Naturalne więc wydaje się pytanie, co stało się z uśpionymi kontami z czasów holokaustu w amerykańskich bankach...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Komisja Bankowości Izby Reprezentantów powołała na świadka jednego eksperta, żeby złożył zeznania na ten temat. Seymour Rubin, obecnie profesor American University, był po II wojnie światowej zastępcą przewodniczącego amerykańskiej delegacji, która prowadziła negocjacje ze Szwajcarami. Pod auspicjami amerykańskich organizacji żydowskich, Rubin pracował również w latach pięćdziesiątych z „grupą ekspertów do spraw funkcjonowania żydowskich społeczności w Europie", którzy zajmowali się identyfikacją uśpionych kont z czasów holokaustu w bankach amerykańskich.
W swych zeznaniach przed Izbą Reprezentantów Rubin stwierdził, że po przeprowadzeniu bardzo pobieżnej i elementarnej kontroli księgowej tylko w bankach nowojorskich, wartość tego rodzaju kont oszacowano na 6 mln dol. Żydowskie organizacje zażądały od Kongresu (na mocy przepisów o majątkach bezdziedzicznych, lokaty z porzuconych kont są w Stanach Zjednoczonych oddawane państwu) przekazania im tej kwoty dla „znajdujących się w potrzebie ofiar holokaustu". Następnie Rubin wyjaśnił:
Początkowe szacunki w wysokości 6 mln dol. zostały odrzucone w Kongresie przez potencjalnych sponsorów niezbędnej legislacji i w pierwotnym projekcie ustawy zapisano limit w wysokości 3 mln dol. [...] Następnie, w wyniku przesłuchań w kongresowej komisji, 3 mln dol. zredukowano do l min dol. Podczas procesu legislacyjnego kwotę tą znów obniżono, do 500 tys. dol. Ale nawet ona została zakwestionowana przez Biuro Budżetowe, które zaproponowało limit w wysokości 250 tys. dol. Ostatecznie uchwalono ustawę zawierającą kwotę 500 tys. dol. [...] Stany Zjednoczone — brzmiała konkluzja Rubina — podjęły tylko bardzo ograniczone kroki na rzecz zidentyfikowania bezdziedzicznych lokat w Stanach Zjednoczonych i zgodziły się udostępnić [...] jedynie 500 tys. dol., w przeciwieństwie do kwoty 32 mln dol., którą podały banki szwajcarskie, zanim jeszcze rozpoczęła działalność Komisja Volckera.54
Innymi słowy, zachowanie się Stanów Zjednoczonych w tej sprawie jest o wiele gorsze niż Szwajcarii. Trzeba tu podkreślić, że poza oględną wypowiedzią Stuarta Eizenstata nie było żadnej innej wzmianki na temat uśpionych amerykańskich kont podczas poświeconych szwajcarskim bankom przesłuchań przed komisjami bankowości Senatu i Izby Reprezentantów.
Co więcej, chociaż Rubin odgrywa kluczową rolę w wielu sprawach wtórnie związanych ze szwajcarskimi kontami — Bower poświecą kilka stron temu „krzyżowcowi w Departamencie Stanu" — nikt nie wspomina jego zeznań w Izbie Reprezentantów. Wyraził on również w ich trakcie „pewien sceptycyzm co do wielkich kwot [na uśpionych szwajcarskich kontach], o których się tyle mówi". Tak czy inaczej, wyczerpujące uwagi Rubina w tej sprawie też zostały gorliwie zignorowane.
Gdzie się podziało święte oburzenie Kongresu wobec „perfidnych" amerykańskich bankierów? Członkowie komisji bankowości Senatu i Izby Reprezentantów jeden po drugim wrzeszczeli na Szwajcarów, żeby ci „ostatecznie się rozliczyli". Żaden jednak nie zażądał tego od Stanów Zjednoczonych. Jeden zaś z członków Komisji Bankowości Izby Reprezentantów bezwstydnie oznajmił — przy aprobacie ze strony Bronfmana — że „tylko" Szwajcaria „nie wykazała odwagi, by stawić czoło własnej przeszłości".55 Nic zatem dziwnego, że „przedsiębiorstwo holokaust" nie wszczęło kampanii na rzecz przeprowadzenia dochodzeń w amerykańskich bankach. Kontrola księgowa naszych banków, na skalę z jaką przeprowadzili swoją Szwajcarzy, kosztowałaby amerykańskiego podatnika nie miliony, lecz miliardy dolarów.56 Do czasu jej zakończenia amerykańscy Żydzi szukaliby już azylu w Monachium. Odwaga bowiem ma swoje granice.
Już pod koniec lat 1940., gdy Stany Zjednoczone nalegały na Szwajcarię, by zidentyfikowała uśpione żydowskie konta, Szwajcarzy oponowali, argumentując, że Amerykanie powinni najpierw zająć się własnym podwórkiem.57