— Ale może zamówimy oprócz tego jakiś koktajl?

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Nie pijamy zbyt wiele alkoholu — odparła Deborah. — Ale proszę się nami nie
przejmować.
— Martini byłoby znakomite na początek — ocenił doktor. — Naprawdę żadna
z was nie zechce się do mnie przyłączyć?
116
117
Obie dziewczyny odmówiły.
Wieczór przebiegał gładko. Rozmowa toczyła się sama, gdyż Spencer z łatwością dał
się nakłonić do mówienia o Spencerze. Zanim podano deser, dziewczyny zdążyły już
usłyszeć długą i szczegółową historię kliniki oraz jej sukcesu. Im więcej Spencer mówił,
tym częściej sięgał po kieliszek. Jedynym drobnym problemem było to, że nie wykazy-
wał żadnych widocznych oznak wpływu alkoholu, który w siebie wlewał.
— Mam pewne pytanie — odezwała się Deborah, gdy Spencer wreszcie przerwał
swój monolog, by zaatakować unurzany w sosie czekoladowym sernik. — O co chodzi
z tymi ciężarnymi Nikaraguankami?
— Czyżby niektóre z Nikaraguanek były w ciąży? — zdziwił się Spencer.
— Odniosłyśmy wrażenie, że wszystkie — odparła Deborah. — I wszystkie mniej
więcej w tym samym stadium, jak gdyby zaszły w ciążę przez jakąś roznoszoną w po-
wietrzu infekcję.
Spencer roześmiał się.
— Ciąża przez infekcję! To dobre! Ale wcale nie dalekie od prawdy. Zapłodnienie
nie jest w końcu niczym innym, jak inwazją paru milionów mikroorganizmów.
— Roześmiał się znów ze swojego dowcipu.
— Chce pan powiedzieć, że nic panu nie wiadomo o ich stanie? — zapytała
Deborah.
— Nie mam o niczym pojęcia — zapewnił ją Spencer. — To, co te panie robią
w swoim wolnym czasie, jest ich prywatną sprawą.
— Pytam dlatego — wyjaśniła Deborah — że powiedziano nam, iż ciąża jest dla nich
sposobem zarobienia dodatkowych pieniędzy.
— Naprawdę? — zdziwił się Spencer. — Kto tak powiedział?
— Pani Masterson — odparła Deborah. — Pytałyśmy ją o to przy lunchu.
— Będę musiał sam ją zapytać — oświadczył Spencer. Na jego twarzy pojawił się
przelotny, niepewny uśmiech. — Przez ostatnie dwa lata nie zajmowałem się sprawami
kliniki tak aktywnie, jak by należało, są więc pewne kwestie, o których nie mam po-
jęcia. Oczywiście wiedziałem, że pracują u nas Nikaraguanki. To jest układ, jaki dok-
tor Saunders zawarł z zaprzyjaźnionym lekarzem z Nikaragui, by rozwiązać nasz chro-
niczny problem z siłą roboczą.
— Jakimi badaniami zajmuje się doktor Saunders? — zainteresowała się Deborah.
— Rozmaitymi — odparł wymijająco Spencer. — To bardzo kreatywny umysł.
Leczenie niepłodności jest błyskawicznie rozwijającą się dziedziną, której dokona-
nia już niedługo zrewolucjonizują całą medycynę. Ale słuchajcie! Ta dyskusja robi się
o wiele za poważna. — Roześmiał się i po raz pierwszy zakołysał się lekko, nim odzy-
skał równowagę. — Rozluźnijmy ją. Proponuję, żebyśmy pojechali do mnie i spustoszyli
moją piwniczkę z winem. Co panie na to?
118
119
— Im szybciej, tym lepiej — oświadczyła Deborah, ukradkiem szturchając przyja-
ciółkę, zbyt jej zdaniem milczącą i sztywną.
— Myślę, że wino to świetny pomysł — powiedziała Joanna.
Gdy przyniesiono rachunek, dziewczyny z zainteresowaniem przyglądały się, gdzie
Spencer trzyma portfel. Obie miały cichą nadzieję, że będzie to kieszeń marynarki.
Niestety, ku ich zmartwieniu portfel znajdował się w tylnej kieszeni spodni, gdzie po-
wędrował z powrotem, gdy tylko karta kredytowa wróciła na miejsce.
Kiedy dotarli do przedniej części sali i mieli już opuścić lokal, Spencer przeprosił
dziewczyny i udał się do toalety.
— Będziesz musiała użyć sprytu, żeby ściągnąć mu spodnie — szepnęła Joanna.
Stały obok podestu hostessy. Kiedy przybyły, restauracja była prawie pusta, teraz jed-
nak była już wypełniona po brzegi.
— Zdjęcie mu spodni wcale nie będzie wymagało sprytu — odparła również szep-
tem Deborah. — Spryt będzie potrzebny, żeby sprostać jego oczekiwaniom. Jestem zdu-
miona, jak wiele wypił i jak słabo to na niego działa. Wydoił dwa martini i dwie butelki
wina, jeśli nie liczyć tej odrobiny, która przypadła na nas.