mienionych w zielnikach, wraz z nasionami do wyhodowania roślin, które nie zniosły- by podróży...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Nie był to błahy podarunek, a ja byłem odpowiedzialny za to, by został
dostarczony w należytym stanie — odpowiedzialny w tym samym stopniu co za swoją
drugą misję. Wszystko sam troskliwie opakowałem i umieściłem w rzeźbionej cedrowej
skrzyni. Właśnie sprawdzałem stan bagażu po raz ostatni przed zniesieniem skrzyni na podwórze, gdy usłyszałem za sobą głos błazna.
— Przyniosłem coś.
Odwróciłem się i ujrzałem go stojącego tuż za progiem mojej komnaty. Nie słysza-
łem otwierania drzwi. Ofiarowywał mi skórzany woreczek ściągnięty rzemieniem.
647
— Co to jest? — spytałem, dokładając wszelkich starań; by nie dosłyszał w moim głosie wiedzy o kwiatach i lalce.
— Środek przeczyszczający.
Uniosłem brwi.
— Środek przeczyszczający? W prezencie ślubnym? Zapewne wielu uznałoby taki
podarunek za właściwy, ale zabieram ze sobą zioła działające w ten sposób, mogące być z powodzeniem uprawiane w górach. Nie sądzę. . .
— To nie jest prezent ślubny. To dla ciebie.
Z mieszanymi uczuciami przyjąłem woreczek i zajrzałem do środka. Był to wyjąt-
kowo silny specyfik.
— Dziękuję, że o mnie pomyślałeś, ale zazwyczaj kiedy jestem w podróży nie jadam
dużo i. . .
— Zazwyczaj kiedy jesteś w podróży nie grozi ci otrucie.
— Czy chciałbyś mi coś powiedzieć? — próbowałem mówić tonem lekkim i żarto-
bliwym. Błazen był zastanawiająco poważny, brakowało mi jego zwykłych kpin.
648
— Tylko tyle, że mądrze zrobisz, jeśli będziesz jadł niewiele lub wcale, chyba że sam przygotujesz sobie posiłek.
— Na wszystkich ucztach i przyjęciach?
— Nie. Tylko na tych, które chcesz przeżyć. — Odwrócił się do wyjścia.
— Błaźnie, proszę, wybacz mi — wyrzuciłem z siebie. — Nie chciałem się okazać
intruzem. Szukałem ciebie, chciało mi się pić, drzwi nie były zamknięte, więc wsze-
dłem. Nie miałem zamiaru być wścibski.
Nadal stał plecami do mnie.
— I co, dobrze się bawiłeś?
— Ja. . . — nie wiedziałem, co powiedzieć, jak go zapewnić, że to co widziałem,
zatrzymałem wyłącznie dla siebie.
Postąpił dwa kroki naprzód i zaczął zamykać za sobą drzwi.
— Kiedy to zobaczyłem — wybuchnąłem — zacząłem żałować, że nie ma miejsca
tak bardzo mojego, jak tamto jest twoje. Miejsca, które mógłbym utrzymać w sekrecie.
Drzwi zatrzymały się uchylone na szerokość dłoni.
649
— Pamiętaj o mojej radzie, a może przeżyjesz tę wyprawę. Gdy rozważasz motywy działania człowieka, nie zapominaj, że nie wolno ci go mierzyć własną miarą.
Drzwi się domknęły. Ostatnie słowa błazna miały taki znajomy wydźwięk: tajemne
i niezrozumiałe. Pomyślałem, iż może wybaczył mi najście.
Wetknąłem woreczek w kieszeń kaftana. Niechętnie zabierałem ten lek, ale też nie
miałem śmiałości go zostawić. Rozejrzałem się po swojej komnacie. Wnętrze nagie
i funkcjonalne.
Mistrzyni Ściegu, nie dowierzając mi w kwestii nowych ubrań, dopilnowała mojego
pakowania. Zauważyłem już wcześniej, że przekreślony kozioł na piersi moich koszul
został zastąpiony kozłem z rogami opuszczonymi do ataku.
