Palec środkowy krzywo wykręca przez handlowe śródmieście, obok sklepu Herky’s Merkentile & Pharmacy, obok dealera Hondy, u którego piętrzą się i...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

.. potem przez Cook Boulevard, na którego czterech rogach jak dzień długi przysypiają Popiluci i moczymordy... obok kręgielni Loop Lanes, gdzie czai się ze swą czerwoną kulą Omar, jak rekin w wannie... obok Searaven Inn i przyległego salonu gry w bingo... obok przezacnych Crabe Potte, Sand Bar, Bear Flag Inn i Cannery Row Cannery (nazwy Bear Flag oraz Cannery Row Cannery były żartobliwym ukłonem pod adresem Johna Steinbecka; przy czym żaden z klientów nie był aż tak oczytany, żeby to docenić – i na tym dopiero polega kawał)... a potem przeplata się z palcem serdecznym i poddaje gasnącemu promieniowaniu rosyjskiej cerkwi, w której wciąż się modlą wierni, a krzaki bzu ojca Pribilofa wciąż kwitną mimo zaniedbania... aż wreszcie końcem tego palca okazuje się liceum w Kuinak. Całą ścianę sali gimnastycznej pokrywa błękit, zieleń i czerwień, słowem indiański Ognisty Ptak Haida, wywiedziony ze starych wzorów, wręcz z prehistorii; lecz w salach i na korytarzach szkoły, o których można wiele powiedzieć, tylko nie to, że straszą pustkami, są do nabycia kolejne próbki wszelkich nowoczesnych mikstur, w każdej chwili zajęć szkolnych, między ósmą a wpół do piątej.
Piąty, mały palec tej zwieszonej, brudnej ręki trudno właściwie nazwać drogą; latem to kurz i wyboje, zimą koleina dla toboganu. Ów paluszek elegancko odgina się na wschód, wokół stalowej wieży ciśnień, potem wokół barakorzeźni Loopów, na skraju owego światowej klasy miejskiego śmietniska. Po uporaniu się z wąwozami wijącymi się w śmieciach dróżka rusza pod górę, niknie wśród wrzosów i paproci, aż kończy się przed samotną mieszkalną przyczepą.
Boki i dach są wiśniowe, okna pozalepiane plastykiem, a z opon uszło powietrze. Jaskrawość koloru zdumiewa; przypomina lakierowany paznokieć u kresu brudnego palca. Jest jednak w tej starej przyczepie coś walecznego – i szlachetnego – jakby ten rupieć wytężył siły i zanim zginie, zdołał odpełznąć od wysypiska znacznie dalej niż reszta śmieci.
Wygląda walecznie, szlachetnie, lecz dość niemrawo.
Niemniej Isaak Sallas przeżył tu ostatnie cztery lata ze swych ponad czterdziestu, na ogół samotnie i nie uskarżając się, chociaż nie można powiedzieć, że szczęśliwie. I chętnie przeżyłby tu następne czterdzieści, gdyby nie pewne wtręty – gdyby zechciały zostawić go w spokoju stuknięte koty, strwożone panienki, demony przeszłości, jachty jutra oraz Alice Carmody. Zwłaszcza ona.
5Skrawek błota za friko i skręcanie się flaków

Alice Carmody zaliczała się do Popilutów. Wprawdzie nazywano ją Wściekłą Aleutką, ale Aleutką nie była. Wywodziła się z plemienia Kuinak i stanowiła jeden z ostatnich pełnokrwistych okazów. Dziadek Alice, nim spłodził jej matkę, był przez pięćdziesiąt lat plemiennym szamanem, a po nim właśnie matka mocno trzymała w garści to rzemiosło, póki pewien gamoń – chociaż, trzeba przyznać, przystojny – szurający nogami rosyjski emigrant, nie przekonał biednych pogan, że winni odstąpić od niecnych praktyk i podążyć za nabożnym chrześcijaninem. Co niedzielę od rana do nocy wielbił Dziewicę Marię. W dni powszednie – mieszankę martini z wódką. Nazywał się Alexis Levertov i zaznał jakichś niedoli, które wtrąciły go w grubiaństwo i stan spragnienia. Czy pił na skutek owych niedoli, czy kolej rzeczy należałoby odwrócić? Matka Alice z pewnością rozmyślała nad tą zagadką; była zaś kobietą wcale inteligentną, a ponadto mądrą. W każdym razie wiedziała, że zagadka jest naprawdę przystojna i osiągalna, zaś szamaństwo ma się coraz gorzej i przestaje cokolwiek znaczyć, kiedy ze starego plemienia ostało się raptem kilkudziesięciu ludzi. Więc ostatnia z szamanek plemienia Kuinak wyrzekła się pogańskiego dziedzictwa, odprzysięgła się transów, tańców i snów, a wór korzeni i wielce zagadkowych grzybów zamieniła na różaniec i koktajlowy shaker.
We wspomnianej już cerkwi, mizernym klejnocie na serdecznym palcu jeszcze mizerniejszego miasta, maleńka Alice została ochrzczona. Kiedy miała trzynaście lat, matka zmarła (klinika uznała, że na skutek zatrucia grzybami; czyżby stara kobieta oddawała się jednak praktykom?) i miejsce starej damy, w cerkwi oraz na kutrze, zajęła u boku ojca czarnooka nastolatka. Nauczyła się nawet miksować wermut z wódką na modłę ulubioną przez grubiańskich Rosjan.
W pierwszej licealnej wybrano ją na gospodynię klasy, a następnej jesieni, podczas dorocznej wizyty absolwentów, została księżniczką swego rocznika. Była pięknością, miała czarne oczy z leciuteńkim refleksem ultramaryny, pełne piersi, pełne wargi, szerokie ramiona i biodra. Lecz w przeciwieństwie do swych zakwitających krewniaczek miała talię osy.
– To długo nie potrwa – pomrukiwali entuzjaści wszystkiego, co żeńskie, kiedy Alice w olśniewającej, głęboko wciętej wieczorowej sukience wysiadała z kabrioletu camaro podczas jesiennej parady.
Nie ma prawa, jeżeli się uwiniemy, myślały sapiące samce o maślanych oczach.