To by zaoszczędziło nam mnóstwo przykrości.
Mężczyzna: Możliwe. Ale ona była tak po rycersku, tak wyrozu­miale przejęta moją spowiedzią. Musiałem ją pocałować.
Chłopiec: I dlatego dowiedziałeś się dopiero później. Ale ja wiedziałem od razu, coś wyczuwałem. Próbowałem ostrzec cię, ale ciebie nikt by wtedy nie powstrzymał. Byłeś ślepy i głu­chy.
Mężczyzna: Byłem zakochany.
 
 
- A więc chłopiec próbował cię ostrzec? - zapytał doktor.
- Tak, czułem się jednak już mężczyzną. Uważałem, że to śmieszne słuchać rad niemądrego smyka. Mówił o tym dużym domu jak o więzieniu. Myślałem, że po prostu rzuca mi wyzwanie. Snuł marzenia z godziny na godzinę coraz to inne. Usiłowałem zamieniać jego marzenia w moją własną rzeczywistość.
 
 
Chłopiec: Czy huczny ślub był w twoim pojęciu rzeczywistością?
Mężczyzna: Zgadzam się, że to była lekka pomyłka.
Chłopiec: Lekka pomyłka? To całe gówno z tymi limuzynami i z eskortą policji. Goście siedzieli w kościele nie dlatego, że dwoje ludzi ślubowało sobie miłość i posłuszeństwo aż po grób, tylko dlatego, że poczytywali sobie obecność tam za swój obowiązek wobec Starego. I czy ci wszyscy fotoreporterzy zlecieli się po to, by uwiecznić waszą nierozerwalną miłość, czy tylko po to, by zasypać kraj deszczem fotografii pastuszka poślubiającego królewnę.
Mężczyzna: Ale ona nie miała z tym nic wspólnego.
Chłopiec: Kto sporządził listę weselnych gości?
Mężczyzna: To było jej wesele. Zresztą większość tych nazwisk wypisał pan de Mille.
Chłopiec: Dlaczego naszej mamy na tej liście nie było? Dlaczego nie było mnie ani Elsie, ani Evie, ani Stelli, ani Fiodora, ani bodaj Franka Bowlesa?
Mężczyzna: Może to była moja wina, chłopcze. Może ja powinie­nem był nalegać.
Chłopiec: Ale nie nalegałeś.
Mężczyzna: Właśnie. Pamiętam, jak z kościoła widziałem ciebie. Po drugiej stronie ulicy stałeś w tych swoich podartych porcię-tach i starym swetrze w barwach kółka śpiewaczego. Wołałem cię, ale tyś się odwrócił.
Chłopiec: Nie mogłem tego zdzierżyć. Ta muzyka z płyt już się zaczęła i te dupiaste gliny odpierały gapiów. Oni by mamę zamknęli w więzieniu, gdyby starała się przedrzeć, żeby zoba­czyć, jak jej syn się żeni.
Mężczyzna (bezradnie): Odszedłeś Bulwarem Santa Monica. I po szynach kolejowych na Wschód. Wiedziałem, że one nie prowadzą donikąd.
Chłopiec: Ja także wiedziałem.
 
 
Poczułem w gardle twardą kulę. Nie mogłem przełknąć. Nie mogłem nawet zmiękczyć jej śliną. Doktor zobaczył, że się mę­czę.
- Coś niedobrze?
Bezradnie wskazałem swoją szyję. Podał mi prędko szklankę wody. Bolało, kiedy tę wodę przełykałem. Potem już nie mogłem powstrzymać łez. Położyłem się na kozetce i płakałem, a on stał nade mną. Milczał, mając nadzieję, że to kłamstwo, które mi w gardle ugrzęzło, teraz z siebie wyrzucę.
Nie przestawałem łkać. Przeżywałem znowu moją noc poślubną i ten straszny wstrząs, kiedy dowiedziałem się, że moja żona nie jest tą Sulamitką z Biblii. Katie nie była niepokalana.
Duchy siedziały wtedy wokół łóżka i śmiały się z mojego zdumienia. Chłopiec przyłączył się do nich. Otello w szale zazdroś­ci miał siłę zabić swoją Desdemonę, zabić siebie. Ja takiej siły nie miałem. Rozgniewany, mogłem tylko wymachiwać mieczem, za­dawać czcze pchnięcia duchom, przecież nietykalnym. Śmiały się ze mnie coraz głośniej. Wpadłem już w obłęd.
- Mów - powiedział doktor.
Nie zdołałem nawet burknąć. I na następnym posiedzeniu też nie mogłem zacząć bezpośrednio mówić o tym. Musiałem podcho­dzić do tego stopniowo.
20
 
 
Pewnego dnia, kiedy szedłem przez dziedziniec wytwórni Para-mount, usłyszałem:
- Ty gówniarzu! - Odwróciłem się i to był on, ta wspaniała, szalona, szatańska twarz Johna Barrymore. - Co się z tobą dzieje, skurwysynie? Jak mi wiadomo, zostałeś aktorem filmowym, jesz­cze jednym błaznem, którego oni kupili i wsadzili do cholernej klatki. Zaprzedałeś, synku, swoją duszę. Kupili ciebie, prawda?
Wstyd mi się zrobiło, bo miał rację.
- I do Anglii nie wyjechałeś?
- Nie, proszę pana.
- Nie mówże mi tak, ty gówniarzu - powiedział. - Tylko moi wrogowie mówią do mnie „proszę pana”. Dla przyjaciół jestem Jack.
Wziął mnie pod rękę i poprowadził do swojej garderoby. Wyjaśnił, że złożył cyrograf na swoją duszę, żeby grać w tanich dodatkach filmowych z serii Bulldog Drummond.