Ten koń rzeczywiście na
niego podziałał. Naturalnie jest możliwe, że Pablo spieprzył
stąd razem z nim. No cóż, niech myśli o sobie. Już od dawna to
robi. Nie mam do niego nawet tyle zaufania, co brudu za
paznokciami.
 
Myślę, że mądrzej będzie wykorzystać te skaty i zrobić
porządną osłonę dla erkaemu, niż kopać dla niego stanowisko.
Zaczniemy kopać i przylapią nas, że tak powiem, ze spuszczonymi
portkami, jeżeli się zjawią albo jeżeli przylecą samoloty. Tak jak
jest, można ich zatrzymać dopóki trzeba, a zres/tą, ja w żadnym
razie nie mogę wdawać się w walkę. Muszę się stąd wynosić razem
z moimi materiałami i zabiorę z sobą Anselma. Kto zostanie, żeby
nas osłaniać, jeżeli zaczniemy się bić?
 
Właśnie w tej chwili, gdy obserwował cały teren widoczny z
tego miejsca, spostrzegł po lewej Cygana zbliżającego się między
skalami. Szedł swobodnym, niedbałym krokiem kołysząc się w
biodrach, z karabinem zarzuconym na plecy; jego śniada twarz
była roześmiana, a w rękach niósł dwa duże zające. Trzymał je za
nogi, a głowy im dyndały.
 
— Holu, Roberto! — zawołał wesoło.
 
Robert Jordan położył palec na ustach, co wyraźnie zaskoczyło
Cygana. Wśliznął się między skały i podbiegł do Roberta Jordana,
który siedział skulony za osłoniętym gałęziami erkaemem. Przy-
 
340
 
ERNEST HEMINGWAY
 
kucnął obok niego i położył zające na śniegu. Robert Jordan
popatrzał na nicpo.
 
— 'l y, hijo de la grań puta!' — powiedział cicho. — Gdzieś ty
był, u wielkiej sprośności?
 
— Tropiłem je — odparł Cygan. — I rąbnąłem obydwa.
Kochały się na śniegu.
 
— A twój posterunek?
 
— To nie trwało długo — szepnął Cygan. — Co się dzieje?
Czy to alarm?
 
— Idzie tu gdzieś kawaleria.
 
— Redios!1 — szepnął Cygan. — Widziałeś ich?
 
— Jeden jest teraz w obozie — odparł Robert Jordan. —
Przyjechał na śniadanie.
 
— Zdawało mi się, żem słyszał strzał czy coś takiego — rzekł
Cygan. — Paskudzę w mleko! To on tędy przeszedł? .
 
— Tędy. Przez twój posterunek.
 
— Ay, mi mądre!3 — sieknął Cygan. — O, ja biedny,
nieszczęśliwy!
 
— Gdyby nie to, żeś Cygan, zastrzeliłbym cię.
 
— Nie, Roberto. Tego nie mów. Ja bardzo żałuję. To przez te
zające. Przed świtem usłyszałem samca, jak się kotłował w śniegu.
Nie masz pojęcia, co one za rozpustę wyprawiały. Poszedłem w
stronę tego harmideru, ale uciekły. Ruszyłem tropem po śniegu i
tam, wysoko, nakryłem je i rąbnąłem obydwa. Pomacaj, jakie
tłuste, i to w tej porze roku. Tylko pomyśl, co Pilar z nich zrobi.
Żałuję, Roberto, żałuję tak samo jak ty. Zabili tego kawalerzystę?
 
— Tak.
 
—Ty?
 
— Tak.
 
' (hiszp., obsc.) — synu wielkiej kurwy.
2 (hiszp.) — Wielki Boże!
·'' (hiszp.) — O, mamo!
 
341
 
KOMU BIJE DZWON
 
— Que tw!4 — zawołał Cygan z jawnym pochlebstwem. — Ty
jesteś prawdziwy fenomen!
 
— Twoją matkę! — odparł Robert Jordan. Mimo woli uś-
miechnął się do Cygana. — Zabierz te swoje zające do obozu i
przynieś nam śniadanie.
 
Wyciągnął rękę i pomacał zające, które leżały bezwładnie na
śniegu, długie, ciężkie, puszyste, grubonogie, z długimi uszami i
otwartymi, krągłymi, ciemnymi oczyma.
 
— Rzeczywiście tłuste — powiedział.
 
— Tłuste? — powtórzył Cygan. — Każdy ma na żebrach całą
baryłkę słoniny. W życiu nic śniło mi się o takich zającach.
 
— No, idź już — powiedział Robert Jordan. — Wracaj prędko
ze śniadaniem i przynieś mi dokumenty tego reijuetć''. Poproś o
nie Pilar.
 
— Nie gniewasz się na mnie, Roberto?
 
— Gniewać się, nie. Ale obrzydzenie mnie bierze, żeś zszedł z
posterunku. A gdyby to był cały oddział kawalerii?
 
— Redios! — rzekł Cygan. — Masz wielką rację.
 
— Posłuchaj. Nie wolno ci nigdy więcej schodzić z takiego