łam dwustuosobowy oddział buntowników...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

. . Ale wróćmy do Dorony: moi żołnierze
staną po tej stronie, po której ich postawię. No więc, po której mają stanąć? Odpowiedz mądrze, bo jeśli odpowiedź będzie głupia, skończę to całe powstanie w trzy dni.
Alida milczała, nawijając kosmyk włosów na palec.
— Śmiało powiedziane. . . — mruknęła, ale w jej głosie brzmiało raczej uznanie niż
cokolwiek innego. — Umiesz liczyć, oceniać i wiesz, do czego służą wojska. Już to
jedno wystarczy, by powierzyć ci dowództwo. . . Tyle tylko — spojrzała w zadumie —
że jest to całkiem nie po mojej myśli.
793
Semena leciutko wzruszyła ramionami.
— Tobie nie chodzi o powstanie. I nigdy nie chodziło, oczywiście. — Alida pokrę-
ciła głową. Burza zbliżyła się znacznie.
— Tobie zaś chodziło? O święty obowiązek wyzwolenia Garry? — zapytała szy-
derczo Semena. — Oszczędźmy sobie tego bełkotu o zdradzie, powinności, lojalności
i tym wszystkim, co tak strasznie śmierdzi — poprosiła.
Popatrzyły sobie w oczy.
— Powstanie powstaniem. . . Mam swój własny cel — przyznała Alida.
— A ja swój.
— Czy zbieżne?
— Kto wie?
— Oj, wątpię. . . Naprawdę, naprawdę wątpię.
Semena uniosła brwi.
— Przecież chcesz wyzwolić Garrę? Obojętnie, z jakich powodów. Pomogę ci
w tym!
794
— Tak, zapewne. Pokonasz wojsko imperium, po czym powiesz: Alida, teraz ty.
I usuniesz się w cień.
— Tak właśnie chcę zrobić. A nawet więcej: zamierzam zniknąć w ogóle.
— Mam w to wierzyć?
— Spróbuj. Moim celem nie jest żadne stanowisko na tej podłej wyspie. Zapew-
niam. Potrzebuję zwycięstwa powstania. . . ale dla osłabienia Armektu.
Po długiej chwili blondynka zmrużyła oczy.
— Hej. . . — powiedziała słodko. — Może mogłabym zacząć ci wierzyć?
— Spróbuj — powtórzyła Semena.
— Co z tym Armektem?
— To co powiedziałam.
— I nic więcej?
— Nic więcej.
Alida myślała.
— Dlaczego tak pożądasz dowództwa? Skoro chodzi ci tylko o zwycięstwo powsta-
nia, dlaczego nie miałby go zapewnić kto inny?
795
— Są powody. Przede wszystkim nikogo takiego nie widzę. Tylko ja mogę wygrać tę wojnę. Ahagaden tego nie zrobi, pomimo że tak dzielnie zdobył Doronę, a nawet całą
Flotę Główną, czyż nie tak?
— Zauważyłaś pewnie, że ilekroć spojrzysz w zwierciadło, odbija się w nim żmi-
ja? — zagadnęła Alida.
— Hmm. . . — Semena uśmiechnęła się. — To, co w nim widzę, zupełnie mnie
zadowala. . . Ale teraz pozwól, że powtórzę swoje pytanie: jaki mam wydać rozkaz?
Przyznaję, że dyskusja, w której strona przeciwna nie ma żadnych atutów, nieco mnie
znużyła.
— A gdyby cię usunąć? — rozważała na głos Alida.
— Usunąć. Tylko usunąć — zaaprobowała tamta. — Dwustu ludzi w Harenach pój-
dzie pod miecze, gwardziści i moi połączą się z Elimerem, a powstańczą strategię po-
dziwiać będą wszystkie krainy Szereru. Nie, naprawdę zdołałaś mnie zadziwić!
Po raz kolejny tej nocy mierzyły się spojrzeniami.
796
— Rzeczywiście, zdaje się, że to ty dzisiaj dyktujesz warunki — stwierdziła Alida, odrywając plecy od ściany. — Przy pierwszej okazji podstawię ci nogę — obiecała. —
Przewrócisz się, a wtedy będę skakać ci po brzuchu. No to, jesteś dowódcą.
Wokół gospody szalała burza.
56
Sen był ogromną przyjemnością — Semena odkryła to dopiero wtedy, gdy nauczyła
się obywać bez niego. Naprawdę, zaczynała marzyć o chwili, gdy wreszcie znajdzie
dosyć czasu, by położyć się, na łące albo w lesie, i leżeć, i spać, i nic nie robić. . .
Był wczesny ranek, gdy wojsko uszykowano do przeglądu.
Wciąż nie chciało jej się nawet myśleć o koniu, zresztą wiedziała, jak kiepsko siedzi
w siodle. Nie miała ochoty robić z siebie pośmiewiska. Lustrowała szeregi, idąc pie-
szo, w asyście kilkunastu najwyższych rangą oficerów i dwóch dostojników z Głównej
Kwatery. Tym ostatnim nie dane było odpocząć po podróży. Od razu dała im odczuć,
798
kto tu rządzi. Wlekli się teraz, oswojeni już nieco z jej kolczugą i grubą, męską spódnicą, kryjącą cholewy skórzanych butów. Na kolczugę narzuconą miała granatową tunikę,
z naszytym na lewej piersi niedużym, jaskrawoczerwonym kręgiem. U prawego boku