- Nie wierzę, że zmusiłeś mnie do krzyku.
- Trzy razy. - Rozwiązał ją. Zmarszczył brwi, widząc czerwone ślady na nadgarstkach. - Nic ci nie jest? Nie zraniłem cię, prawda?
- Nawet jeśli, to warto było - odparła nadal odurzona. - A ja za bardzo oszalałam, żeby cokolwiek zauważyć. Boże! Kto by pomyślał, że spodoba mi się wiązanie?
- Hm. - Przyjrzał się jej twarzy. - Mam taką teorię, że kobiety, które lubią kontrolować, lubią też tracić kontrolę.
Przyjrzała mu się.
- Robiłeś to już wcześniej?
- Nigdy nie zdradzam takich sekretów. Pokręciła głową z lekkim uśmiechem.
- A pomyśleć, że jak cię pierwszy raz zobaczyłam, wzięłam cię za chłopca z chóru kościelnego.
- Aha, wielu ludzi nabrało się na tę twarz. - Ugniótł poduszkę pod głową. - To działało naprawdę dobrze, gdy chodziłem do szkoły. „Nie, panie Truant, to nie mnie widział pan wczoraj na wagarach. Siedziałem w domu chory”. - Zakasłał trzy razy.
- Jesteś okropny.
- Nie słyszałem, żebyś narzekała minutę temu. Co właściwie mówiłaś? „Tak, och, tak, Boże, tak!”.
- Przestań! - Szturchnęła go w ramię, ale śmiech sprawił, że słowa nie zabrzmiały groźnie. - Masz jeszcze jakieś inne perwersyjne pomysły?
- Och, skarbie, całe mnóstwo.
- Na przykład? - zainteresowała się.
- Ostatni? Zrobić to na wyciągu.
- Chyba sobie żartujesz!
- No wiesz, to przez patrzenie ci w oczy... - Przesunął palcem po jej szczęce.
- Myślałeś wtedy o seksie?
- Tak, pani doktor, jestem facetem. Zawsze myślę o seksie. Ej, ale może to pomogłoby ci przezwyciężyć lęk wysokości? Spróbujemy jutro? Zostaw rodzinę i spędź ten dzień ze mną. Albo jeszcze lepiej: noc też.
- Wiesz, że nie mogę. A właśnie, która to godzina? - Obróciła zegarek na nocnym stoliku. - Rety! Muszę wracać.
- Nie, zostań. - Złapał ją za rękę, gdy zaczęła wstawać.
- Nie mogę. Co by rodzina pomyślała?
- Kogo to obchodzi? Jesteś dorosła.
- Nie, serio. - Poszukała ubrania. - Muszę wracać do domu.
- Och, no dobrze. - Westchnął ciężko i usiadł. - Odprowadzę cię.
- Nie musisz. Skrzywił się.
- Dobra, wyjaśnijmy to sobie raz na zawsze. Niewiele dobrego można powiedzieć o mojej rodzinie, ale jeśli idzie o maniery, my, Hunterowie, nigdy się nie wykręcamy. Odprowadzam cię. Przytrzymuję ci drzwi. Odsuwam krzesło. Jasne?
Uśmiechnęła się szeroko.
- Mogę być politycznie niepoprawna i powiedzieć, że mi się to podoba?
- Możesz.
Kiedy się ubrali, stawili czoło mrozowi i pospiesznie przeszli przez miasteczko. W holu u rodziców Alec objął ją i pocałował.
- Zobaczymy się jutro?
- To zależy. - Trzymając go, uśmiechnęła się. - Co ci chodzi po głowie?
- A na co masz ochotę? - zapytał znacząco. Nie mogła powstrzymać śmiechu.
- Najwyraźniej na mnóstwo rzeczy.
- A co powiesz na to? Muszę wziąć skuter śnieżny i sprawdzić jedną z naszych chat na uboczu szlaków. Pojedziesz ze mną?
- Na skuterze?
- Bez żadnych głupich numerów w stylu Paula i Teda. Weźmiemy trochę jedzenia, rozpalimy ogień i pobawimy się w odciętych przez śnieg pionierów. Wiesz, będziemy udawać, że dorwała nas zamieć, wpełzniemy pod koce i podzielimy się ciepłem naszych ciał.
- Och, czekaj. - Wpadła na lepszy pomysł. - Możemy zabawić się w samotną wdowę, która znajduje rannego wędrowca samego w górach?
- A czy obudzę się w twoim łóżku, gdzie oboje będziemy nadzy, bo spróbujesz mnie rozgrzać?
- Zdecydowanie.
- Wchodzę w to.
- Dobra. - Drzwi windy otworzyły się. - Teraz muszę iść. Naprawdę.
- Poczekaj.
Przytrzymując jedną ręką drzwi windy, przesunął się tak, jakby chciał jej zetrzeć coś z nosa.