— Na rozkaz księcia Szczerego — tylko tyle mi powiedziała, gdy zapytałem. —
Mnie się podoba bardziej niż przekreślony kozioł, tobie nie?
— Chyba tak — odparłem i na tym się skończyło. Tak więc miałem miano i herb.
Pokiwałem głową, wziąłem skrzynię oraz zwój i ruszyłem na dół, by dołączyć do
orszaku.
650
Na schodach spotkałem jakiegoś starca, idącego z trudem w przeciwną stronę, w gó-
rę. Usunąłem się z drogi, chciałem go przepuścić. Dopiero gdy na mnie spojrzał, pozna-
łem księcia Szczerego. Dziwnie jest człowieka niegdyś znajomego spotkać jak obcą
osobę. Zauważyłem, że ubranie na nim wisi, a rozwichrzone ciemne włosy przyprószy-
ła siwizna. Uśmiechnął się nieobecnym uśmiechem, a potem zatrzymał mnie, jak gdyby
nagle coś przyszło mu do głowy.
— Wyjeżdżasz do Królestwa Górskiego, prawda? Na ceremonię ślubną?
— Tak.
— Wyświadczysz mi przysługę, chłopcze?
— Oczywiście — odrzekłem, zdumiony nagłym wahaniem w jego głosie.
— Odmaluj mnie dobrze w jej oczach. Ale prawdziwie, nie proszę o kłamstwa. Mów
o mnie dobrze. Zawsze uważałem, że dobrze o mnie myślisz.
— To prawda — rzekłem, a on już szedł dalej. — Zrobię tak, panie. — Nie odwrócił
się, żeby mi odpowiedzieć, i poczułem się podobnie jak wtedy, gdy opuszczał mnie
błazen.
651
Na podwórcu było tłoczno od ludzi i zwierząt. Tym razem nie podróżowano ka-retami, zrezygnowano też z wozów bagażowych; pojazdy kołowe z trudem pokonują
górskie drogi, więc zdecydowano, że lepiej z nich zrezygnować na rzecz znacznie szyb-szych wierzchowców i zwierząt jucznych. Nie mogliśmy się spóźnić na ślub; wystar-
czyło już, że pan młody nie podążał z orszakiem.
Trzoda ruszyła przodem nieco wcześniej. Przewidywano, że dotrze na miejsce prze-
znaczenia za trzy tygodnie, podczas gdy nasza podróż miała trwać dwa. Dopilnowałem
przytraczania cedrowej skrzyni do muła, a potem stałem obok Sadzy i czekałem. By-
ło gorąco. Nawet tu, na brukowanym dziedzińcu unosił się kurz. Pomimo starannych
przygotowań karawana wydawała się chaotyczna. Kątem oka dostrzegłem Sarkazma,
ulubionego kamerdynera księcia Władczego. Został przysłany do Koziej Twierdzy mie-
siąc temu, ze szczegółowymi instrukcjami dotyczącymi ubrań, jakie jego pan życzył
sobie mieć uszyte na okazję zaślubin. Sarkazm szedł za Pomocnikiem, denerwując się
i czyniąc mu o coś wymówki, Pomocnik wyglądał, jakby miał wszystkiego serdecznie
dosyć. Mistrzyni Ściegu, dając mi ostatnie instrukcje, jak dbać o nowe ubrania, wspomniała, że Sarkazm bierze tak wiele nowych strojów, kapeluszy i ozdób dla księcia
652
Władczego, iż potrzeba było trzech dodatkowych mułów, by wszystko zabrać. Opieka nad nimi spadła zapewne na Pomocnika, gdyż Sarkazm był doskonałym kamerdynerem, lecz obawiał się większych zwierząt. Arogant, zaufany służący księcia Władczego, wlókł się ciężko za nimi dwoma, zły i zniecierpliwiony. Na ramieniu niósł jeszcze jeden kufer. Może właśnie załadowanie tego dodatkowego bagażu tak rozdrażniło Sarkazma.
Wkrótce straciłem ich z oczu, zagubili się w dumie.