— Pewnie — przyświadczył Staszek jadowicie...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Pani wyszła za przepro-
szeniem na głupią, a on nawiał z całym majątkiem. Na pani miejscu ja bym nie
popuścił, złapać łobuza i odebrać. Niech też nie ma!
— Żeby to się dało go złapać!
— Co się ma nie dać? Pani zezna do protokółu, kiedy on to czytał i ile czasu, i już będą podstawy do ścigania. Oduczy się kantów!
W ten prosty sposób w ciągu dwóch minut sierżant zyskał gorliwą pomoc pło-
nącej chęcią zemsty Hani, która pół godziny wcześniej przysięgała sobie, że żadna siła na świecie nie wyrwie jej ani jednego słowa o Johnie Capuście. W połowie oficjalnych zeznań oprzytomniała o tyle, że wyparła się chęci sprzedaży dokumentów, motywując swoje czyny zwykłą, niewinną ciekawością. Wściekły na nią
Staszek Bielski przyjął tę wersję wyłącznie z lojalności w stosunku do krewniaka.
— I nawet zamknąć jej nie mogę — rzekł z serdecznym żalem. — Nie mam
podstaw. A to przecież, tak prawdę mówiąc, ona zrobiła to całe zamieszanie. . .
— Zamieszanie byłoby i bez niej — pocieszył go Marek. — Grabarz dobrze
pilnował. A za to dzięki niej wiadomo, kogo szukać.
Najuciążliwsze ze wszystkiego było to, że rodzina albo zbiorowo milczała,
albo równocześnie zaczynała mówić. We Frankowej kuchni, która ostatecznie
awansowała do rangi najlepszej sali konferencyjnej, przez chwilę rozgrywały się sceny gorszące. Każdy chciał się dowiedzieć czegoś innego i każdy chciał się do-177
wiedzieć tego czegoś natychmiast. Zwycięsko z tej batalii wyszła Teresa, która walnęła w stół psią miską, rozpryskując po obecnych resztki kaszy.
— Cicho!!! — wrzasnęła. — Milczeć wszyscy i mówić po kolei! Kto w końcu
mordował te ofiary, niech ja się wreszcie dowiem! Grabarz?
— Grabarz — odparli równocześnie Marek i Staszek Bielski.
— Pewnie, że grabarz — dodała z urazą Lucyna. — Na drugi raz używaj pa-
telni, wolę mieć na sobie ludzką jajecznicę niż psią kaszę. Od początku mówiłam, że grabarz wyganiał Mieniuszkę!
— Wcale nie od początku to mówiłaś, tylko od środka — wytknęła jej moja
mamusia.
— Wygląda na to, że pokolenie grabarzy z dużym uporem pilnowało naszego
spadku — zauważyłam. — Dawny wyganiał węszącego Mieniuszkę, a obecny
posunął się o krok dalej i usuwał poszukiwaczy radykalnie.
— No dobrze, to wszystko pięknie, ale skąd o tym spadku wiedział grabarz?
— spytała pośpiesznie ciocia Jadzia. — Czy ktoś to może wytłumaczyć? Ten
poprzedni i ten obecny, i w ogóle wszyscy?
Staszek Bielski spojrzał na Marka. Marek skrzywił się niechętnie. Lucyna
przestała zbierać z siebie kaszę i w oku jej błysnęło.
— Głowę daję, że on wie! — wykrzyknęła.
— Czy to jest tajemnica służbowa? — spytałam sierżanta.
— Eeee, nie. . . Ale głupia sprawa — odparł sierżant z zakłopotaniem. — Ja
w ogóle nie jestem pewien, czy mam to wiedzieć oficjalnie. . . Pan to zna lepiej.
— On był pewnie przy tym święceniu — podsunął Franek, zanim Marek zdą-
żył się odezwać. — To nie ma siły, żeby przeoczył konie i wóz. A potem pewno
podglądał. . . Tak było, nie?
— No już powiedz to wreszcie! — zażądałam niecierpliwie. — Rozmawiałeś
przecież z księdzem!
— Ja wam powiem za niego — rzekła tajemniczo Lucyna. — Stary grabarz
podglądał, wymyślił sobie, że w studni chowali skarb. . .
— Nawet nieźle wymyślił — wtrąciła Teresa.
178
— Powiedział o tym swojemu potomkowi, nie wiem, który to był, syn czy wnuk, bo już się nie mogę połapać. Chcieli zagarnąć skarb dla siebie, ale nie mogli przecież gmerać w obejściu dziadka, w dodatku przypuszczam, że pomyliły im się studnie. Strzegli go zazdrośnie i w końcu nabrali przekonania, że jest to ich własność. Ten obecny grabarz był kolejnym posiadaczem tajemnicy i też uważał, że skarb należy do niego, ale tak samo nie mógł go wydostać i tak samo nie
pozwalał wydostać nikomu innemu. . .
— Skąd to wiesz? — zainteresował się nagle Marek.
— No, wreszcie go odblokowało — mruknęła gniewnie Teresa.
— Znikąd nie wiem — odparła bardzo zadowolona Lucyna. — Wydedukowa-
łam. Kazałeś nam dedukować.
Marek przyjrzał się jej z wyraźnym zdumieniem.
— No i proszę, jak wam to dobrze robi, nic nie mówić i kazać myśleć. . .
Moje uznanie, wydedukowałaś genialnie. Tak właśnie było. Ten ostatni okazał
się prymitywnym obsesjonistą, któremu nawet nie zależało na wydobyciu skarbu.