będą zawsze wypełniać Jego nakazy ochoczo, bez wahania...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Zapytali go, co mają uczynić, by polepszyła się woda. Polecił, by wszyscy mężowie w sile wieku stanęli wokół studni i czerpali wodę; skoro wyczerpią
większą jej część, to co zostanie, będzie już nadawało się do picia.
Natychmiast zabrali się do pracy i wydobywali wodę niestrudzenie, aż oczyścili ją i stała się zdatna do picia.
3. Stamtąd przybyli do Elis /Elim/, miejscowości, która z daleka wy-glądała bardzo obiecująco, bo rosły w niej palmy, ale rozczarowała ich, gdy zobaczyli ją z bliska. Owe palmy — było ich nie więcej niż siedemdziesiąt — okazały się karłowate i liche z powodu niedostatku wody; cała okolica bowiem była piaszczysta. Znajdujące się tam źródełka, a było ich dwanaście, nie mogły ożywić drzew wilgocią: zbyt słabe, by wytrysnąć z ziemi albo rozlać się po powierzchni, sączyły się kropelkami, a gdy ludzie, rozdrapując piach, znajdowali trochę wody, była tak zamulona, że nie nadawała się do picia. Nie zachęcone wilgocią do rodzenia, palmy niezdolne były do wydawania owoców. Widząc to wszystko, Hebrajczycy poczęli oskarżać swego wodza i zmawiać się przeciw niemu, twierdząc, iż on jest winowajcą całej tej niedoli, która ich dręczy. Wędrowali już bowiem od trzydziestu dni i wyczerpały się wszystkie ich zapasy żyw-ności, a żadnych nowych zasobów znaleźć nie mogli; pogrążyli się tedy w zupełnej rozpaczy. Ponieważ obecna niedola całkowicie zatarła w ich pamięci wszystkie dobrodziejstwa, które dotychczas otrzymali tak dzięki pomocy Bożej, jak dzięki męstwu i mądrości Mojżesza — wrzeli gniewem przeciw wodzowi i chcieli go ukamienować jako głównego sprawcę
ich żałosnej klęski.
4. Nie strwożyła Mojżesza ta zażarta przeciw niemu nienawiść tłumu; ufny w pomoc Bożą i przeświadczony, że jego trosce o lud niczego nie można zarzucić, stanął pośrodku zgromadzenia, gdy miotali wyzwiska
przeciw niemu i jeszcze w dłoniach dzierżyli kamienie, i wyzyskując przemożne dostojeństwo swej postaci i przedziwną umiejętność przemawiania do tłumu, począł uśmierzać ich gniew. Upomniał ich, by pod
wpływem obecnych niepowodzeń nie zapominali o dawniej doznanych
dobrodziejstwach; aby niedola, która ich teraz dręczy, nie zatarła w nich wspomnienia o tym, jak wielkie i cudowne otrzymali już od Boga łaski i dary; niechże nie tracą nadziei, że i z tej sytuacji wyratuje ich opatrzT
ność Boga, który zesłał na nich te ciężkie doświadczenia zapewne po to tylko, by wypróbować ich cnotę i męstwo i przekonać się, czy pod wpływem obecnej niedoli nie zatęsknią przypadkiem do minionego służalstwa.
I oto okazało się (mówił Mojżesz), że nie ma w nich ani mężnej wytrwa-
łości, ani wdzięczności za dobrodziejstwa, skoro tak wzgardzili Bogiem, na którego rozkaz wyszli z Egiptu, i taką wrogością pałają przeciw niemu samemu, słudze Bożemu, chociaż wiernie powtarzał im zawsze słowa
i nakazy Boga. Wszystko wyliczył im po kolei: jako ginęli Egipcjanie, gdy wbrew Bożej woli chcieli przemocą zatrzymać Hebrajczyków; jako jedna
i ta sama rzeka dla Egipcjan płynęła krwią, nurtem niezdatnym do picia, a im dawała wodę dobrą, słodką; jako morze cofnęło się przed nimi
daleko i przeszli bezpiecznie tą niezwykłą drogą, na której potem — jak sami to widzieli — wrogów ich spotkała zagłada; a gdy potrzebowali
broni, Bóg sam uzbroił ich dostatnio; i za każdym razem, gdy wydawało im się, że przyszedł już na nich kres, ocalał ich Bóg sposobami niespodzie-wanymi, takimi właśnie, jakie godne są Jego potęgi. Niechże więc i teraz nie tracą ufności w Jego opatrzność, niech czekają cierpliwie; nawet gdyby nie od razu przyszła pomoc i gdyby mieli jeszcze przedtem zakosztować goryczy, niechże nie mniemają, że opóźnia się opatrzność Boga, albowiem postępuje On tak nie przez opieszałość, ale po to, by wypróbo-wać ich męstwo i umiłowanie wolności. „Pragnie On przekonać się —
mówił Mojżesz — czy macie dosyć ducha, by dla wolności znieść brak
pokarmu i wody, czy też wolicie ugiąć karki pod jarzmo, niby bydlęta uległe panom, którzy dobrze je karmią za ich usługi". Dodał jeszcze, że nie tyle o siebie samego się lęka — bo zgoła nie przeraża go ta groźba bezprawnego morderstwa — ile o to, by ich kamienie rzucone przeciw
niemu nie zostały uznane za wyrok przeciw Bogu.