Alice wsunęła nogi w gumiaki i wzięła broń, którą Carmody kazał jej zawsze trzymać za biurkiem z drewnianą roletą...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Była to stara dubeltówka kalibru jeden-zero, z upiłowaną lufą, tylko o parę centymetrów krótszą od dozwolonej długości. Alice już się nią posłużyła parę razy, ale jeszcze nigdy z niej nie wystrzeliła. Kiedyś Carmody zapewniał, że w ogóle można się bez tego obejść.
– Coś w tym jest, kiedy na człowieka gapią się takie dwie sakramenckie czarne dziury, i przekonasz się, że przeciętnemu desperado od tego czegoś przeważnie rura mięknie. Więc nie strzelaj, chyba że już, cholera jasna, musisz – uczył. – A jeżeli już musisz, to uważaj, żeby nie pociągnąć za oba spusty naraz. Dobrze jak wytrzymasz jeden taki ładunek. Wypalisz z obu luf i odrzut rozwali ci obojczyk.
Na słoneczne podwórze wyszła z bronią w ręku, gotowa jej użyć, czuła to, gotowa jak wszyscy diabli. Jej własny cień na muszlach schludnie zaścielających podwórze przypominał jej jedno z podrabianych malowideł jaskiniowych szczególnie ulubione przez turystów: wojownika z dzidą; stary, wypróbowany chwyt. Poczuła się idiotycznie. Nic jej tak nie ośmieszało we własnych oczach jak korzystanie ze starych, wypróbowanych chwytów. A potem znów usłyszała ostry trzask i popędziła, już nie zwracając uwagi na cień. Teraz trzaskowi pistoletu towarzyszyło skomlenie i zduszone jęki. Najwyraźniej dobiegało to wszystko spod piątki. Podbiegła po muszlach przed wejście. W oknach domku nie było firanek, mimo to niewiele można było zobaczyć. Jak większość lokatorów, którzy sami zaopatrywali się w opał, rodzina Daddy-daddy’ego nalepiała na szyby niezliczone warstwy vizqueenu, chroniąc się w ten sposób przed zimnem. Przez plastyk majaczyła jakaś niewyraźna szamotanina. Pośpiesznie usiłując się dostać do środka, Alice głośno podzwaniała i zgrzytała kluczem. Ale wewnątrz chyba nikt na to nie zwrócił uwagi. Nie ustawały ani jęczenie, ani skomlenie, ani jakieś posapywanie. Rozległa się kolejna seria. Mógł to być mały sportowy pistolet załadowany krótkimi nabojami, najpewniej sympatyczne maleństwo kalibru .22. Ktoś się bardzo zdziwi, kiedy zobaczy te wielkie lufy Carmody’ego. Klucz w końcu zadziałał, Alice kopniakiem otworzyła drzwi i wpadła do środka, zgięta w pół, jak gracz przy kiju na baseballowej bazie.
Z miejsca oszołomił ją zapach – obrzydliwa, mdląca kombinacja fetorów organicznych i nieorganicznych, która wstrząsnęła powonieniem Alice i wycisnęła jej łzy z oczu. W pierwszej chwili Alice zdołała tylko zakaszleć i zamrugać. Kiedy wreszcie jakoś przejrzała na oczy, aż jęknęła ze zdumienia na widok sceny, która w najlepsze rozgrywała się nadal. Daddy-daddy na klęczkach, z zupełnie gołym brązowym, czerwonopręgowanym tyłkiem, kołysał się rytmicznie na materacu. Jedną rękę wczepił w krawędź łóżka, drugą zacisnął na kijaszku z końskim łbem. Purpurowa grzywa powiewała, a plastykowy purpurowy pysk aż po wędzidło tonął w czuprynie jednej z kluchowatych córeczek Daddy’ego – chyba tej najstarszej, pomyślała Alice. Wyciągnięta na materacu dziewczynka miała na głowie brzoskwiniowy kowbojski kapelusz i uśmiechała się pyszałkowato. Obok niej średnia córeczka, w zamszowej kamizelce i kowbojskiej chuście, oparta na łokciu zaciągała się papierosem. Najmłodsza z dziewczynek miała na głowie ojcowski pióropusz z ponaszywanymi na opasce dzwoneczkami. Znajdowała się tuż przed ojcem, na czworakach; to ona pojękiwała przez nos i podzwaniała jak renifer. Alice z trudem powstrzymała swe trzy filiżanki kawy przed odbyciem drogi powrotnej, chociaż mogłoby to dodatkowo ubarwić akcję.
W nogach łóżka stała Wifey. Też w nowym kowbojskim kapeluszu i takich samych butach. Z wzorkiem w klonowe liście. Oczywiście, Daddy-daddy wrócił wprost z Calgary Stampede. Kanadyjscy organizatorzy chętnie i pod lada pretekstem zwracali Indianom koszty w towarze. Pewne rzeczy zawsze wyglądają tak samo.
Stara też dostała niezły prezent, fikuśny zielony bacik, jakich pełno na stoiskach z pamiątkami. Czerwone pręgi i rzekome strzały pistoletowe były dziełem tego właśnie instrumentu. Skomlenie i sapanie dobiegało z otwartych drzwi łazienki. Skomlał kudłaty szczeniak, półkrwi husky. Miał na szyi czerwoną chustę kowbojską i zaplątał się w tę płachtę; chcąc się uwolnić, usiłował ją rozszarpać. Sapała zaś jeszcze jedna pulchna dziewczynka – były więc cztery córki – ubrana w starą trykotową koszulkę i spodnie od ocieplacza. Czyżby na rodeo zabrakło prezentów dla biednej znajdy? Alice zauważyła, że szerokie nozdrza dziecka rozpycha coś żółtego. W obu dziurkach tkwiły ampułki z azotynem amylu. To stąd się sączył ten nieorganiczny smród. Troskliwy tata pamiętał o wszystkich.
– Wynocha! – wrzask Alice wstrząsnął sceną. Dygotała z lęku i oburzenia; czuła, że ledwie włos dzieli ją od unicestwienia tej kupy brudu, do diabła z obojczykiem. – Gady jedne, kurwa, padalce, jazda stąd, już!
– Bez nerwów, siostro – zagdakał stary, ukazując w uśmiechu wszystkie trzy zęby – przedyskutujmy to. Wszystko gra. Wszyscy mają frajdę. Hukniesz sobie ampułeczkę?