— Dziękuję ci, mamo, i wam wszystkim, ale mam jeszcze coś do zrobienia w Domu Kronik...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Robi się ciemno. Czy mi wybaczycie?
— Oczywiście, moja droga — odrzekła spokojnie Bethiah. Yelen mruknęła coś na znak zgody.
Arona popędziła ścieżką do Domu Kronik i omal nie wpadła na Egila, który złapał ją za ramię.
— Dokąd tak się śpieszysz? — zapytał.
— Do Domu Kronik, a jeśli się śpieszę, powinnaś wiedzieć, że nie należy mnie zatrzymywać — warknęła poirytowana. Tamta miała taką minę, jakby chciała się kłócić. Arona chwyciła jej palce. — Nie dokuczaj mi, Egil! Zapada mrok, a ja jeszcze muszę coś zrobić. — Chłopak nie ruszył się z miejsca. — Och, Egil, ciotka Natha szuka nowego domu dla twojej rodziny — przypomniała sobie Arona, a potem zastanowiła się, czy powinna strącić z ramienia rękę obcej. Ku jej uldze Egil puściła ją i ukłoniła się mówiąc:
— Dziękuję ci — po czym się oddaliła biegiem. Arona poszła do tak dobrze znajomej izby i zapaliła świecę, żeby dopisać jeszcze jeden akapit.
— E–gill córka Lishy oskarżyła Roldeen córkę Lennis o użycie siły wobec jej sióstr. Oskarżyła ją przed Nathą córką Lorin, która powiedziała, że Lisha i Lennis pokłóciły się z tego powodu i Lisha opuściła dom Lennis wraz ze swymi dziećmi. Chcą mieć nowy dom. Natha córka Lorin rozpytuje się o to. E–gill chce pójść do szkoły.
Arona wyprostowała się, rozmyślając o ostatnim zdarzeniu. Uznała, choć niechętnie, że należy je zapisać na wypadek, gdyby doszło do sporu pomiędzy cudzoziemcami i mieszkankami wioski.
— E–gill również pocałowała kronikarkę Aronę córkę Bethiah bez powodu i potem za to przeprosiła. Nie wyjaśniła wszakże, dlaczego to zrobiła. Powiedziała tylko, że chce się zaprzyjaźnić. Położyła nawet na mnie ręce, chociaż bardzo się śpieszyłam i nie miałam ochoty na żarty. To było bardzo niegrzeczne z jej strony. Ich obyczaje różnią się od naszych. Nikt nie wie jak bardzo.
Osuszyła atrament i obciążyła rogi zwoju, żeby wysechł przez noc, a potem przygotowała się do snu. Jej przypuszczenia okazały się prawdziwe: nie będzie miała dziecka. Nadejdą inne lata, będą następne wizyty Sokolników. Może, jeśli będzie pragnęła dziecka, Egil zrobi to dla niej. Byłoby to znacznie lepsze niż nowa wizyta Sokolnika. Egil byłaby wspaniałą najlepszą przyjaciółką, tak, jeśli tylko nauczy się dobrych manier. Dobrze by było mieć przyjaciółkę, z którą można by porozmawiać. Kiedyś. Pewnego dnia.

Egil syn piekarza patrzył w zamyśleniu za Arona. Nie, wcale nie była pospolita. Nawet ten młody drab Oseberg syn kowala nie mógł oderwać od niej oczu. Ani rąk, sądząc z tego, co Egil usłyszał. Szkoda, że o tym nie pomyślał, zanim spróbował pocałować tę dziewczynę! No cóż, nic nie zyskał i nic nie stracił.
