Przekręcił się w wannie. Woda przelała się przez krawędź, zmoczyła nogawkę spodni Vicary'ego.
— Mówił pan, panie premierze...?
— A tak, mówiłem, Vicary, że jestem na ciebie zły. Ani słówkiem nie wspomniałeś, że za swoich młodych lat całkiem nieźle sobie radziłeś z szachami. Ponoć biłeś na głowę wszystkich w Cambridge.
— Przepraszam, panie premierze — odparł zmieszany Vica­ry — ale w żadnej z naszych rozmów nie pojawił się temat szachów.
— Błyskotliwa, bezwzględna, ryzykancka, tak ludzie opisywali mi twoją grę. — Churchill zawiesił głos. — W czasie pierwszej wojny służyłeś też w wywiadzie wojskowym.
— Byłem tylko w oddziale motocyklistów, pełniłem rolę ku­riera, nic więcej.
Churchill odwrócił wzrok od rozmówcy i zapatrzył się w sufit.
— W tysiąc dwieście pięćdziesiątym roku przed naszą erą Bóg kazał Mojżeszowi wysłać zwiadowców, żeby zbadali ziemię Ka­naan. W swojej łaskawości dał mu też pewne wskazówki, jak należy wybrać szpiegów. Do tak odpowiedzialnego zadania, rzekł Pan, nadają się wyłącznie najlepsi i najinteligentniejsi, a Mojżesz wziął sobie te słowa do serca.
— To prawda, panie premierze — zgodził się Vicary. — Ale prawdą jest też to, że nędznie spożytkowano informacje dostar­czone przez wywiadowców. I w wyniku tego Izraelici przez kolejne czterdzieści lat błąkali się po pustyni.
Churchill się uśmiechnął.
— Już dawno powinienem był się nauczyć, że nie ma sensu się z tobą sprzeczać, Alfredzie. Zawsze podziwiałem twoją błys­kotliwą inteligencję.
— Czego pan ode mnie oczekuje?
— Chcę, żebyś podjął pracę w wywiadzie wojskowym.
— Ależ, panie premierze, brak mi kwalifikacji do tego rodzaju...
— Nikt tutaj nie wie, co robi — wpadł mu w słowo Chur­chill. — Zwłaszcza zawodowi oficerowie.
— Co się stanie z moimi studentami? Moimi badaniami?
— Twoi studenci już niedługo będą walczyć na froncie. A twoje badania mogą poczekać. — Churchill zawiesił głos. — Znasz Johna Mastermana i Christophera Cheneya z Oksfordu?
— Proszę mi nie mówić, że ich wciągnięto.
— A i owszem. I nie myśl sobie, że znajdziesz teraz na którymś z uniwersytetów choć jednego wybitnego matematyka. Wszystkich ich zabrano z uczelni i ulokowano w Bletchley Park.
— Co, u licha, oni tam robią?
— Próbują złamać niemieckie szyfry. Vicary przez chwilę udawał namysł.
— Wygląda na to, że przyjmuję pańską propozycję.
— Dobrze. — Churchill rąbnął pięścią w krawędź wan­ny. — W poniedziałek z samego rana masz się zgłosić do generała Basila Boothby'ego. Kieruje on wydziałem, do którego będziesz wyznaczony. A poza tym jest typowym dupkiem z angielskich wyższych sfer. Wysiudałby mnie, gdyby tylko mógł, ale jest na to za głupi. Taki typek jak on potrafiłby przejebać nawet pocisk.
— Z opisu sądząc, czarujący.
— Wie, że się przyjaźnimy, i dlatego będzie wobec ciebie wrogo nastawiony. Nie daj się mu sterroryzować. Jasne?
— Tak, panie premierze.
— Potrzebny mi ktoś zaufany w tamtym departamencie. Pora, żeby w wywiadzie zaczęli znowu pracować ludzie z głową. Poza tym tobie też wyjdzie to na dobre. Najwyższy czas wygrzebać się z tej zakurzonej biblioteki i przyłączyć do świata żywych.
Churchill zaskoczył go tą nieoczekiwaną nutą serdeczności. Vicary przypomniał sobie ubiegły wieczór, spacer do domu, za­glądanie do samochodu Helen.
— Tak, panie premierze, rzeczywiście, chyba już czas. Tylko co ja właściwie będę robił w wywiadzie wojskowym?
Ale Churchill zanurzył się i zniknął pod wodą.
 
Rozdział czwarty 
Kętrzyn, Niemcy; styczeń 1944