Wąż ten, jak się twierdzi, zna wszystkie tajemnice Słowa stwórczego za pośrednictwem "języka magicznego", opiewanego w muzyce sakralnej. Chodzi tutaj o magię haitanską, pochodzenia afrykańskiego, która razem z pierwotną magią afrykanską i z magią sprowadzoną do Ameryki Południowej (zwłaszcza do Brazylii), o nazwie macumba, wywiera silny wpływ demoniczny.
 
Współczesna cywilizacja połączyla pewne zwyczaje,
ale ich nie zmieniła. Dlatego współistnieją razem nauka i magia, religia i starodawne praktyki. Jeszcze dzisiaj, zwłaszcza w naszych wioskach, żyje bardzo religijna ludność, która udaje się do osób swiątobliwych (mężczyzn i kobiet), by rozwiązać swoje najróżniejsze trudności: od chorób po urok rzucony wzrokiem, od braku pracy po znalezienie męża. Są to osoby swiątobliwe, "które zawsze
158
 
uczęszczają do kościoła". Spotykamy matki, które w dobrej wierze uczą swoje córki różnych gestów i obrzędów, na przykład: jak zdejmować urok rzucony wzrokiem w noc urodzin albo nakładają na szyję dzieci łańcuszki z krzyżykami lub poświęconymi medalikami i dodają do tego "włosie z borsuka", "zęby wilka" czy też "czerwone różki".
Te wszystkie przedmioty, chociaż nie są "naładowane"
niekorzystnymi zjawiskami przez magiczne obrzędy,
wiążą ze złym duchem przez grzech zabobonu.
 
Z magią zawsze łączy się wróżenie: chęć poznania przyszłosci przez posługiwanie się nieodpowiednimi środkami. Wystarczy pomyśleć o bardzo rozpowszechnionym zwyczaju wróżenia z kart czy też przepowiadaniu przyszłości z kart tarotowych, którymi najczęściej posługują się przy wróżeniu czarownicy i wróżbici. Wydaje się, że początek kart tarotowych sięga XIII w. i wywodzi się od Cyganów, którzy zawarli w tej "grze" swoją zdolność przepowiadania przyszłości.
U podstaw tego leży nauka ezoteryczna, która podaje zasady zgodności między człowiekiem a światem boskim. Nie chcę się nad tym zatrzymywać, ale chcę powiedzieć, że czlowiek naiwny, omamiony odczytaniem swej przeszłości, odchodzi z niepokojem i nieufnoscią albo próżnymi nadziejami, często związanymi z życiowymi podejrzeniami w stosunku do rodziców lub przyjaciół, a nade wszystko z pewną formą uzależnienia od tego, kto mu wróżył z kart, co będzie mu towarzyszyć także w przyszłości.
To wszystko może wywołać u niego stany lękowe, rozdrażnienie, niepewność. Będzie odczuwał pragnienie ciągłego uciekania się do praktyk magicznych lub zaopatrywania się w talizmany, które by unieszkodliwiły tego wewnętrznego wroga, o którego on sam się postarał i który jest przyczyną jego
chorób i nieszczęść.
159
 
Najgorsza jest magia wywodząca się z Afryki, która
posługuje się gusłami (witchcraft), a uprawia ją ten, kto chce wyrządzic zło innym osobom przy pomocy magicznych środków oraz spirytyzmu, czyli wywoływania duchów, przez co pragnie wejść w kontakt z duchami osób zmarłych lub duchami wyższymi. Wywoływanie duchów jest znane we wszystkich kulturach i u wszystkich ludów.
 
Medium służy za pośrednika między duchami a ludzmi, udzielając swojej energii (głosu, gestów, pisma...) duchowi, który chce się ukazać. Może się zdarzyć, że te wywołane duchy, które są zawsze złymi duchami, mogą zawładnąć kimś z obecnych. Kościół zawsze potępiał spirytyzm i uczestniczenie w nim. By dowiedziec się czegoś pożytecznego, nie należy pytać szatana.
Ale czy wywoływanie zmarłych jest rzeczą niemożliwą? Czy zawsze i tylko złe duchy ukazują się w czasie seansów spirytystycznych? Wiemy dobrze, że ta wątpliwość nasuwa się wierzącym w związku z pewnymi wydarzeniami, zawartymi w Piśmie świętym. Otóż Pismo święte podaje nam jedyny przypadek, kiedy to Saul zwrócił się do wróżki (medium) i polecił jej: Proszę cię powróż mi przez ducha i spraw, niech przyjdzie ten, kogo ci wymienię (1 Sm 28, 8).
Rzeczywiście ukazał się Samuel, który zmarł nie tak dawno. Bóg pozwolił na ten wyjątek, ale warto zwrócić uwagę na okrzyk zdziwienia wróżki (medium) i jeszcze bardziej na karcącą wymówkę Samuela: Dlaczego nie dajesz mi spokoju i wywołujesz
mnie? (1 Sm 28, 15). Zmarłych należy szanować i nie
wolno ich niepokoić. Ponieważ jest to jedyny przypadek w całym Piśmie świętym, podkreślam więc jego wyjątkowy charakter. Podzielam też pogląd protestanckiego psychiatry i egzorcysty: Zwyczajnym egoizmem i okrucieństwem jest chęć czepiania się naszych zmarłych lub pragnienie
160
 
przywołania ich do nas. Tym, czego oni potrzebują, jest wyzwolenie wieczne, a nie wciąganie ich na nowo w sprawy ludzi tego świata. (Kenneth McAll, Fino alle radici, Milano, str. 141).
Wielu ludzi daje się wprowadzić w błąd przez brak
wiary i niewiedzę. Pewne tańce, śpiewy, zwyczaje,
świece, zwierzęta, które są używane w różnych obrzędach magicznych Voodoo lub macumba, z etnicznego i folklorystycznego punktu widzenia, mogą się przedstawiać bardzo ciekawie. Cztery świece zapalone w czterech rogach ulicy lub trójkąt ułożony ze świec, z których jedna jest odwrócona czubkiem do dołu, mogą się wydawać zabawą albo nieszkodliwym zabobonem. Nadszedł czas, by przejrzeć na oczy.