— Mam nadzieję, że żądam większej forsy od tych tanich drani! I nie fałszywek, które ostatnio wpakowały mnie w takie tarapaty...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Oczywiście.
Becker zerknął na radio, potem na Vicary'ego.
— Za dawnych dobrych czasów położyłbyś rewolwer na stole i pozwolił samemu zakończyć sprawę. Teraz przynosisz mi radio, wyprodukowane przez jakąś świetną niemiecką firmę i muszę się zabijać kropkami i kreskami.
— Żyjemy w okropnym świecie, Karl. Ale nikt cię nie zmuszał, żebyś został szpiegiem.
— Lepsze to niż Wehrmacht — odparł Becker. — Jestem już stary, tak samo jak ty, Alfredzie. Zaciągnięto by mnie i wysłano gdzieś na wschód, żebym walczył z pieprzonymi Iwanami. Wielkie dzięki. Przeczekam wojnę tutaj, w moim miłym, przytulnym, angielskim wariatkowie.
Vicary sprawdził godzinę — dziesięć minut do rozpoczęcia transmisji. Wyjął z kieszeni zaszyfrowaną wiadomość, którą miał przesłać Becker. Następnie pokazał mu zdjęcie z paszportu Holenderki, Christy Kunst. Na twarzy Beckera coś błysnęło, potem zgasło.
— Wiesz, kto to jest, prawda, Karl?
— Znaleźliście Annę — powiedział z uśmiechem. — Dobra robota, Alfredzie. Naprawdę świetna robota. Brawo!
Vicary siedział jak człowiek nasłuchujący odległej melodii, dłonie oparł na stole, niczego nie notował. Wiedział, że najlepiej zadawać jak najmniej pytań, niech Becker sam go prowadzi. Tkwił nieruchomo, niby myśliwy, trzymając się wiatru. Nietknięty papieros wypalił się na metalowej popielniczce przy jego łokciu. Przez szczelinę w ścianie słyszał ulewę, siekącą w plac ćwiczeń. Becker jak zwykle zaczął opowieść od środka i od siebie. Przez pewien czas zachowywał wojskową postawę, ale w miarę jak rozwijała się opowieść, zaczął gestykulować, tkać ją przed oczami Vicary'ego. Jak we wszystkich monologach Beckera pojawiły się ślepe uliczki, powracające przechwałki o odwadze, zarobkach i podbojach seksualnych. Czasem popadał w dłuższe, pełne zadumy milczenie; kiedy indziej mówił tak szybko, że chwytał go kaszel.
— Ta cholerna wilgoć w mojej celi — wyjaśnił. — To jedno wy, Anglicy, potraficie robić doskonale.
— Ludzie tacy jak ja — podjął — właściwie nie przechodzili szkolenia. Jasne, mieliśmy parę wykładów, prowadzonych przez jakichś kretynów z Berlina, którzy Anglię znali wyłącznie z mapy. „Tak macie oszacować wielkość armii, mówią ci, tak korzystać z radia, a tak rozgryzać swoją kapsułkę z trucizną w razie, co mało prawdopodobne, gdyby do waszych drzwi zastukało MI— 5". Po czym statkiem albo samolotem ekspediują cię do Anglii, żebyś wygrał wojnę dla führera. Umilkł, zapalił kolejnego papierosa i otworzył bombonierkę.
— Mnie dopisało szczęście. Przekroczyłem granicę legalnie, samolotem, ze szwajcarskim paszportem. Wiesz, co zrobili z jednym kumplem? Wysadzili go w Sussex na gumowym pontonie. Ale U— boot wypłynął z Francji bez specjalnych, pozbawionych oznaczeń pontonów Abwehry. Musieli więc skorzystać ze swoich tratw ratunkowych z emblematem Kriegsmarine. Dałbyś wiarę?
Vicary dałby wiarę. Abwehra odwalała straszną tandetę podczas przygotowań i umieszczania agentów w Anglii. Pamiętał chłopaka, który we wrześniu czterdziestego roku wylądował na kornwalijskiej plaży. Ludzie z Wydziału Specjalnego znaleźli przy nim zapałki z popularnego berlińskiego nocnego klubu. Albo sprawa Gösty Caroli, szwedzkiego obywatela, który wylądował na spadochronie w hrabstwie Northampton, w pobliżu wioski Denton. Nakrył go irlandzki wieśniak, Paddy Daly: agent spał pod żywopłotem. Był ubrany w porządny garnitur z szarej flaneli, miał elegancko zawiązany krawat. Caroli przyznał, że został zrzucony do Anglii i oddał swój pistolet automatyczny oraz trzysta funtów w gotówce.
Władze lokalne przekazały go MI— 5, ta zaś błyskawicznie umieściła go w Obozie 020.
Becker włożył do ust czekoladkę i podsunął Vicary'emu bombonierkę.