Wysoki podszedł do stolika, zostawiając za sobą zdumionych motocyklistów i wygrane.
— NIGDY NIE ODCHODZIŁEM - powiedział, a jego głos brzmiał jak głuche echo z nocnych miejsc, jak zimna bryła głosu, szara i martwa. Gdyby ten głos był kamieniem, miałby na sobie od dawna wykute nazwisko i dwie daty.
— Lordzie, herbata ci stygnie - rzekł Głód.
— Jakże dawno to było - powiedziała Wojna. Strzeliła błyskawica i niemal natychmiast po niej rozległ się ni­ski poryk grzmotu.
— Przepiękna pogoda na tę okazję — zauważył Skażenie[61].
—TAK.
Ta wymiana zdań coraz bardziej zdumiewała zgromadzonych przy maszynie do gry motocyklistów. Prowadzeni przez Wielkiego Teda poczłapali do stolika i wpatrzyli się w czwórkę obcych.
Nie umknęło ich uwagi, że wszyscy obcy mieli na kurtkach na­pisy ANIOŁOWIE PIEKŁA. A gdy już mowa o Aniołach, to wyglądali absolutnie lipnie: przede wszystkim byli zbyt czyści, a żaden z czwórki nie wyglądał na takiego, który złamał komuś rękę po pro­stu dlatego, że było niedzielne popołudnie, a w TV nie dawali nic dobrego. Do tego wszystkiego jeden z Aniołów był kobietą, i to nie jeżdżącą na tylnym siedzeniu czyjegoś motoru, lecz taką, co sobie pozwoliła na własny, jakby miała jakiekolwiek prawo do tego.
— I to wy jesteście Aniołami Piekła? - spytał sarkastycznie Wiel­ki Ted. Jeśli jest cokolwiek, czego Aniołowie Piekła nie tolerują, to są to niedzielni motocykliści[62].
Czworo obcych kiwnęło głowami.
— A z której kapituły[63]?
Wysoki nieznajomy popatrzył na Wielkiego Teda. Następnie wstał. Był to skomplikowany ruch; gdyby na brzegach oceanów no­cy stały leżaki, otwierałyby się podobnie.
Zdawało się, że prostuje się przez całą wieczność.
Na głowie miał ciemny hełm, zupełnie skrywający jego twarz. Do tego, jak zauważył Wielki Ted, zrobiony z dziwacznego plastiku, fakby na niego patrzeć, widziało się tylko własną twarz.
— APOKALIPSA - powiedział. - ROZDZIAŁ SZÓSTY.
— Wiersze drugi do ósmego — dodał usłużnie młodzieniec w bieli.
Wielki Ted utkwił wzrok w czworgu. Zaczął wysuwać do przo­du dolną szczękę, a mała, niebieska żyłka na jego skroni zaczęła pulsować.
— Co to się ma znaczyć? — zapytał.
Ktoś go pociągnął za rękaw. Był to Pigbog, który pod brudem nabrał szczególnego odcienia szarości.
— To znaczy, że wpadliśmy w kłopoty - powiedział Pigbog.
I wtedy wysoki nieznajomy powoli podniósł jasną rękawicę motocyklową i uniósł przyłbicę hełmu, zaś Wielki Ted po raz pierwszy odkąd istniał, zaczął żałować, że nie prowadził przyzwoitszego życia.
—Jezu Chryste! —jęknął.
— Myślę, że On może przybyć za minutkę - odezwał się naglą­co Pigbog. - Prawdopodobnie szuka miejsca do zaparkowania mo­tocykla. Chodźmy stąd zapisać się do jakiegoś klubu młodzieżowe­go albo co...
Ale nieulękła ignorancja Wielkiego Teda była jego tarczą i zbroją. Nie drgnął.
— Jejku — powiedział. - Aniołowie Piekła. Wojna rzuciła mu niedbały ukłon.
— To my, Wielki Tedzie - powiedziała. - Autentyk. Głód kiwnął głową.
— Dobra, stara firma - powiedział.
Skażenie zdjął swój kask i potrząsnął długimi, białymi włosami. Przejął funkcję, gdy Zaraza, burcząc coś na temat penicyliny, ode­szła na emeryturę w 1936 roku. Gdybyż tylko wiedziała, jakie moż­liwości skrywała przyszłość...
— Inni obiecują - powiedział. — My wykonujemy. — Wielki Ted popatrzył na Czwartego Jeźdźca.
— To ja jużem cię pierwej widział - rzekł. - Żeś był na okładce albumu Blue Oyster Cult. I mam pierścionek z twoją... twoją... two­ją głową na niem.
— TRAFIAM WSZĘDZIE.
—Jejku. - Wielka twarz Wielkiego Teda zmarszczyła się od wy­siłku myślenia. —Jakiem motorem jeździsz? — zapytał.
 
* * *
 
Wokół odkrywki szalała burza. Sznur z zawieszoną na nim starą oponą tańczył na wichrze. Czasami arkusz bla­chy, relikt próby zbudowania szałasu, zrywał się z wątłej uwięzi i odlatywał precz.
ONI zbili się w gromadkę, wpatrując się w Adama. Wydawał się jakiś większy. Pies siedział i warczał. Myślał o wszystkich zapa­chach, które straci. W Piekle nic nie pachniało prócz siarki. Pod­czas gdy niektóre z nich tutaj były, były... no cóż, prawdą jest, że w Piekle suk także nie ma.
Adam chodził w podnieceniu wielkimi krokami, wymachując rękami w powietrzu.
— Zabawę będziemy mieli bez końca — powiedział. — Będą wy­prawy i wszystko. Spodziewam się, że wkrótce uda mi się zrobić coś, aby te stare puszcze znów rosły.
— Ale... ale kto... kto będzie, wiesz, robił całe gotowanie i pra­nie i podobne rzeczy? — spytał drżącym głosem Brian.
— Nikt nie będzie robił żadnych takich - powiedział Adam. -Możecie mieć każde jedzenie, jakie zechcecie, kupy frytek, sma­żoną cebulkę, cokolwiek wam się spodoba. I nigdy nie musieć no­sić nowych ubrań albo kąpać się, jeśli nie chcecie ani w ogóle. Ani iść do szkoły. Ani robić niczego, czego nie zechcecie, już nigdy. Będziemy zawsze niegrzeczni!
 
* * *
 
Księżyc wzeszedł nad górami Kookamundi. Tej nocy świecił bardzo jasno.
Johnny Dwie Kości siedział w czerwonym zagłębieniu pu­styni. Było to święte miejsce, gdzie dwie odwieczne skały, uformo­wane w Czasach Snów, leżały tak, jak od początku. Wędrówka Johnny'ego Dwie Kości miała się ku końcowi. Policzki i klatkę piersio­wą miał wysmarowane czerwoną ochrą i śpiewał starą pieśń, coś w rodzaju śpiewanej mapy gór, a w pyle rysował wzory swym oszcze­pem.
Nic nie jadł od dwóch dni, nie spal także. Zbliżał się do stanu transu przynoszącego mu jedność z pustkowiem, zapewniając mu łączność duchową z przodkami.
Już prawie to osiągnął.
Prawie...
Zamrugał oczami. Rozejrzał się zdziwiony.