— Do czego pan zmierza konkretnie, Poirot? — pułkownik Johnson skubnął wąsa...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

— Twierdzę, że to szczególne cechy osobowości Simeona Lee rozpętały pewne siły, które w rezultacie przyniosły mu śmierć.
— Więc pan uważa, że diamenty nie wiążą się z tą zbrodnią?
Poirot uśmiechnął się, widząc zdumienie na twarzy pułkownika Johnsona.
— Mon cher[7] — wyjaśnił — to szczególne cechy charakteru kazały Simeonowi trzymać kamienie warte dziesięć tysięcy funtów w sypialni! Naprawdę niewiele osób by tak postąpiło. — Tak rzeczywiście jest, panie Poirot — inspektor Sugden odczuwał wręcz intelektualną satysfakcję; wreszcie pojął, o co chodzi rozmówcy. — Z pana Lee był kawał oryginała.
Trzymał te tak cenne kamienie stale koło siebie, by móc codziennie brać je do ręki i wspominać dawne lata. I dlatego wolał ich nie szlifować.
— Właśnie tak! Tak dokładnie myślę! — Poirot przytaknął żywo. — Jest pan bystrym człowiekiem, inspektorze.
Inspektor Sugden wydawał się nieco zakłopotany tym komplementem.
— Jeszcze jedna rzecz, Poirot — zaczął Johnson. — Nie wiem, czy pan spostrzegł…
— Mais oui[8] — Poirot nie dal mu dokończyć — wiem, do czego pan zdąża. Pani Magdalena powiedziała nam więcej, niż się jej wydaje. Dzięki niej mamy już dość wyraźny obraz ostatniego spotkania rodzinnego. A więc Alfred złościł się na ojca, a David wyglądał tak, jakby chciał ojca zamordować. Nie ma powodu wątpić w trafność tych obserwacji, ale przede wszystkim dają nam one możliwość wydedukowania, co się właściwie zdarzyło podczas tej rodzinnej kłótni. Po co Simeon Lee ściągnął wszystkich do siebie? Dlaczego, gdy przyszli, rozmawiał akurat z prawnikiem? Parbleu[9], to nie był przypadek. Simeon chciał, żeby usłyszeli jego słowa o testamencie! Biedny staruszek, siedzi w swoim fotelu, pozbawiony uciech, w których tak zasmakował za młodu! Wymyślił więc sobie zabawę. Zręcznie wyzwala skrywane namiętności swoich bliskich, zwłaszcza te grzeszne, chciwość w szczególności. I patrzy z upodobaniem na nieunikniony konflikt emocji i żądz. Ta superintryga obejmuje wszystkich. George’a Lee tak samo jak innych, choć żona milczy na jego temat. Prawdopodobnie zresztą i w jej kierunku Simeon posłał jakąś zatrutą strzałę, albo i dwie. Dowiemy się od innych o tym, co starzec powiedział George’owi Lee i jego żonie…
Poirot przerwał, bo drzwi otworzyły się i wszedł David Lee.
XII
David Lee trzymał się w garści. Zachowywał się w sposób wręcz nienaturalnie powściągliwy. Podszedł do nich, przysunął sobie krzesło, usiadł i z powagą patrzył pytająco na pułkownika Johnsona.
Światło lampy padało na jego jasne włosy i podkreślało delikatną linię policzków. Wyglądał wprost niewiarygodnie młodo jak na syna pomarszczonego staruszka, którego zwłoki spoczywały na piętrze.
— A więc co, panowie, mógłbym wam powiedzieć?
— Słyszeliśmy, panie Lee — zaczął pułkownik Johnson — że w pokoju pańskiego ojca odbyło się dziś po południu coś w rodzaju spotkania rodzinnego?
— Tak, ale nie była to żadna ważna narada rodzinna.
— Jak to wyglądało?
— Mój ojciec nie miał dobrego nastroju. To był już mocno starszy człowiek, schorowany, dlatego trzeba go zrozumieć. Zdaje się, że ściągnął nas tam do siebie w celu… po to, by sobie ulżyć, a nam dokuczyć.
— Pamięta pan, co powiedział?
— Nagadał głupstw. Mówił, że nie ma z nas żadnego pożytku, wszyscy jesteśmy do niczego i w całej rodzinie nie sposób znaleźć jednego prawdziwego mężczyzny. Pilar, moja hiszpańska siostrzenica, jest warta dwa razy tyle co każdy z nas, oświadczył. Powiedział… — David przerwał.
— Proszę, panie Lee — zachęcał Poirot. — Proszę powtórzyć jak najdokładniej.
— Powiedział, że przypuszcza — David wspominał to z wyraźnym ociąganiem — iż gdzieś w świecie ma synów dużo lepszych od nas, chociaż nieślubnych…
Na wrażliwej twarzy Davida pojawił się wyraz zdegustowania. Inspektor Sugden, który bacznie go obserwował, wychylił się do przodu i spytał:
— Czy ojciec zwracał się bezpośrednio do pańskiego brata George’a?
— Do George’a? Nie pamiętam. A, tak, rzeczywiście, powiedział George’owi, że musi ograniczyć wydatki, bo będzie miał zmniejszoną pensję. Pensję wypłaca mu ojciec. George zrobił się czerwony jak indor i wymamrotał, że nie zwiąże końca z końcem. Ojciec radził, by Magdalena też zaczęła żyć oszczędniej. Szczególna złośliwość, bo George był zawsze strasznym dusigroszem, a właśnie jego żona szasta pieniędzmi, by zaspokoić swoje ekstrawaganckie gusta.
— A więc Magdalenie też się dostało?
— Tak. Ojciec wspomniał coś, co zabrzmiało bardzo paskudnie: że Magdalena żyła swego czasu z oficerem marynarki. Powiedział wprawdzie, że ma na myśli jej ojca, ale to było perfidnie dwuznaczne. Magdalena spurpurowiała. Wcale jej się nie dziwię.
— Czy ojciec mówił coś o swojej zmarłej żonie, pańskiej matce? — spytał Poirot.
David poczuł, jak krew uderza mu do głowy. Kurczowo zacisnął ręce na krawędzi stołu, drżał.
— Tak. Obraził jej pamięć — wykrztusił.
— Co powiedział? — drążył Johnson.