Bukowy wzruszył ramionami.
- Uciekłem z transportu - wyjaśnił rzeczo­wo. - Potem przebrałem się w byle co.
Twarz urzędnika nagle stężała.
- To wy wojskowy?
- Tak.
- Z jakiego oddziału?
- Z dwudziestego pułku piechoty. Plutonowy... Urzędnik chlasnął dłonią w blat biurka.
- To nie mamy o czym gadać. Musicie wrócić do oddziału. Taki porządek. I takie zarządzenie władz węgierskich. My załatwiamy tylko uchodź­ców cywilnych. Jędrek uśmiechnął się przekornie.
- Jeżeli pan chce, to mogę być cywilem.
- Człowieku, nie zawracaj mi głowy. Widzie­liście tych ludzi na schodach. Mamy tu urwanie głowy, a wy - przetarł dłonią spoconą łysinę - wy mi tu wyjeżdżacie z takimi sprawami. Nie - rzekł stanowczo. - Zgłosicie się na dworcu do komendy wojskowej, a oni was odtransportują gdzie należy.
Bukowy żachnął się.
- To nie ze mną... Ja do obozu nie pojadę.
Tamten drgnął, chciał krzyknąć, lecz powstrzy­mał się i wycedził chłodno, głosem nie znoszącym sprzeciwu:
- A my was nie zarejestrujemy. Mogę wam najwyżej dać papierek, żeście się tutaj zgłosili, żeby was żandarmeria nie przymknęła...
- Dziękuję - mruknął zadziornie Bukowy.
- W takim razie róbcie, co chcecie, tylko nie zabierajcie mi czasu.
Bukowy cofnął się o pół kroku, jak gdyby chciał się lepiej przyjrzeć swemu rozmówcy. Przy­mrużył zaczepnie oczy.
- Dziękuje - powiedział z naciskiem. - My­ślałem, że mi pan pomoże. - Rzucił mu wzgard­liwe spojrzenie i energicznym krokiem podszedł do drzwi, lecz w tej samej chwili drugie boczne drzwi uchyliły się nagle, a w nich stanął młody mężczyzna. Jędrek obejrzał się instynktownie.
Chwilę patrzyli na siebie. Nagle tamten uniósł ręce gestem radosnego przywitania i zawołał we­soło:
- Jędrek! Chłopie, skądżeś się tu zjawił?
Bukowy poznał go. Kilka błyskawicznych sko­jarzeń: Kasprowy, wiosna, słońce, szaleńcze zjaz­dy, dansing w "Empire", opalone twarze. A potem wspólna wycieczka na Pyszną, Błyszcz, Kamienistą, Jarzębcy, zjazd przez Cielęce Tańce... Tak, to przecież Antek Wichniewicz, młody inżynier z Krakowa.
Już był w jego ramionach, już ściskali się moc­no, serdecznie, aż do utraty tchu. Chaotyczna wy­miana pierwszych wiadomości, radosne podniece­nie nieoczekiwanego spotkania... Naraz Wichniewicz odsunął się od niego, ogarnął roześmianymi oczami i parsknął:
- Jędrek, wyglądasz, jakbyś wrócił z pogrze­bu. Człowieku, co z tobą?
- Jak cię widzą, tak cię piszą - zażartował Bukowy i posłał urzędnikowi znaczące spojrzenie.
Wichniewicz nie zrozumiał tego przytyku. Zwró­cił się do urzędnika:
- Panie majorze, nawet pan nie ma pojęcia, z kim pan rozmawiał - wskazał na Bukowego. - To przecież Jędrek Bukowy, mistrz Polski w konkurencjach zjazdowych i najmorowszy chłop pod słońcem.
Twarz majora wydłużyła się nagle, jego oczy zaokrągliły się. Chrząknął niepewnie i rzucił wy­mijająco:
- Ze góral, to się domyśliłem, bo strasznie zadziorny.
- Góral - wykrzykiwał radośnie Antek Wichniewicz - i do tego fantastyczny narciarz, wspa­niały taternik i w ogóle klasa. Mówię panu, z nie­ba nam spadł. Tacy ludzie będą nam teraz po­trzebni.
 
5
 
Minęły dwa tygodnie.
Wichniewicz znalazł się na ulicy Uri. Była to zaciszna, stara uliczka na Górze Zamkowej w Bu­dzie, z dwóch stron ciągnęły się pełne dziwnego nastroju, piękne renesansowe kamieniczki. Szedł głęboko zamyślony. Spieszył się na odprawę do swego szefa, pułkownika Obertyńskiego. Zatrzy­mał się przed bogato rzeźbionymi, ukrytymi w re­nesansowym portalu drzwiami. Zakołatał starą kołatką. Wkrótce drzwi otworzył mu młody czło­wiek, przypominający z wyglądu i postawy ofice­ra.
- Cześć, Roman - przywitał go Wichniewicz.
- Cześć. Pospiesz się. Wszyscy na ciebie cze­kają.
Wichniewicz skinął mu głową, zerknął przelot­nie na zegarek.
- Dziesięć po dziewiątej... Ale mnie stary obje­dzie.
Skierował się do widniejących w końcu kory­tarza drzwi. Pchnął je. Kilku siedzących wokół sto­łu mężczyzn zwróciło ku niemu twarze. Obertyński, szczupły, wysoki mężczyzna o siwiejących skro­niach, zmarszczył czoło.
- Przepraszam, panie pułkowniku - rzucił Wichniewicz. - Załatwiałem z Hajosem pewną ważną sprawę...
- Wiem - przerwał mu spokojnie pułkownik.
- Proszę siadać... Więc możemy zacząć - zwrócił się do siedzących wokół stołu mężczyzn. Wśród nich Wichniewicz zobaczył zastępcę Obertyńskiego - majora Smygę, Fakulskiego - urzędnika kon­sulatu do specjalnych poruczeń, Dederkiewicza z komitetu.
Obertyński podszedł do rozwieszonej na ścianie mapy. Rozejrzał się po obecnych i zaczął cicho, lecz dobitnie, jak dowódca na odprawie: