102 § 1 w związku z art. 9 k.p.k.) i może mieć wpływ na treść orzeczenia, a jako takie stanowić może podstawę do rewizji bądź rewizji nadzwyczajnej.
2000.05.16 postan. SN III KKN 117/98 Biul.SN 2000/8/6
Brak możliwości wzięcia udziału przez oskarżonego w posiedzeniu sądu z niezawinionych przez niego przyczyn, w szczególności wynikających z zaniechania sądu powiadomienia go o terminie i miejscu posiedzenia w przedmiocie warunkowego umorzenia postępowania karnego, stanowi rażące uchybienie, naruszające przepisy postępowania dotyczące prawa do obrony (art. 102 § 1 w zw. z art. 9 k.p.k. z 1969 r.), mogące mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia.
2000.03.21 postan. SN I KZP 59/99 Prok.i Pr. 2000/5/12
Obrońcą oskarżonego w postępowaniu odwoławczym od orzeczenia kolegium do spraw wykroczeń (art. 512 k.p.k.) może być jedynie osoba uprawniona do obrony według przepisów prawa o adwokaturze (art. 82 k.p.k.), a nie inna osoba godna zaufania, uczestnicząca w charakterze obrońcy w postępowaniu przed kolegium. 2000.01.05 wyrok SN U II KKN 391/99 OSNKW 2000/1-2/13
Jeżeli charakter informacji, jakie ma do przekazania prokuratorowi lub sądowi świadek anonimowy, jest tego rodzaju, że udostępnienie oskarżonemu i jego obrońcy treści zeznań tego świadka lub umożliwienie zadawania mu przez te strony pytań musi w sposób oczywisty prowadzić do faktycznego ujawnienia jego tożsamości, to powinnością właściwego organu procesowego jest rzetelne poinformowanie świadka anonimowego o tej sytuacji i uzyskanie jego zgody na jawne złożenie zeznań, a w razie braku takiej zgody pominięcie dowodu z jego zeznań złożonych anonimowo; utajnienie w całości lub w części treści zeznań świadka anonimowego byłoby naruszeniem prawa oskarżonego do obrony i tym samym uchybiało podstawowym regułom rzetelnego procesu.
 
99.11.03 wyrok SN V KKN 422/99 Prok.i Pr. 2000/3/13
Nie ulega wątpliwości, iż udział skazanego w rozprawie odwoławczej nie był obowiązkowy w rozumieniu art. 450 § 3 k.p.k. Udział w rozprawie odwoławczej skazanego nie jest jego obowiązkiem, lecz uprawnieniem, gdyż ani prezes sądu, ani sąd nie uznali takiego udziału za konieczny. Sąd miał jednak obowiązek zadbania o to, aby skazany mógł ze swojego uprawnienia skorzystać. Skoro w wyniku okoliczności od siebie niezależnych znalazł się on w szpitalu - co zostało potwierdzone przez ordynatora tego szpitala - należało uwzględnić jego wniosek i odroczyć rozprawę. Prowadzenie rozprawy i wydanie w postępowaniu odwoławczym wyroku - mimo jednoznacznej woli skazanego uczestniczenia w tej rozprawie - stanowiło naruszenie prawa do obrony skazanego i nakazywało Sądowi Najwyższemu uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
99.05.14 wyrok SN IV KKN 714/98 Prok.i Pr. 2000/4/8
Stan określany przez ustawodawcę, jako "nie dające się usunąć wątpliwości" (art. 5 § 2 k.p.k.), powstaje - jeśli pominąć wątpliwości natury nie faktycznej, lecz prawnej - dopiero w następstwie oceny dowodów (art. 7 k.p.k.). Dopiero wówczas bowiem można stwierdzić, czy wątpliwości w ogóle wystąpiły, czy były rozsądne, a nie wydumane, czy i jakie miały znaczenie dla kwestii odpowiedzialności prawnej oskarżonego, czy udało się je przezwyciężyć w sposób dopuszczalny przez prawo procesowe itp. O naruszeniu zasady in dubio pro reo nie można zatem mówić wówczas, gdy sąd w wyniku pełnej i poprawnie dokonanej swobodnej oceny dowodów uznał, że brak jest wątpliwości, albo że nie mają one znaczenia dla odpowiedzialności prawnej oskarżonego. Jest jednocześnie dobrym prawem obrony oskarżonego mnożenie, a nawet wyolbrzymianie na każdym etapie postępowania takich faktów i ich ocen, które pozwalają na powątpiewanie w jego winę, pod warunkiem wszakże nieprzeinaczania faktów (lojalności wobec faktów).
99.03.05 wyrok
s.apel. II AKa 123/98 Apel.-Lub. 1999/2/14
w Lublinie
Z istoty pojęcia rzetelnego procesu karnego w państwie prawa wynika nakaz, aby organy procesowe - rzecz prosta w najwyższym stopniu dotyczyć to ma sądu - procedowały tak, aby dla wszystkich uczestników procesu (także dla społeczeństwa, które w różny sposób uzyskuje informacje o toczącym się procesie) było widoczne, że z pełnym obiektywizmem dążą one do ustalenia prawdy materialnej i wydania sprawiedliwego orzeczenia przy pełnym przestrzeganiu gwarancji procesowych uczestników procesu, w tym prawa oskarżonego do obrony (sprawiedliwość proceduralna).
 
99.02.23 wyrok SN I PKN 599/98 OSNAP 2000/8/302
[Notka]