Starzec zaniósł się kaszlem.
- Nie. Nic mi nie jest - wycharczał.
- Chce pan wstać? - Baker poczuł ogromną ulgę; nie zauważył nigdzie śladów krwi.
- Zaraz.
- A gdzie pański samochód? - Rozejrzał się dookoła.
Mężczyzna znów zakasłał, głowa opadła mu bezwładnie, jakby wypatrywał czegoś w piachu.
- Dan, on chyba jest chory - powiedziała Liz.
- Na to wygląda.
Starzec sprawiał wrażenie, jakby był w głębokim szoku. Baker rozejrzał się po raz drugi. We wszystkie strony, jak okiem sięgnąć, rozciągało się tylko pustkowie, rozmywające się w oddali w rozedrganą mgiełkę.
Nigdzie nie było drugiego samochodu.
- Jak on się tu dostał?
- Czy to ważne? Musimy go zawieźć do szpitala.
Baker chwycił nieznajomego pod pachy i pomógł mu stanąć na nogi. Wyczuł, że dziwne ubranie jest grube i sztywne, jakby z filcu. Ale mężczyzna wcale nie był spocony. Przeciwnie, skórę miał zimną, prawie lodowatą. Zawisł na Danie całym ciężarem i bezwolnie dał się wyprowadzić na drogę. Liz otworzyła tylne drzwi.
- Mogę chodzić, mogę brodzić - wymamrotał starzec.
- Tak, oczywiście.
Baker ostrożnie posadził go w środku. Nieznajomy położył się na skórzanym siedzeniu i podciągnął kolana do brzucha. Pod grubą sukmaną miał zwykłe ubranie, wytarte dżinsy, kraciastą flanelową koszul ę, na nogach adidasy. Dan zatrzasnął drzwi. Liz usiadła na swoim miejscu. Zawahał się z ręką na klamce. Jak starzec znalazł się na pustyni? I dlaczego nie pocił się pod grubym okryciem? Jakby przed chwilą wysiadł z samochodu. Może zasnął za kierownicą? Może wóz zjechał z drogi i rozbił się na pustyni? Może został ktoś we wraku?
Z tylnego siedzenia doleciał stłumiony głos:
- Dajże spokój, rzuć to z boku. Zaraz wracaj, czeka praca, i to jaka...
Dan przeszedł na drugą stronę drogi. Zauważył małą, głęboką dziurę w nawierzchni. Już chciał pokazać ją żonie, ale się rozmyślił.
W pyle na poboczu nie znalazł żadnych śladów opon, za to wyraźne były ślady zostawione przez mężczyznę. Prowadziły prosto na pustynię. Wychodziły z odległej o trzydzieści metrów niecki, części naturalnego zagłębienia. Poszedł po śladach. Stanął na krawędzi dołu i zajrzał do środka. I tam nie było samochodu. Spomiędzy kamieni wyśliznął się przestraszony wąż piaskowy. Danowi aż ciarki przeszły po plecach.
Na stromym zboczu, metr od krawędzi coś połyskiwało w słońcu. Kucnął, żeby się lepiej przyjrzeć. Była tam mała biała kostka ceramiczna. Przypominała fragment porcelanowego izolatora elektrycznego. Podniósł ją. Uderzyło go, że jest zimna. Może wykonano ją z tego nowego materiału pochłaniającego ciepło? - pomyślał.
Obejrzał ją dokładniej. Przy krawędzi zauważył ciemne litery ITC. Z boku znajdował się okrągły przycisk. Co by się stało, gdyby go nacisnął? Zerknął na boki i szybko to zrobił.
Nic nie zadziało.
Wcisnął jeszcze raz. Znów nic.
Szybkim krokiem wrócił do samochodu. Starzec spał na tylnym siedzeniu. Głośno chrapał. Liz siedziała ze wzrokiem utkwionym w mapę.
- Najbliższe miasto to Gallup - oznajmiła.
- Wiem - odparł, uruchamiając silnik.
 
* * *
Wrócili na autostradę i skręcili na południe. Teraz mogli przyspieszyć. Nieznajomy ciągle spał. Liz obrzuciła go podejrzliwym spojrzeniem:
- Dan...
- Tak?
- Widziałeś jego ręce? Nie. A co? Spójrz na palce.
Baker szybko zerknął przez ramię. Palce mężczyzny były zaczerwienione do linii środkowych stawów.
- Pewnie poparzył je na słońcu.
- Same palce? Czemu nie całe dłonie?
Dan wzruszył ramionami.
- Zresztą wcześniej nie były takie czerwone - dodała Liz. - Wyglądały normalnie, kiedy wsadzałeś go do samochodu.
- Może po prostu nie zwróciłaś na nie uwagi, skarbie.
- Zwróciłam uwagę, bo pomyślałam, że ma zrobiony manikiur. Po co takiemu staruchowi na pustyni wymanikiurowane paznokcie?
- Rzeczywiście - mruknął Baker, spoglądając na zegarek. - Ciekawe, ile trzeba będzie czekać w szpitalu. Pewnie kilka godzin. - Westchnął. Autostrada biegła prosto aż po horyzont.
 
 
W połowie drogi do Gallup starzec się obudził. Zakasłał i mruknął:
- Tam jesteśmy? Gdzie jesteśmy? Jak się pan czuje? - zapytała Liz.
- Czuje? We łbie kołuje.
- Świetnie, po prostu świetnie. Jak panu na imię?
Starzec zamrugał.
- Quanto va piana do włóczęgi skłania.
- Ale jak się pan nazywa?
- Tak samo dzięki gamom.
- Wszystko rymuje - wtrącił Baker.
- Zauważyłam.
- Widziałem program w telewizji. Rymowanie może oznaczać schizofrenię.
- Rymowanie to czasu zgrywanie - podsumował nieznajomy i zaczął śpiewać na cały głos. Niemal ryczał na znaną melodię Johnny’ego Denvera: