Drugim motywem, który skłania wielu autorów do posługiwania się klasyfikacjš zobowišzań na zobowišzania rezultatu i starannego działania, jest dšżenie zmierzajšce do...

Linki


» Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.
»
Ze względu na rodzaj podmiotu, który jest zwišzany terminem:- terminy wišżšce organy procesowe;- terminy wišżšce strony bšdŸ innych uczestników procesu...
»
obowišzujšcego w zakresie nie uregulowanym lub niedostatecznie uregulowanym przez prawamiejscowe, który zarazem stapiał koncepcje prawa rzymskiego i prawa...
»
Złoty pierścień miał kształt węża pożerającego własny ogon, Wielkiego Węża, który stanowił symbol Aes Sedai, ale nosiły go także Przyjęte...
»
—- Widać, Ĺźe wrzuciłem spory kamień do tego gniazda! — zaśmiał się Mowgli, ktĂłry nieraz zabawiał się wrzucaniem dojrzałych owocĂłw papawy do...
»
który to ród ze zdumiewajšcš zręcznoœciš zmieniał stronnictwa,syn wielkiego rebelianta Jerzego i brat marszałka wielkiego ko-ronnego Stanisława, został...
»
Drugi element, który będzie miał wpływ na polskš politykę celnš, to system preferencji handlowych, udzielanych przez Unię Europejskš krajom Afryki, Karaibów i Pacyfiku...
»
24) pyle kopalnianym niezabezpieczonym − rozumie się przez to pył kopalniany, który nie spełnia wymagań podanych w pkt 23, 25) wyrobisku niezagrożonym...
»
prawym przyciskiem myszy element, który ma zmieniæ miejsce, a nastêpnie z wy- œwietlonego menu wybierz polecenie Przenieœ w górê lub Przenieœ w dó³...
»
— Co cię goni? — Następny przekaz, ktĂłry dotarł do niej za pośrednictwem zorsala, był przynajmniej logiczną konsekwencją słów, ktĂłre padły...
»
rozmawiał?„Drugi” spostrzega bosmana, który również zjawił się na mostku:- Bosco, kto rozmawiał przez telefon podczas ma newrów?- Notre...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Miałoby to prowadzić do łatwiejszego sprecyzowania zakresu obowišzków dłużnika, ułatwienia oceny prawidłowoœci wykonania przezeń zobowišzania i co za tym idzie zakresu jego odpowiedzialnoœci23. Stosownie do tych zabiegów klasyfikacyjnych zobowišzania powstałe np. z umowy o dzieło, umowy sprzedaży, zamiany, darowizny, najmu, dzierżawy, użyczenia, przechowania, depozytu nieprawidłowego, pożyczki, przewozu, składu, umowy o roboty budowlane — sš to zobowišzania rezultatu, natomiast zobowišzania powstałe np. z umowy zlecenia, spedycji, umowy o pracę, umowy o opracowanie wynalazku lub udoskonalenia, umowy zawartej z adwokatem lub lekarzem — sš to zobowišzania starannego działania.
Omawiany podział na zobowišzania rezultatu i starannego działania od strony struktury stosunku zobowišzaniowego, a w szczególnoœci uwzględniajšc przedstawione w poprzednich wywodach pojęcie œwiadczenia, może nasuwać szereg wštpliwoœci co do jego poprawnoœci, a także praktycznej przydatnoœci.
Po pierwsze, budzi zastrzeżenia strona terminologiczna, a także i pojęciowa klasyfikacji zobowišzań na zobowišzania rezultatu i starannego działania. W œwietle dotychczasowych rozważań dotyczšcych pojęcia œwiadczenia każdy stosunek zobowišzaniowy stanowi w gruncie rzeczy zobowišzanie rezultatu, ponieważ zawsze efektem prawidłowo spełnionego œwiadczenia jest okreœlony rezultat. Rezultat ten może wystšpić w formie zmaterializowanej i przybrać np. postać wydania i przeniesienia własnoœci oznaczonej rzeczy na wierzyciela albo wytworzenia przedmiotu i wydania go wierzycielowi, ale rezultat œwiadczenia może również przybrać postać wytworzenia okreœlonego stanu lub sytuacji, np. stworzenia stanu bezpieczeństwa, dzięki wykonywanemu nadzorowi, zapewnienia ochrony prawnej interesów wierzyciela lub zapewnienia warunków ochrony jego zdrowia dzięki podjęciu przez dłużnika zabiegów odpowiednich do potrzeb danej sytuacji wierzyciela, czasem tym rezultatem może być nawet tylko stworzenie możliwoœci dla wierzyciela, którš