Oseberg był pewny, że w wiosce, w której mieszkało tyle dziewcząt i tak niewielu chłopców, obaj będą mieli wszystkie panny, jakich tylko zapragną. Nie przyszło mu do głowy, że znały tylko dorosłych mężczyzn i w dodatku Sokolników. Tylko niezwykły chłopiec mógłby konkurować z Sokolnikami. Oczywiście mieli nad Sokolnikami pewną przewagę, gdyż tamci odwiedzali wioskę bardzo rzadko, chłopcy zaś byli na miejscu. Z drugiej jednak strony, dlatego właśnie chłopcy mogli wydawać się dziewczętom pospolici w porównaniu z wyniosłymi, fascynującymi kochankami, jakimi byli Sokolnicy.
Arona nawet nie spojrzała po raz drugi na Egila. Nie było w tym nic dziwnego. Bez domu, ziemi, bez grosza przy duszy i w dodatku obcy w tej wiosce, musiałby stać się kimś, żeby go zauważyła. Na szczęście mieli wspólne zainteresowania. Podobało mu się to, co zdołał dotychczas przeczytać (choć nie było tego wiele), samo pisanie i prowadzenie kronik. Ona zaś traktowała swój urząd kronikarza poważnie, nawet za poważnie. Gdyby to on był wioskowym skrybą, musiałaby zwrócić na niego uwagę.
Poszedł dalej pogwizdując, układając plany i marząc o miłości Arony z takimi szczegółami, że zaczerwieniłyby się jego starsze wiekiem rodaczki. Najpierw trzeba zatroszczyć się o matkę i rodzeństwo. Potem zdobyć urząd Arony. Dopiero wtedy będzie mógł zdobyć ją samą.
Rozdział czwartyNarada Starszych Matek
Ciężkie ołowiane chmury zaciągnęły niebo i ziemia drżała pod nogami. Maris córka Guidas, kronikarka, często opuszczała Dom Kronik, a kiedy w nim przebywała, rzadko się odzywała. Wpatrując się w ścianę zwróconą w stronę Sokolej Turni zjadła, co przed nią postawiono, posprzątała po sobie, po czym bez słowa zamknęła się w izbie kronik. Wyszła z niej po wielu godzinach z zabrudzonymi kurzem rękami.
Arona, która miała zanotować imiona i kwatery cudzoziemców, bała się, że robi to niewłaściwie.
— Pani Maris — powiedziała, a potem powtórzyła głośniej: — Pani Maris!
Kronikarka podniosła oczy.
— Tak? — zapytała ostro.
Uczennica wsunęła jej do ręki swój najnowszy zwój i teraz stała drżąc na całym ciele.
— Obejrzę go później — obiecała Maris, odłożyła zwój i znów skierowała wzrok na wschód.
Może jej nauczycielka jest chora? Arona zastanawiała się, czy nie wezwać uzdrowicielki, ale zamiast tego zawiesiła garnek z wodą nad ogniskiem, żeby naparzyć ziół i umyć naczynia. Następnie poszła posprzątać w gęsiarniku, wrzuciła odchody na kupę kompostu i udała się do zaniedbanego od tygodnia ogrodu. Pełła właśnie jarzyny, kiedy pani Maris stanęła w tylnych drzwiach.
— Mówisz językiem cudzoziemców równie dobrze jak ja. Czy pomożesz Egil córce Lishy znaleźć nowy dom dla jej rodziny?
Arona wyprostowała się i cisnęła ostatnie chwasty na stos już uschłych badyli. Maris ciągnęła:
— Powinnaś też używać męskich przyrostków przy imionach cudzoziemców, o których wiesz, że zaliczają się do Jommych. Możesz to poprawić, jak się umyjesz. Egilowi się nie śpieszy.
— Nauczycielko, czy mądrze jest trzymać Jommych na osobności? — zapytała. — Pani Noriel uczy dobrych manier swoją uczennicę dlatego, że nie chce tak z nią postępować.
Kronikarka zamrugała niebieskimi, niedowidzącymi oczami.
— Ależ oni są inni, moja droga — odparła. — Idź się umyć.
Znów stała się wyniosłą panią kronikarką.
— Wstrętne Jommy — poskarżyła się wesoło Arona w ojczystej mowie, wyciągając ze studni wiadro z wodą.