nikt tego imienia nie został przy życiu...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Pałac opieczętowano i gnieżdżą się w nim gołębie,
skarby zabrano jak też wszystko, co było własnością Hurów. Tym więc sposobem prokurator
przyłożył złoty plaster na swoją ranę; było się czym zaiste wyleczyć.
Słuchający roześmiali się, a jeden z nich rzekł:
– To znaczy, że majętności zatrzymał dla siebie?
– Tak mówią – odparł Żyd – opowiadam rzecz, jak ją słyszałem, ale dla dopełnienia doda-
ją, że Simonides, ów zastępca księcia w Antiochii, wkrótce potem otworzył handel na własną
rękę. Idąc za przykładem dawnego pana, posyłał karawany do Indii; a teraz posiada dosta-
teczną ilość galer tworzącą na morzu prawdziwie królewską flotę. Mówią, że mu się wszystko
udaje; jeśli traci wielbłądy, to ze starości; jego okręty nie toną nigdy, a gdyby rzucił wiór w
rzekę, to wypłynąłby sztabą złota.
– Od jak dawna się to dzieje?
– Z jakie dziesięć lat.
– Mówią, że prokurator zajął tylko tę część mienia książąt, która była pod ręką, jak konie,
bydło, domy, posiadłości, galery i inne dobytki. Pieniędzy zaś nie odnaleziono, chociaż mu-
siały być znaczne. Co się z nimi stało, pokrywa niezbadana tajemnica.
– Nie dla mnie – rzekł z ironią jeden z podróżnych.
– Rozumiem cię – odpowiedział Żyd – inni przypuszczają to samo, a ogólnie sądzi się, że
owe skarby są podstawą majątku Simonidesa. Prokurator podziela lub podzielał tę wiarę, bo
dwa razy w ciągu lat pięciu więził kupca i brał go na tortury.
Juda schwycił z całej siły linę, na której się opierał.
– Mówią – ciągnął dalej opowiadający – że w ciele tego człowieka nie ma ani jednej całej
kości. Ostatni raz widziałem go siedzącego w krześle i obłożonego poduszkami, kalekę.
– Więc tak straszliwie przechodził męki! – zawołało kilka osób naraz.
– Żadna choroba nie zdołałaby takiego wytworzyć kalectwa, a przecież cierpienie nie wy-
warło na nim żadnego wrażenia. Nic więcej nie wyznał, tylko tyle, że wszystko co posiada,
jest jego prawną własnością, której godziwie używa. Od jakiegoś czasu prześladowanie usta-
ło; pozwolenie na handel otrzymał z podpisem samego Tyberiusza.
– Musiał się dobrze opłacić, ręczę.
– Te okręty, które widzieliście należą do niego – mówił dalej Żyd, puszczając mimo uszu
poprzednią uwagę, jednego ze słuchaczy – a ich wioślarze mają w zwyczaju witać się wza-
jemnie żółtymi flagami, co ma znaczyć: mieliśmy szczęśliwą podróż!
Tu skończyło się opowiadanie.
Gdy okręt pruł już fale rzeki. Juda rzekł do Żyda: – Jak nazwałeś tego, który był panem
Simonidesa?
– Zwał się Ben-Hur i był księciem Jerozolimy.
– Co się stało z książęcą rodziną?
– Chłopca wysłano na galery, gdzie prawdopodobnie marnie zginął; rzadko bowiem kto
dłużej jak rok wiosłem pracuje. O wdowie i córce nic nie słyszałem; ci, którzy może wiedzą
co o nich, nie chcą o tym mówić; uważam za prawdopodobne, że zmarły w jakim podziem-
nym lochu.
72
Juda zbliżył się do steru, a tak był pogrążony w myślach, że nie patrzył ani na piękne wy-
brzeże rzeki, pełne sadów słynnych syryjskich drzew owocowych, ani na pyszne wille ocie-
nione winogradem. Nie widział również przepływającej floty, nie słyszał śpiewów i okrzyków
wioślarzy bądź to witających, bądź też żegnających ojczyste wybrzeże. Niebo lśniło najcu-
downiejszym słońcem, a upalne promienie złociły ziemię i wodę: nigdzie cienia, prócz w jego
duszy i na jego życiu.
Gdy zbliżyli się ku miastu, wszyscy podróżni wylegli na pokład, aby nic nie stracić z pięk-
nego widoku, jaki się przed ich oczami roztaczał. Znany nam już sędziwy Żyd przyjął na sie-
bie obowiązek objaśniającego:
– Rzeka płynie w tym miejscu ku zachodowi – opowiadał. – Tam! – to mówiąc, wskazał
na południe palcem – wznosi się góra Kazyus albo, jak ją tutejsi ludzie nazywają, góra Oron-
tes, a tamta naprzeciw tej, to góra Amnus. Między tymi wzgórzami ścieli się równina Antio-
chii, dalej widać góry, skąd królewskimi wodociągami sprowadza się wodę do skraplania ulic
miasta i dla potrzeb mieszkańców. Lasy tych gór pełne są jeszcze ptactwa i dzikiego zwierza.
– A gdzie jezioro? – zapytał ktoś.