Wytworzenie się jednej warstwy panujšcej (wielmoże i wojowie) w wyniku zróżnicowania społecznego połšczyło grupy ludzi zainteresowanych w utrzymaniu jednoci państwa. Ta sama warstwa, umocniwszy swe stanowiska, zaczęła z kolei dšżyć do ograniczenia władzy swoich ksišżšt w okresie dzielnicowym celem uzyskania większego wpływu na zarzšd państwa i zyskania większego udziału w po- dziale dochodu narodowego. 4. Okolicznociš sprzyjajšcš utrwaleniu państw narodowych był od dawna tle- jšcy się konflikt między dwoma uniwersalnymi władzami: Cesarstwem i Papiestwem w drugiej połowie XI wieku (słynny spór o inwestyturę biskupów przez władze wiec- kie). Stronš atakujšcš, dšżšcš do ograniczenia władzy wieckiej, w tym za przede wszystkim cesarzy rzymskich, będšcych równoczenie królami Niemiec, Włoch i Bur- gundii, byli papieże. W mniejszym stopniu spór ten zaznaczył się w zasięgu oddzia- ływań Cesarstwa Bizantyjskiego, gdzie kociół prawosławny był zawsze bardziej uległy wobec władzy wieckiej. Z konfliktu tego korzystały wszystkie państwa europejskie, wyzwalajšc się spod dominacji cesarzów rzymskich. Wród tych państw znajdowała się również Polska, która w XI wieku dwukrotnie zdołała skutecznie r 28 GERARD LABUDA przekształcić monarchię typu ksišżęcego, uchodzšcš za władztwo drugiego rzędu, w monarchię królewskš (1025, 1076), ale wskutek zatargów wewnętrznych nie potrafiła utrwalić instytucji królewstwa w swoim ustroju politycznym. Monarchia typu kró- lewskiegozapewniała niepodzielnoć państwa" w tym znaczeniu, iż wszyscy ksišżęta, nawet z jednej i tej samej dynastii, musieli uznawać zwierzchnictwo króla. Tę zasadę udało się w Polsce zapoczštkować dopiero za dwu ostatnich Piastów, to jest Władys- ława Łokietka i Kazimierza Wielkiego, a utrwalić ostatecznie w Polsce jagiellońskiej. 5. Już w X wieku Polska piastowska zajmowała trwałe miejsce w systemie two- rzšcego się wówczas w całej Europie systemu państw narodowych. Nota bibliograficzna I. Zagadnienia ogólne T. Manteuffel, Historia powszechna - redniowiecze, Warszawa 1990. B. Zientara, Historia powszechna - redniowiecze, Warszawa 1968. Historia dyplomacji polskiej, t. I, pod red. G. Labudy i M. Biskupa, Warszawa 1980. J. Baszkiewicz, Państwo suwerenne w feudalnej doktrynie politycznej do poczštków XIV Wieku, Warszawa 1964. Praca zbiorowa. Dziesięć wieków Europy, pod red. J. Żamowskiego, Warszawa 1983. B. Zientara, wit narodów europejskich - Powstanie wiadomoci narodowej na obszarze Europy pokarolińskiej. Warszawa 1985. II. Dzieje narodów l państw europejskich H. Łowmiański, Poczštki Polski, t. I-VI, Warszawa 1963-1986. K. Tymieniecki, Polska w redniowieczu. Warszawa 1961. K. Tymieniecki, Dzieje Niemiec do poczštku ery nowożytnej, Poznań 1948. G. Ostrogorsky, Dzieje Bizancjum, Warszawa 1967. L. Bazy Iow, Historia Rosji, Wrocław 1968. J. Serczyk, Historia Ukrainy, Wrocław 1990. M. Kosman, Historia Białorusi, Wrocław 1979. J. Ochmariski, Historia Litwy, Wrocław-1990. W. Felczak, Historia Węgier, Wrocław 1966. R. Heck, M. Orzechowski, Historia Czechosłowacji, Wrocław 1969. III. Zagadnienia szczegółowe J. Hauziriski, W kręgu uniwersalizmu redniowiecznego: Sacrum Imperium Romanum, Słupsk 1988. H. Samsonowiez, Polska i Niemcy w procesie kształtowania się europejskiego systemu państw w redniowieczu, w: Zapiski Historyczne, t. 55, 1990, s. 195-204. G. Labuda, Kształtowanie się systemu państw i narodów europejskich w X. i XI. wieku, w: Konfrontacje, Wiedza Powszechna, Warszawa 1992. Polska a Niemcy i Cesarstwo w X wieku KLAUS ZERNACK Pielgrzymka cesarza Ottona III do grobu więtego Wojciecha w Gnienie w roku 1000 przyczyniła się do wiatowego rozgłosu cesarskiej i papieskiej polityki renovatio imperii. Polityka obydwóch państw prowadzona od czasu zjazdu gnienieńskiego ożywiła, jak podaje ródło z końca XI wieku, stojšce blisko tamtych wydarzeń, nadzieje wielu współczesnych na połšczenie polskich Słowian z Rzeszš Niemieckš (regnum Sclavorum regno Theutonicorum confoederari). Polska i Niemcy, partnerzy tego poruszajšcego wiatem wydarzenia na przełomie I i II tysišclecia, pojawili się na arenie dziejowej w przecišgu X wieku, w bardzo odmiennych warunkach historycz- nych: niemieckie regnum było państwem sukcesyjnym" wielkiego Królestwa Fran- kijskiego i rozwinęło się w długim, zapoczštkowanym w drugiej połowie IX wieku, procesie z dawnej Francia orientalis, wschodniej częci państwa Karolingów; przy czym ów proces znalazł stosunkowo szerokie odbicie w ówczesnych ródłach. Zupełnie inaczej było w przypadku państwa polskiego (regnum Sclavorum), które powstało poza zasięgiem dawnego wiata kultury starożytnej, na odległych ziemiach na wschód od Odry, prawdopodobnie w wyniku szybkiego połšczenia się plemion około końca IX wieku. Podstawę wzrostu władzy ksišżęcej w kształtujšcym się państwie polskim stanowił prawdopodobnie - jak w wypadku Skandynawii i Rusi - handel dalekosiężny. Jego poczštki w regionie gnienieńsko-poznańskim przypusz- czalnie sięgajš dopiero końca IX wieku; przy czym były one zwišzane z rozwojem Wolina. Wtedy dopiero, jak się zdaje, rozpoczęła się ekspansja plemienia Polan. W tym czasie zakres aktywnoci karolińskiej polityki wschodniej ulegał ustawicznym zmianom. ródła informujš przede wszystkim o procesach zachodzšcych na południo- wym wschodzie, na granicach Bawarii, gdzie wraz z wtargnięciem Madziarów i rozpa- dem państwa wielkomorawskiego na przełomie IX i X wieku miały miejsce wydarze- nia rzeczywicie poruszajšce wiat. Stopniowy rozpad wschodniego królestwa Franków (Francia orientalis) przejawił
|