23 Por. przykładowo: S. Grzybowski, Wstęp do nauki prawa pracy, Kraków 1947, s. 95 i nast.; M. Œwięcicki, Charakterystyka prawna stosunku pracy, PiP 1957, nr 9; M. Piekarski, Kwalifikacja prawna przeładunku portowego, PiP 1960, nr 6; S. Wójcik, Odgraniczenie umowy o dzieło od umowy o pracę i od umowy zlecenia, ZUJ, „Prace Prawnicze" 1963, z. 10, s. 182, 195 i nast.; tenże, Pojęcie umowy o dzieło, s. 110; S. Grzybowski, O przepisach kodeksu cywilnego..., s. 1218; A. Ohanowicz, J. Górski, Zobowišzania, s. 33, 190; Z. Żabiński, Systematyka umownych stosunków prawnych pod względem treœci, SC 1972, t. XIX; S. Buczkowski, System, t. III, cz. 2, s. 416 i nast.
6*
on wykorzysta albo nie, np. wykazana gotowoœć do pracy pracownika w stosunku pracy.
Do tego należy dodać, że jeżeli odpowiedzialnoœć dłużnika w danym stosunku zobowišzaniowym ukształtowana jest na zasadzie winy, to gdyby nawet zobowišzanie kwalifikowało się według podanych poprzednio kryteriów jako zobowišzanie rezultatu, zachowanie odpowiedniej starannoœci przez dłużnika pozostaje jednš z przesłanek jego odpowiedzialnoœci, jest więc ono również zobowišzaniem starannego działania.
Po drugie, budzi zastrzeżenia nieostroœć kryteriów, na których oparta jest omawiana klasyfikacja: przeciwstawianie œwiadczeń prostych œwiadczeniom złożonym, œwiadczeń, których osišgnięcie celu jest pewne i niepewne, œwiadczeń, których treœć daje się bardziej lub mniej dokładnie sprecyzować — sš to wszystko okreœlenia nieostre.
Nieostroœć kryteriów sprawia, że stosunki zobowišzaniowe powstałe na podstawie tego samego rodzaju umowy, a więc co do których należałoby oczekiwać, że będš zaliczone jednolicie albo do zobowišzań rezultatu, albo do zobowišzań starannego działania, różnie bywajš kwalifikowane w zależnoœci od okolicznoœci.
Zagadnienie komplikuje się dodatkowo na skutek tego, że w praktyce mamy często do czynienia ze stosunkami zobowišzaniowymi, w których występuje nie jedno, lecz kilka œwiadczeń. Jedne z nich mogš być zaliczone wedle przytoczonych poprzednio kryteriów do œwiadczeń rezultatu, inne do œwiadczeń starannego działania. Kwalifikacja stosunku zobowišzaniowego odpowiednio do omawianego tu podziału przedstawia się stosunkowo prosto, gdy jedno ze œwiadczeń jest główne, a pozostałe sš œwiadczeniami ubocznymi. Jednakże bywa często i tak, że œwiadczenia sš równorzędne i w dodatku tak œciœle ze sobš połšczone, że nie mogš być traktowane rozdzielnie. Wówczas ogólna kwalifikacja stosunku zobowišzaniowego może wręcz prowadzić do błędnych rezultatów.
Również, jeœli chodzi o rozwišzanie kwestii ciężaru dowodu na tle przepisu art. 471 k.c, omawiana koncepcja nie wnosi nowych pomocnych elementów. Wystarczajšca jest w tym zakresie — jak się wydaje — ogólna reguła dowodowa zawarta w przepisie art. 6 k.c. uzupełniona wnioskami płynšcymi z domniemań prawnych i faktycznych, a także stwierdzeniem, że ciężar dowodu co do okolicznoœci pozytywnych spoczywa na osobie, która na nie się powołuje, a co do okolicznoœci negatywnych na osobie, która im zaprzecza.
Tak więc schematyczne a priori dokonane zaliczenie konkretnego stosunku zobowišzaniowego do jednego z dwóch omawianych typów zobowišzań bynajmniej nie ułatwia ani ustalenia treœci tego stosunku, ani wynikajšcych stšd konsekwencji w postaci oceny należytego wykonania zobowišzania, oceny odpowiedzialnoœci dłużnika oraz rozkładu ciężaru dowodu. Kwestie te mogš być prawidłowo rozstrzygnięte wyłšcznie na podstawie wnikliwej analizy treœci konkretnego stosunku zobowišzanio-
wego, a w szczególnoœci ustalenia treœci œwiadczeń, do jakich obowišzany jest dłużnik. Po dokonaniu tych ustaleń nasuwajšce się ewentualnie wnioski co do kwalifikacji poszczególnych œwiadczeń jako „œwiadczeń rezultatu" lub „starannego działania" nie majš już właœciwie większego praktycznego znaczenia24.
- VII. CZYNNOŒCI PRZYGOTOWAWCZE, ŒWIADCZENIA GŁÓWNE I ŒWIADCZENIA UBOCZNE

Powered by MyScript