— Lub umierają dla niej — dodał Chłopiec...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Tak — zgodził się mężczyzna. — Ty jesteś Wiecznym Chłopcem, prawda?
Chłopiec skinął głową.
— Słyszałem o tobie.
— Ja zaś nie wiem, czy słyszałem o tobie — odrzekł Chłopiec.
Człowiek uśmiechnął się.
— Właśnie skończyły mi się wizytówki, ale nazywam się Jimmy Kolec.
— Wiesz, zastanawiałem się, czy należysz do tej paczki — powiedział Chłopiec wska-
zując martwych łowców nagród leżących w blasku odbijającego się od ich broni słońca.
— Ale teraz już wiem, że to niemożliwe.
— Moja reputacja wyprzedza moją obecność. Zadowolony jestem niezmiernie.
— Z góry cieszyłem się na spotkanie z tobą.
— A ja miałem niejaką nadzieję, że któregoś dnia zasiądziemy przy drinku i opowie-
my sobie różne historyjki — odparł Kolec. Westchnął. — Ale przypuszczam, że lepiej
jest tak, jak jest.
— O wiele — zgodził się Chłopiec.
Nad ich głowami zaczęła leniwie krążyć chmara ptaków.
— Nie słyszałem, abyś mi doradzał powrót na mój statek — stwierdził łowca nagród
z pełnym rozbawienia uśmiechem.
— Dlatego, że nie chcę, abyś to zrobił.
— Jesteś moją bratnią duszą — zachichotał Kolec. — W innym życiu moglibyśmy
zostać wielkimi przyjaciółmi.
— No, najpierw musisz przedostać się do tego drugiego życia — powiedział Chłopiec.
— Być może, gdy wreszcie przyłączę się tam do ciebie, zostaniemy wielkimi przyjaciół-
mi.
— Taką mam nadzieję — orzekł Kolec. — Tam, gdzie podążamy, wedle mego prze-
czucia potrzeba człowiekowi tylu przyjaciół, ilu tylko zdoła zgromadzić. — Popatrzył
na pensjonat — Dziewczynka jest tam?
Chłopiec skinął głową.
— Czy jest sama?
— Nieważne — stwierdził Chłopiec. — Najpierw musisz przejść obok mnie, a to ci
się nie uda.
— Zobaczymy — odparł Kolec robiąc krok do przodu.
233
Wieczny Chłopiec sięgnął po swój pistolet dźwiękowy. W tym samym momencie Jimmy Kolec szybko machnął ramieniem, jak do bekhendu, i trzy długie, paskudne
strzałki wbiły się głęboko w klatkę piersiową Chłopca, który przez chwilę stał nierucho-
mo, a potem z niedowierzaniem obejrzał krew spływającą z przodu jego kurtki.
— No, niech mnie diabli — wyszeptał z leciutkim uśmiechem na ustach.
— Wreszcie!
A potem padł na ziemię.
Jimmy Kolec podszedł do ciała Wiecznego Chłopca i przewrócił je na plecy. Przez
długą chwilę spoglądał na chłopięcą twarz, westchnął i ruszył w stronę pensjonatu. Dał
tylko dwa kroki przed siebie, gdy w oknie pojawił się Nibyżółw z wycelowaną bronią.
Rozległo się ciche brzęczenie i Kolec zwalił się tuż obok ciała martwego Chłopca.
Lodziarz wyszedł przed front budynku i obejrzał skutki rzezi. W chwilę potem poja-
wili się: Mysz, Penelopa i Nibyżółw.
— Jakaż strata — mruknął Lodziarz.
— On złożył siebie w ofierze za nas — zaintonował uroczyście Nibyżółw. — Był szla-
chetnym człowiekiem.
— Mylisz się w obu wypadkach — stwierdził Lodziarz.
— Nie rozumiem — powiedział kosmita.
— Po pierwsze, nie było w tym nic szlachetnego. Przez większą część stulecia
Chłopiec próbował dać się zabić i wreszcie mu się to udało. A po drugie, wcale się nie
poświęcał.
— Ależ oczywiście, że tak.
Lodziarz potrząsnął głową.
— Ktoś inny poświęcił go za nas. — Odwrócił się i wlepił wzrok w Penelopę.
— A może się mylę?
— Daj jej spokój, Carlosie! — warknęła Mysz.
Przeniósł spojrzenie z dziewczynki na Mysz, znowu na dziewczynkę, wzruszył ra-
mionami i odszedł, aby zbadać, czy zdoła zidentyfikować różne zwłoki.
— Myślę, że znam dwoje z nich — oświadczył. — Ten, to Kamień Myszołowa, ta ko-
bieta natomiast — pokazał palcem najemniczkę, która tyle mówiła — to Nina Pallone.
On nie był nikim szczególnym, ją jednak uważano za jedną z najlepszych. Pozostałych
pięciorga nigdy nie widziałem.
— Co mamy zrobić z ciałami? — zapytał Nibyżółw.
— Wypiję drinka, a potem pogrzebię Chłopca za pensjonatem — odrzekł Lodziarz.
— Możesz mi pomóc.
— A reszta?
— Niech zostaną tam, gdzie leżą — powiedział Lodziarz. — Wkrótce wylądują dwa
następne statki. Być może ten widok da im coś do myślenia.
234
Odwrócił się i poszedł do restauracji.
— Dziękuję ci za pomszczenie śmierci Chłopca — powiedziała Mysz do