Akademia funkcjonuje więc na tej samej zasadzie co wzorcowe wsie i modelowe fabryki, charakterystyczne dla komunistycznej pedagogiki od epoki maoistowskiej. Wówczas należało naladować dzielnych robotników z pól naftowych w Daqing, dzisiaj należy kopiować styl bycia zameiykanizowanych menedżerów z Pudong. Jednak z pewnociš w akademii nie przewiduje się nauki samodzielnego, krytycznego mylenia. Kiedy zastanowiłem się nad tym, jak działacze partyjni radzš sobie z niepokojami społecznymi bez używania przemocy, zapewniono mnie, że został przewidziany i taki przypadek. Tuż pod Szanghajem znajduje się wzorcowa wioska Wujiang, gdzie uczniowie akademii doskonale dajš sobie radę z pokojowym współżyciem" od żšdań chłopskich po problemy z nowoczesnociš. Naturalnie stażyci zwiedzajš w grupach tę witrynę". Dyrektor akademii poprosił mnie o wygłoszenie kilku wykładów. Kiedy spytałem, jakie tematy miałbym poruszyć, otrzymałem odpowied, że to nieistotne; najważniejsze, by prowincjonalni działacze zobaczyli, jak wyglšda francuski wykładowca. Przyrzekłem sobie, iż kiedy nadejdzie ten dzień, pomylę przede wszystkim o ubraniu, a nie o treci wykładu, bo najwyraniej wykładowców się nie słucha, lecz oglšda. Doszedłem również do wniosku z pewnociš zbyt pochopnie że jeli przyszłoć wymarzona przez partię tak bardzo przypomina jej przeszłoć, to przed partiš nie ma przyszłoci. Partia w poszukiwaniu utraconej wiarygodnoci Historię chińskiej partii odczytywać można jako poszukiwanie kolejnych, coraz słabszych legitymizacji. W pierwotnej wersji pozowała na ruch patriotyczny, walczšcy z japońskim agresorem i korupcjš nacjonalistycznego państwa (w rzeczywistoci armia Mao unikała, jak tylko mogła, spotkania oko w oko z japońskš armiš, bo skończyłoby się ono dla niej niechybnš katastrofš). Kiedy w 1949 roku partia przejęła władzę, przywróciła porzšdek i przyrzekła wprowadzenie demokracji, przedstawiciele ruchów liberalnych, które były z niš sprzymierzone (jak w Euro- Koniec partii 5&j-*F- 193 pie Wschodniej po sowieckiej kolonizacji), sšdzili, że komunici dotrzymajš słowa i zorganizujš wolne wybory. Lecz język Mao Zedonga uległ zmianie: czy Chiny nie potrzebujš do modernizacji na wzór Zwišzku Radzieckiego autorytarnych rzšdów? Ta modernizacja przeprowadzona w absurdalny sposób Wielki Skok Naprzód", stalownia w każdej wsi... okazała się katastrofš. Po pierwszej legitymizacji uzyskanej dzięki wyzwoleniu i drugiej dzięki modernizacji Mao Zedong sięgnšł po legitymizację dzięki nieustajšcej rewolucji (pamiętamy, jak zlikwidowała dawne Chiny i ich elity). Po mierci Mao i zawieszeniu rewolucji nadszedł Deng Xiaoping. Zadekretował czwartš legitymizację dyktatury: poprzez bogacenie się obywateli. Czy rozwój gospodarczy okaże się wystarczajšcy, by zagwarantować partii wieczne trwanie, o jakie zabiega? Zachód skłonny jest to uwierzyć, nie docenia bowiem pragnienia wolnoci i sprawiedliwoci Chińczyków. Jednak partia widzi, że przybywa rewindykacji dóbr kocielnych, demonstracji bezrobotnych i złupionych chłopów, petycji intelektualistów. Dochodzi więc do wniosku, że rozwój jest niewystarczajšcy, tym bardziej że trzy czwarte narodu nie odnoszš z niego żadnych korzyci. Partia poszukuje zatem pištej legitymizacji; mógłby to być nacjonalizm i wojna, która stanowi zawsze jego apogeum.
|