięki wykonywanemu nadzorowi, zapewnienia ochrony prawnej interesów wierzyciela lub zapewnienia warunków ochrony jego zdrowia dzięki podjęciu przez dłużnika zabiegów odpowiednich do potrzeb danej sytuacji wierzyciela, czasem tym rezultatem może być nawet tylko stworzenie możliwoci dla wierzyciela, którš 23 Por. przykładowo: S. Grzybowski, Wstęp do nauki prawa pracy, Kraków 1947, s. 95 i nast.; M. więcicki, Charakterystyka prawna stosunku pracy, PiP 1957, nr 9; M. Piekarski, Kwalifikacja prawna przeładunku portowego, PiP 1960, nr 6; S. Wójcik, Odgraniczenie umowy o dzieło od umowy o pracę i od umowy zlecenia, ZUJ, Prace Prawnicze" 1963, z. 10, s. 182, 195 i nast.; tenże, Pojęcie umowy o dzieło, s. 110; S. Grzybowski, O przepisach kodeksu cywilnego..., s. 1218; A. Ohanowicz, J. Górski, Zobowišzania, s. 33, 190; Z. Żabiński, Systematyka umownych stosunków prawnych pod względem treci, SC 1972, t. XIX; S. Buczkowski, System, t. III, cz. 2, s. 416 i nast. 6* on wykorzysta albo nie, np. wykazana gotowoć do pracy pracownika w stosunku pracy. Do tego należy dodać, że jeżeli odpowiedzialnoć dłużnika w danym stosunku zobowišzaniowym ukształtowana jest na zasadzie winy, to gdyby nawet zobowišzanie kwalifikowało się według podanych poprzednio kryteriów jako zobowišzanie rezultatu, zachowanie odpowiedniej starannoci przez dłużnika pozostaje jednš z przesłanek jego odpowiedzialnoci, jest więc ono również zobowišzaniem starannego działania. Po drugie, budzi zastrzeżenia nieostroć kryteriów, na których oparta jest omawiana klasyfikacja: przeciwstawianie wiadczeń prostych wiadczeniom złożonym, wiadczeń, których osišgnięcie celu jest pewne i niepewne, wiadczeń, których treć daje się bardziej lub mniej dokładnie sprecyzować sš to wszystko okrelenia nieostre. Nieostroć kryteriów sprawia, że stosunki zobowišzaniowe powstałe na podstawie tego samego rodzaju umowy, a więc co do których należałoby oczekiwać, że będš zaliczone jednolicie albo do zobowišzań rezultatu, albo do zobowišzań starannego działania, różnie bywajš kwalifikowane w zależnoci od okolicznoci. Zagadnienie komplikuje się dodatkowo na skutek tego, że w praktyce mamy często do czynienia ze stosunkami zobowišzaniowymi, w których występuje nie jedno, lecz kilka wiadczeń. Jedne z nich mogš być zaliczone wedle przytoczonych poprzednio kryteriów do wiadczeń rezultatu, inne do wiadczeń starannego działania. Kwalifikacja stosunku zobowišzaniowego odpowiednio do omawianego tu podziału przedstawia się stosunkowo prosto, gdy jedno ze wiadczeń jest główne, a pozostałe sš wiadczeniami ubocznymi. Jednakże bywa często i tak, że wiadczenia sš równorzędne i w dodatku tak cile ze sobš połšczone, że nie mogš być traktowane rozdzielnie. Wówczas ogólna kwalifikacja stosunku zobowišzaniowego może wręcz prowadzić do błędnych rezultatów. Również, jeli chodzi o rozwišzanie kwestii ciężaru dowodu na tle przepisu art. 471 k.c, omawiana koncepcja nie wnosi nowych pomocnych elementów. Wystarczajšca jest w tym zakresie jak się wydaje ogólna reguła dowodowa zawarta w przepisie art. 6 k.c. uzupełniona wnioskami płynšcymi z domniemań prawnych i faktycznych, a także stwierdzeniem, że ciężar dowodu co do okolicznoci pozytywnych spoczywa na osobie, która na nie się powołuje, a co do okolicznoci negatywnych na osobie, która im zaprzecza. Tak więc schematyczne a priori dokonane zaliczenie konkretnego stosunku zobowišzaniowego do jednego z dwóch omawianych typów zobowišzań bynajmniej nie ułatwia ani ustalenia treci tego stosunku, ani wynikajšcych stšd konsekwencji w postaci oceny należytego wykonania zobowišzania, oceny odpowiedzialnoci dłużnika oraz rozkładu ciężaru dowodu. Kwestie te mogš być prawidłowo rozstrzygnięte wyłšcznie na podstawie wnikliwej analizy treci konkretnego stosunku zobowišzanio- wego, a w szczególnoci ustalenia treci wiadczeń, do jakich obowišzany jest dłużnik. Po dokonaniu tych ustaleń nasuwajšce się ewentualnie wnioski co do kwalifikacji poszczególnych wiadczeń jako wiadczeń rezultatu" lub starannego działania" nie majš już właciwie większego praktycznego znaczenia24. - VII. CZYNNOCI PRZYGOTOWAWCZE, WIADCZENIA GŁÓWNE I WIADCZENIA UBOCZNE
|