– Dajcie spokój – odezwał się Saracen...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

– Nie mamy czasu.
– Tu gdzieś musi być Kielich ze Skelmoris! – zaprotestowała Claire. – Musimy poszukać!
– Nie ma czasu – powtórzył Saracen.
– Co się stanie, jeśli stracimy parę minut? – ze złością rzuciła Claire.
– Są rzeczy, o których nie wiesz. Musimy się pośpieszyć.
– Nie! – w głosie dziewczyny pojawił się upór. – Idźcie łapać te swoje szczury i szukać drugiego wyjścia. Ja tu zostanę i nie ruszę się, dopóki nie znajdę Kielicha!
– W porządku – ustąpił Saracen. Wiedział, że jej nie przekona, a nie chciał opowiadać o swoich domysłach co do planów Beasdale’a. – Może chociaż powiesz nam, czego mamy się spodziewać w następnych pomieszczeniach.
Claire rozłożyła swój plan i pośpiesznie odszukała miejsce, w którym się znajdowali. Kiedy przemówiła, w jej głosie dało się słyszeć poczucie winy, ale przede wszystkim kierowała nią teraz dzika ambicja. W kilku słowach opisała przypuszczalny kształt i przeznaczenie dalszych piwnic.
– Gdzie twoim zdaniem powinniśmy szukać drugiego wyjścia? – zapytał Saracen.
– W tym pomieszczeniu – Claire wskazała niewielki prostokąt na planie – powinny znajdować się schody, prowadzące z podziemi do budynków klasztornych. Niewykluczone, że nadal można się nimi wydostać na powierzchnię.
– A czy może tu być drugi tunel ucieczkowy?
– Jeśli nawet, to nie mam go na planie. Chociaż zdarzało się, że budowano dwa tunele, przy czym jeden był stosunkowo łatwy do znalezienia i służył do odwrócenia uwagi od tego właściwego.
– Gdzie mamy go szukać?
– Myślę, że warto spróbować gdzieś tu, w północnej ścianie.

Claire została sama. Saracen i MacQuillan ruszyli dalej i niebawem dotarli do izby, w której znajdowały się schody. Oświetlili latarkami sufit. Nie było wątpliwości, że tędy nikt nie wydostanie się na powierzchnię; nawet szczur. Szczyt schodów ginął po prostu w zbitej, nie naruszonej ziemi.
Saracen badał właśnie rumowisko znajdujące się w miejscu północnej ściany izby, kiedy jakiś dźwięk kazał mu znieruchomieć i nadstawić uszu. Dał znak MacQuillanowi, by zrobił to samo.
– Ktoś nas woła.
– Raczej krzyczy! To Claire!
Pobiegli z powrotem, w kierunku pomieszczenia, w którym została Claire. W miarę jak zbliżali się, krzyk narastał, był jednak dziwnie stłumiony i kiedy dotarli do celu, ustał zupełnie.
– Tam! – zawołał MacQuillan, oświetlając latarką przeciwległą ścianę. Ujrzeli dolną połowę ciała Claire wystającą z niewielkiej niszy. – Utknęła w otworze.
– Musiała wpaść w panikę i zemdlała. – Saracen próbował oswobodzić bezwładne ciało Claire, ale tkwiło w otworze bardzo mocno. Słyszeli dochodzące z głębi niszy odgłosy skrobania i przekonani, że to Claire ogarnięta nieprzytomnym strachem drapie ścianę, zaczęli przemawiać do niej uspokajająco. Potem jednak Saracen spojrzał na zwisające bezwładnie nogi dziewczyny, na leżący na posadzce kaptur kombinezonu i powoli straszna prawda jęła torować sobie drogę do jego świadomości. Jeśli Claire była nieprzytomna, skąd pochodziły te odgłosy?
– Boże Wszechmogący! – szepnął, czując, że nagle zaczyna mu brakować tchu. MacQuillan także zrozumiał co znaczą dźwięki dobywające się ze ściany.
– Szczury! – jęknął przerażonym głosem.
Saracen skinął głową.
– Chciała wczołgać się do otworu i zablokowała im drogę ucieczki.
– Nie żyje?
– Nie żyje – odparł Saracen nie znalazłszy pulsu w udzie dziewczyny.
– Rany Boskie! – MacQuillan sam był bliski paniki.
– Szczury nadal tam są – powiedział Saracen. – Musimy uważać, kiedy ją wyciągniemy.
MacQuillan nie potrzebował ostrzeżenia, bo i tak trząsł się ze strachu. Powoli wysuwali z niszy ciało Claire. Przed ostatnim szarpnięciem zajęli miejsca przy ścianie.
– Gotów? – spytał Saracen.
MacQuillan skinął głową. Szarpnęli. Ramiona Claire wysunęły się z otworu i w tym momencie potok szczurów dosłownie wylał się z ciemnego wnętrza. Gryzonie błyskawicznie przemykały po plecach dziewczyny i rozbiegały się po izbie, ginąc w ciemnościach. Saracen spojrzał w dół i spostrzegł, że jeden z nich nadal wczepiony jest w twarz Claire. Zamachnął się i trzasnął zwierzę latarką. Odleciało w bok i z miękkim pacnięciem upadło na posadzkę. Jeszcze kilka szczurów wyprysnęło z otworu i zapanowała cisza.
Saracen popatrzył na Claire i musiał kilkakrotnie przełknąć ślinę, żeby nie zwymiotować. Słyszał, że MacQuillan robi to samo.
– Boże, była taka piękna – szepnął, odwracając głowę od widoku bezkształtnej masy w jaką zmieniła się twarz Claire.
Minęło parę minut nim opanowali się na tyle, by podjąć dalsze działanie.
– Ma pan swojego szczura – zauważył MacQuillan, oświetlając leżące pod ścianą zwierzę zabite uderzeniem latarki. Saracen wydobył sprzęt dostarczony przez pułkownika, przygotował probówki. Następnie przeciął skalpelem gardło szczura; krew zwierzęcia zebrał do probówek, a całkowicie wykrwawione padło cisnął w kąt piwnicy.
Pakował właśnie naczynia do torby, kiedy usłyszał głos MacQuillana:
– Dobry Boże, niech pan spojrzy!
Bakteriolog sięgnął do otworu, w którym utknęła Claire i wydobył stamtąd złoty kielich, wysadzany rubinami wielkości gołębich jaj.
– To dlatego chciała się tam dostać – powiedział. – Czy widział pan coś równie pięknego? Musi być wart miliony!
– Zostaw pan to świństwo – warknął Saracen. – Bóg wie, ilu ludzi przez to umarło.