Banichi znów chwycił go za ramię i przedstawił kolejnym osobom, tym razem dwóm służącym płci męskiej, co wymagało następnej kolejki ukłonów...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

– Zaprowadzą cię do twoich apartamentów – rzekł Banichi. – Zostaną ci przydzieleni.
Już zapomniał ich imion. Ale, już miał na końcu języka, co z Alginim i Tano jadącym z lotniska? Po co mi ktoś inny?
– Przepraszam – powiedział z pełnym zakłopotania ukłonem. – Nie zapamiętałem imion.
Paidhi był dyplomatą, paidhi nie pozwalał sobie na takie rozluźnienie uwagi, nawet jeśli chodziło o imiona służących. Jeszcze nie był w pełni skupiony, zadawał sobie pytanie, czy Banichi albo Jago znają tych służących, albo jak mogą im ufać?
Oni jednak złożyli ukłon i cierpliwie oraz uprzejmie jeszcze raz się przedstawili: Maigi i Djinana, zaszczyceni służbą dla niego.
Okropny początek – atevi starają się być dla niego uprzejmi. Wpychano go do miejsc, których nie znał, w kulturze i tak już wystarczająco dziwnej, i Bren był tym wszystkim przytłoczony.
– Idź z nimi – rzekł łagodnie Banichi i dodał coś w jednym z regionalnych dialektów, na co służący skinęli głowami i ukłonili się, przyglądając się mu z twarzami równie pozbawionymi wyrazu, jak twarze Banichiego i Jago.
– Nand’ paidhi – odezwał się jeden z nich. Maigi. Musi nauczyć się ich rozpoznawać.
Maigi i Djinana, powtarzał sobie w kółko, idąc za nimi przez hol i pod sklepionym przejściem do kamiennych schodów z balustradą z brązu. Nagle zdał sobie sprawę, że właśnie stracił kontakt wzrokowy z Jago i Banichim, ale Banichi kazał mu iść, Banichi najwyraźniej uznał, że służący są godni zaufania. Nie miał zamiaru obrazić ich po raz drugi brakiem ufności.
Ruszył zatem schodami na piętro dziwnego domu, rządzonego przez jeszcze dziwniejszą starą kobietę. Służący, za którymi szedł, rozmawiali ze sobą w języku, którego paidhi nie znał, a w powietrzu unosił się zapach kamienia i starożytności. Sale o drewnianych podłogach na piętrze nie były tynkowane – Bren przypuszczał, że są przeznaczone dla pomniejszych gości. Pod wyraźnie starymi sufitami biegły rury i przewody, a nagie wolframowe żarówki zwieszały się z kinkietów oplecionych zakurzonymi, wiekowymi przewodami z izolowanej miedzi.
To jest gościnność Tabiniego? zapytał się w duchu Bren. To tak mieszka jego babka?
Nie do wiary. Był obrażony, naprawdę obrażony i nieco urażony, że Tabini wysłał go do tego obskurnego, przygnębiającego domostwa z przestarzałą kanalizacją i, Bóg wie, jakimi łóżkami.
Korytarz się kończył. Zamykało go dwoje ogromnych drzwi. Następna wędrówka, pomyślał ponuro, do jakiegoś zatęchłego kąta oddalonego od wdowy i jej personelu.
To prawdopodobnie nie była wina Tabiniego. Może to wdowa zmieniła jego polecenia. Być może babka nie chce gościć u siebie człowieka i umieści go pod schodami czy w jakimś składziku. Banichi i Jago zaprotestują, kiedy się o tym dowiedzą. Babka się obrazi, Tabini się obrazi...
Służący otworzyli drzwi: dywan, przestronny salon i meble... Boże, całe pozłacane i rzeźbione, a dywany, jak nagle uświadomił sobie Bren, nie były fabryczne. Miękkie, blade światło padało z dużego, ostrołukowego okna o małych, prostokątnych szybkach, obramowanego szybkami koloru bursztynu i nieba – piękna rama dla szarej, spryskanej deszczem nicości.
– To pokój przyjęć paidhiego – rzekł Maigi, a Djinana otworzył boczne drzwi i wprowadził Brena do równie bogatego pokoju z ogniem płonącym na kominku – nielegalne źródło ciepła, zauważył odizolowaną, obserwującą częścią mózgu, lecz przodomózgowie miał zajęte innymi szczegółami, głowami, skórami i bronią na ścianach, rzeźbionymi meblami z drewna, antycznym dywanem z powtarzającymi się w nieskończoność medalionami baji-naji, oknami identycznymi jak w poprzednim pokoju, od którego ten, choć mniejszy, wcale nie był mniej bogato urządzony.