Skrajne oce- ny następstwa gwałtu wynikajš z niewiedzy na temat istnienia różnych stereotypów, np. że wiele kobiet lubi być gwał- conych. W trakcie procesów sš- dowych spotykałem się z roz- bieżnymi ocenami na temat skutków gwałtu np. rodzina sprawcy dowodziła, iż w końcu nic takiego się nie stało, a ro- dzina ofiary, że gwałt wpływa negatywnie na całe póniejsze życie. Jaka zatem jest prawda? Ze względu na fakt rosnšcej na wiecie liczby gwałtów różne or- ganizacje międzynarodowe oraz orodki naukowe podjęły na ten temat badania. W lipcu 1984 ro- ku w Sztokholmie odbyła się 202 międzynarodowa konferencja na temat gwałtów oraz psychoterapii ich następstw. Zainteresowano się tym problemem również i u nas, po pierwsze dlatego, iż liczba gwałtów jest spora, a po drugie, że oceny ich następstw sš skrajne. Na podstawie wszystkich danych wiatowych na ten temat należy stwierdzić, iż do najczęciej występujšcych następstw zgwałcenia na-leżš: cišża, choroba weneryczna oraz stresy i urazy emocjonalne. Naukowcy u '/ 10 ofiar gwałtów rozpoznajš tzw. Zespół urazu gwałtu (The rape trauma syndrome). Polega on na występowaniu objawów lękowych, różnych dolegliwoci (bóle głowy, kłucie serca, stany na-pięcia), zaburzeń w sferze seksualnej (bolesne współżycie, oziębłoć, pochwica, brak orgazmu) lub zaburzeń w kontaktach z mężczyznami (niechęć, rezerwa, lęk). Szczególnym wyrazem tego zespołu jest pojawienie się silnych stanów lękowych w przypadku spotkania męż-czyzny w oddalonym od ludzi miejscu lub samotnie spędzanego wie-czoru. Często również występujš koszmarne, pełne lęków sny. Okazuje się, że pojawienie się tego zespołu u '/ 10 ofiar gwałtu zależy nie od stopnia jego urazu, ciężkoci, lecz od typu osobo-woci danej kobiety. Im bardziej kobieta jest intrawersyjna, tłumišca w sobie emocje, podatna na zaleganie uczuć, tym większe będš następstwa zgwałcenia. Będš one również większe u tych kobiet, które darzyły wiat mężczyzn nadmiernym zaufaniem, na pograniczu idealizacji oraz braku wyobrani. Mniejsze natomiast sš następstwa u kobiet bardziej realnie oceniajšcych ludzi, płeć, seks. Skutki zależš również od biografii kobiety: im większe miała problemy w więzi uczuciowej z własnym ojcem, z rówienikami, z życiem seksualnym, tym większe będš 'następstwa gwałtu. Pytanie, czy fakt gwałtu rzeczywicie częć ofiar przeżywa pozy-tywnie jest raczej retorykš, gwałt bowiem jako taki jest zawsze czym brutalnym i bolesnym. Jakkolwiek niektóre kobiety majš w swych marzeniach potrzeby bycia zdobywanš, ale te marzenia dotyczš nie tyle faktu seksualnego zdobycia, ile aktywnego zachowania ze strony podobajšcego się mężczyzny. Pragnš po prostu zainteresowania i ak-tywnoci z jego strony. Zaledwie minimalny odsetek kobiet ujawnia oczekiwania prawdziwego gwałtu, ale dotyczy to osobowoci maso-chistycznych. Następstwa gwałtu zatem największy oddwięk znajdujš u '/10 populacji ofiar, które wymagajš specjalistycznej psychoterapii, u in-nych natomiast doznania psychiczne sš krótkotrwałe i dzięki pomocy otoczenia mijajš bez większych szkód. Szczególnie dramatycznym następstwem gwałtu jest cišża u tych kobiet, których zasady sprzeci-wiajš się przerwaniu cišży; sš one rozdarte między swymi zasadami a następstwem gwałtu. Jeżeli nawet dojdzie do przerwania cišży, to następstwa psychiczne gwałtu pozostajš długo. ZABURZENIA U MĘŻCZYZN CZTERDZIESTOLATEK" Z różnych badań naukowych wynika, że w wie- ku 4060 lał prawie połowa mężczyzn ma jakie problemy i zabu-rzenia seksualne, w tym '/10 wynika z przyczyn organicznych (choro-by, zażywanie leków, alkoholu, nikołynizm iłd.). Odsetek przyczyn or-ganicznych stopniowo ronie z wiekiem. Zakres tej patologii u męż-czyzn nie wynika bynajmniej z faktu wieku biologicznego. Ihsan Al-lssa stwierdza, że to mężczyni przez swój tryb życia (popiech, brak wypo-czynku, palenie i picie) w większoci przypadków sami sobie szkodzš. U wielu mężczyzn około 40 ro- ku życia pojawiajš się problemy w roli seksualnej i męskiej. Po- legajš one na poczuciu osłabie- nia poziomu libido, zmniejszenia sprawnoci seksualnej. Objawy te najpierw sš okresowe, ale za- czynajš się powtarzać. Innym problemem jest poczucie zmiany swej atrakcyjnoci zewnętrznej, np. łysienie, brzuszek, spadek siły, częstsze zmęczenia. Poja- wia się zagrożenie co do po- czucia własnej wartoci męskiej. Proces ten wišże się z częstym w tym wieku bilansem osišgnięć i nie zaspokojonych aspiracji ży- ciowych. Porównuje się to, co zo- stało osišgnięte (pozycja zawo- dowa, status materialny, pozycja społeczna, wykształcenie, atrak- cyjnoć małżeństwa, rodziny, potwierdzenie się w roli miczy- zny) z tym, co mieciło się w młodzieńczych planach i aspi- racjach. Im większa jest frustracja w tym porównaniu, tym większy będzie jej wpływ na samoocenę męskoci. Natomiast im większe będzie poczucie zaspokojenia wła-snych aspiracji i potrzeb, tym mniejsze zazwyczaj bywa, lub wcale go nie ma poczucie zagrożenia w roli męskiej. Mechanizm ten jest zrozumiały, w tym wieku bowiem sytuacja zawodowa, rodzinna i społeczna jest w miarę ustabilizowana. Męż-czyzna zdaje sobie sprawę z tego, co osišgnšł oraz na co może jeszcze liczyć. Zna własne ograniczenia, możliwoci i szansę w przy-szłoci. Jeżeli globalny obraz własnych sukcesów i osišgnięć nie wypada pozytywnie, to następuje w wielu przypadkach zwrot w kie-runku szans w roli męskiej i seksualnej. Tym należy tłumaczyć fakt nawišzywania romansów przez mężczyzn, które w wieku 4049 lat sš w ich życiu najczęstsze. Romanse te poprawiajš im samopoczucie, sš formš ucieczki do innych problemów, dostarczajš wzmocnień i przekonania, iż nie zmarnowało się życia. Ważnš rolę w tych mechanizmach życia psychicznego mężczyzny spełnia jego partnerka. Jeżeli bowiem dostarcza ona wzmocnień męż-czynie, podkrela jego sukcesy i osišgnięcia, zmniejsza napięcia wynikajšce z frustracji zawodowych itp., to potrzeba uzyskania po-205
|