Dwie godziny później zatrzymał się ponownie, tym razem w mieście Mountain View, żeby zjeść sandwicza i zapytać o drogę...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Powiedziano mu, że Calico Rock jest już niedaleko, musi jechać cały czas wzdłuż Wbite River. Piękna droga wiła się pomiędzy pagórkami i lasami wyżyny Ozark, przecinając górskie potoki. White River była przez cały czas widoczna na lewo od drogi, upstrzona łodziami wędkarzy łowiących pstrągi.
Calico Rock okazało się małym miasteczkiem przysiadłym na nadrzecznej skarpie. Trzy mola dla wędkarzy skupiły się na wschodnim brzegu niedaleko mostu. Adam zaparkował przy rzece i poszedł do pierwszej przystani, zwanej Calico Marina. Budynek kołysał się na specjalnych pontonach, przymocowanych do brzegu grubymi linami. Przy nabrzeżu stał rząd łodzi do wynajęcia i powiązanych stalowymi linami. Od strony samotnego dystrybutora paliw dolatywał ostry zapach benzyny i ropy. Wbita w ziemię tablica informowała! o cenach wynajmu łodzi, przewodników, sprzętu i zezwoleń wędkarskich.
Adam wszedł na zadaszone molo i z odległości kilku metrów przyglądali się rzece. Młody mężczyzna z brudnymi rękami wyłonił się z pomieszczenia w głębi, pytając, czy może w czymś pomóc. Obejrzał Adama od stóp do głów i najwyraźniej uznał, że nie ma przed sobą klienta.
— Szukam Wyna Lettnera.
Chłopak, który według naszywki nad poplamioną smarem kieszenią nazywał się Ron, wrócił do swego pokoju i krzyknął:
— Panie Lettner!
Wyn Lettner okazał się ogromnym mężczyzną, mającym dobrze ponad dwa metry wzrostu i sporą nadwagę. Gamer określił go jako piwosza i Adam przypomniał sobie te słowa patrząc na jego potężny brzuch. Lettner zbliżał się do siedemdziesiątki i miał rzednące siwe włosy schowane starannie pod czapeczką z daszkiem. Gdzieś w aktach Adama znajdowały się co najmniej trzy zdjęcia agenta specjalnego Lettnera i każde z nich przedstawiało typowego twardziela z FBI — ciemny garnitur, biała koszula, wąski krawat, krotko ostrzyżone włosy. No i oczywiście w tamtych czasach był dużo szczuplejszy.
— Tak, sir — powiedział głośno, podchodząc do Adama i ocierając okruchy z ust. — Jestem Wyn Lettner. — Miał głęboki głos i miły uśmiech. Adam wyciągnął rękę i przedstawił się:
— Nazywam się Adam Hall. Miło mi pana poznać. Lettner uścisnął mu dłoń, potrząsając nią wściekle. lego przedramiona były potężne, muskularne.
— Tak, sir — zaryczał. — W czym mogę panu pomóc?
Na szczęście oprócz Rona, który obsługiwał w swoim pokoiku jakąś hałaśliwą maszynę, na molo nie było żywej duszy. Adam drgnął lekko i powiedział:
— Panie Lettner, jestem adwokatem i reprezentuję Sama Cayhalla. Lettner uśmiechnął się szerzej, ukazując dwa rzędy mocnych, pożółkłych zębów.
— Robota w sam raz dla pana, co? — zaśmiał się i klepnął rozmówcę w plecy.
— Tak myślę — odparł Adam niepewne, czekając na kolejny atak. — Chciałbym porozmawiać o Samie.
Lettner spoważniał nagle. Podrapał się w brodę wielką łapą i spojrzał na Adama mrużąc oczy.
— Widziałem cię w gazetach, synu. Wiem, że jesteś wnukiem Sama. To musi być dla ciebie trudne. A to dopiero początek. — Potem uśmiechnął się ponownie. — Trudniejsze także dla Sama. — Jego oczy zabłysły, jakby właśnie rzucił przezabawną pointę i oczekiwał, że Adam zegnie się wpół ze śmiechu.
Adam nie widział w jego słowach nic wesołego.
— Wie pan, Samowi zostało mniej niż miesiąc — powiedział, choć był pewny, że Lettner również czytał o dacie egzekucji.
Ciężka dłoń znalazła się nagle na ramieniu Adama i pchnęła go w kierunku sklepiku.
— Wejdź do środka, chłopcze. Pogadamy o Samie. Chcesz piwo?
— Nie. Dzięki. — Weszli do wąskiego pomieszczenia ze sprzętem wędkarskim zwisającym ze ścian i sufitu, z rozchwianymi drewnianymi półkami pełnymi jedzenia — krakersów, sardynek, puszkowanych kiełbasek, chleba, wieprzowiny z fasolą, ciastek — wszystkich produktów niezbędnych do przeżycia dnia na rzece. Automat z napojami chłodzącymi stał w obok pudełka ze świerszczami i akwarium pełnego uklejek.
— Usiądź — powiedział Lettner wskazując kąt obok kasy. Adam usiadł na chwiejnym drewnianym krześle, a Lettner otworzył swoją turystyczni; lodówkę i znalazł butelkę piwa. — Na pewno nie chcesz się napić?
— Może później.
Lettner otworzył butelkę, jednym haustem pochłonął trzecią cześć zawartości, oblizał wargi, a potem usiadł na podniszczonym skórzanym fotelu, który bez wątpienia wymontowano z luksusowej limuzyny.
— Czy staremu Samowi dobiorą się wreszcie do skóry? — zapytał.