Regis wdrapał się na stojące obok krzesło, by lepiej przyjrzeć się znamieniu, lecz już wcześniej był pewien, że jego bystre oczy nie zwiodły go, że znamię na...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Co ważniejsze, znak był dokładnie tych samych rozmiarów, co symbol na młocie bojowym, tak jakby do skóry kobiety przyłożono rozżarzonego Aegis-fanga.
Regis niemal zemdlał.
– Skąd to masz? – spytał.
– Znamię łotrów – stwierdził Cassius. – Dość powszechne, rzekłbym, nie wskazuje na żadną gildię.
– Nie powszechne – odrzekł Regis, potrząsając głową. – Nie ten znak.
– Znasz go? – zaciekawił się starszy.
– Moi przyjaciele z nią porozmawiają – odpowiedział Regis.
– Natychmiast.
– Gdy z nią skończymy – nalegał radca Tamaroot.
– Natychmiast – spierał się Regis, obracając się w jego stronę.
– W innym przypadku, dobry Tamaroocie, czy będziesz potrafił wytłumaczyć się z opóźnienia przed królem Bruenorem, gdy życie jego przybranego syna może wisieć na włosku?
Wywołało to chór szeptów w całej sali.
Jule Pepper jedynie zmierzyła wzrokiem Regisa, który odniósł niejasne wrażenie, że nie miała pojęcia, o czym mówił, że nie znała znaczenia tego znaku.
Niziołek wiedział, że lepiej dla niej będzie, jeśli to okaże się prawdą.

* * *

Kilka nocy później Drizzt znalazł Bruenora na szczycie cichego i ciemnego miejsca zwanego Podejściem Bruenora, w małej skalistej dolince na północny wschód od Brynn Shander, pomiędzy Maer Dualdon a jeziorem Dinneshere, gdzie znajdowały się krasnoludzkie kopalnie. Niezależnie gdzie by nie przebywał, Bruenor zawsze miał takie prywatne miejsca jak to i zawsze nazywał je Podejściem Bruenora, zarówno by ostrzec intruzów, jak i z osobistej pychy.
Było to miejsce refleksji krasnoluda, jego ciche miejsce, w którym mógł zastanawiać się nad rzeczami wychodzącymi poza codzienne próby oraz troski jego życiowej pozycji. Było to jedyne miejsce, w którym w ciemne noce praktyczny i przyziemny Bruenor mógł lekko poluzować swe okowy, mógł pozwolić, by jego dusza wspięła się wyżej niż pozwalała wyobraźnia krasnoluda. To tutaj Bruenor przychodził rozmyślać nad znaczeniem wszystkiego i końcem wszystkiego.
Drizzt znalazł Bruenora na jego osobistym podejściu w Mithrilowej Hali, gdy yochlol zabrał Wulfgara i teraz wyglądał podobnie jak wtedy. Wszystko wskazywało, że jego przybrany syn nie żył.
Cicho niczym chmury płynące pod gwiazdami, drow podszedł za krasnoluda i stał cierpliwie.
– Myślałbyś, że stracenie go drugi raz będzie łatwiejsze – Bruenor stwierdził w końcu. – Zwłaszcza, że zanim nas opuścił, był niczym ork.
– Nie wiesz, czy go straciłeś – przypomniał drow.
– Na całym świecie nie ma takiego znaku – uznał Bruenor. – A złodziejka mówi, że ma go od głowicy młota.
Istotnie, Jule dobrowolnie podała tę informację imponującym przyjaciołom, gdy rozmawiali z nią zaraz po konfrontacji w sali rady. Przyznała, że piętno było celowe, było znamieniem nadanym przez kapitan okrętu. Poddana naciskowi, Jule przyznała, że ta kobieta, Sheila Kree, była piratką i że to szczególne piętno było zarezerwowane dla najbardziej zaufanych osób w jej małej bandzie.
Drizzt poczuł wielkie współczucie dla przyjaciela. Zamierzał wspomnieć o fakcie, że Jule stwierdziła, iż jedynymi fizycznie wielkimi członkami bandy piratów był klan ogrów, używany przez Sheilę Kree do rozrób i manipulacji. Wulfgar najwyraźniej nie przystał do tych psów. Drow wstrzymał jednak te uwagi, ponieważ drugi wniosek, wyraźny, że Wulfgar nie był sprzymierzony z piratami, był jeszcze bardziej złowieszczy.
– Myślisz, że ta suka Kree zabiła mego chłopca? – spytał Bruenor, jego myśli najwyraźniej podążały zgodnie z tym samym sposobem rozumowania. – Czy też sądzisz, że to ktoś inny, ktoś kto sprzedał jej ten młot?
– Nie sądzę, by Wulfgar w ogóle był martwy – Drizzt stwierdził bez wahania.
Bruenor skierował na niego zaciekawione spojrzenie.
– Wulfgar mógł sprzedać młot – stwierdził Drizzt, a wzrok Bruenora stał się jeszcze bardziej sceptyczny. – Odrzucił swą przeszłość, gdy od nas uciekł – przypomniał drow. – Może pozbycie się młota było kolejnym krokiem na drodze, jaką widział przed sobą.
– Taa, albo może po prostu trza mu było monet – Bruenor powiedział z takim sarkazmem, że Drizzt pozwolił, by jego argumenty rozpłynęły się.
Tak naprawdę drow nawet samego siebie nie przekonał. Znał więź Wulfgara z Aegis-fangiem i wiedział, że barbarzyńca szybciej rozstałby się z własną ręką niż z młotem.