– Jest na to za zimno, Morgiano, a ty przez cały dzień narzekałaś na ziąb...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Chcesz nas wszystkich zamienić w lodowe sople?
– Nie narzekałam – odparła Morgiana. – Czy powiedziałam, choć słowo? W komnacie jest duszno jak w wychodku, a dym śmierdzi. Chcę tylko odetchnąć! – Zatrzasnęła drzwi i wróciła do kominka, drżąc i zacierając ręce. – Od lata ani razu nie było mi ciepło.
– Wcale w to nie wątpię – powiedziała Morgause. – Twój mały pasażer kradnie całe ciepło z twego ciała; jemu jest ciepło i przytulnie, a matka się trzęsie. Tak jest zawsze.
– Przynajmniej minęło zimowe przesilenie, rozwidnia się wcześniej i ściemnia później – powiedziała jedna z dworek Morgause. – A może za następne dwa tygodnie będziesz już miała swoje dzieciątko...
Morgiana nie odpowiedziała, tylko wciąż drżąc, stała przy kominku i rozcierała dłonie, jakby ją bolały.
Morgause pomyślała, że dziewczyna wygląda jak własny cień. Twarz miała poszarzałą i śmiertelnie wychudłą, w porównaniu z ogromnym brzuchem ręce wyglądały jak piszczele kościotrupa. Pod oczyma miała wielkie ciemne sińce, a powieki zaczerwienione jakby od ciągłego płaczu. Choć była w tym zamku od tylu księżyców, Morgause ani razu nie widziała, by uroniła przy innych, choć jedną łzę.
Pocieszyłabym ją, ale jak mam to zrobić, kiedy ona nie płacze?
Morgiana miała na sobie starą szatę Morgause, wypłowiałą, zniszczoną, ciemnoniebieską suknię, groteskowo za długą. Wyglądała niedbale, a nawet niechlujnie. Morgause była niepocieszona, że jej krewniaczka nie zadała sobie nawet trudu, by wziąć do ręki igłę z nitką i jakoś skrócić tę sukienkę. Morgiana miała też spuchnięte kostki, które jakby wylewały jej się z butów. To od jedzenia tylko solonych ryb i suszonych warzyw, o tej porze roku nie było nic innego. Oni wszyscy potrzebowali świeżego pożywienia, ale przy tej pogodzie było o nie trudno. Może mężczyznom poszczęści się dziś na polowaniu, a jej uda się zmusić Morgianę do zjedzenia mięsa. Po własnych czterech ciążach Morgause znała tę prawie głodową ostatnią fazę. Pamiętała, jak kiedyś, w ciąży z Gawainem, poszła do mleczarni i zjadła trochę wapna, które trzymano tam do bielenia ścian. Stara akuszerka powiedziała jej wtedy, że kiedy ciężarna kobieta nie może się powstrzymać przed jedzeniem takich dziwacznych rzeczy, to znaczy, że dziecko ich potrzebuje i ona powinna mu dać to, czego ono chce.
Może jutro przy górskim potoku pojawią się świeże zioła – to było coś, czego pragnęła każda ciężarna kobieta, szczególnie teraz, pod koniec zimy.
Piękne czarne włosy Morgiany były potargane w luźnym warkoczu, wyglądały, jakby ich nie czesała i nie splatała na nowo od tygodni. Teraz odeszła od kominka, wzięła z półki grzebień i zaczęła czesać jednego z małych pokojowych piesków Morgause. Lepiej byś się zajęła czesaniem własnych włosów, pomyślała Morgause, ale nic nie powiedziała. Ostatnio Morgiana była taka drażliwa, że nic jej nie można było powiedzieć. Ale w jej stanie, tak blisko rozwiązania, to zupełnie normalne, pomyślała, patrząc, jak młodsza kobieta przeciąga grzebień po psiej sierści. Piesek skomlał i wyrywał się, a Morgiana uciszała go głosem łagodniejszym niż ten, jakim ostatnio zwracała się do ludzi.
– To już nie powinno być długo, Morgiano – powiedziała Morgause uspokajająco. – Do Matki Boskiej Gromnicznej z pewnością już urodzisz.
– Nie mogę się doczekać – odparła Morgiana. Poklepała pieska i postawiła na podłodze. – No, teraz wyglądasz porządnie i możesz być między damami... jakiś ty śliczny z tą wyczesaną sierścią!
– Dorzucę do ognia – powiedziała jedna z kobiet, imieniem Beth, odkładając wrzeciono i wrzucając wełnę do koszyka. – Mężczyźni z pewnością niebawem wrócą, robi się ciemno. – Podchodząc do kominka, potknęła się o leżący na ziemi patyk i upadła. – Gareth, ty mały diabełku, czy w końcu pozbierasz te śmieci? – Wrzuciła patyk do ogniska, a pięcioletni Gareth, który cały czas przesuwał patyczki i przemawiał do nich pod nosem, wydał z siebie dziki wrzask. To było jego wojsko!
– No, Gareth, jest noc i twoje zastępy muszą już iść do swoich namiotów – powiedziała szybko Morgiana.
Pochlipując, chłopczyk zsunął kupkę patyków do kąta, ale jeden czy dwa ostrożnie ułożył w fałdzie swojej tuniki. To były grubsze kijki, które Morgiana kilka miesięcy wcześniej wyrzeźbiła tak, że przypominały ludzi w hełmach i zbrojach i miały tuniki zafarbowane na purpurowo sokiem z buraków.
– Zrobisz mi jeszcze jednego rzymskiego rycerza, Morgiano?