Może czuli tak wielki wstręt do przemocy, że nawet jakiś ta'veren nie mógł go przezwyciężyć. Być może i nawet ta'veren nie mógł walczyć z Drogą Liścia, która kiedyś wydawała mu się nęcąca. - Naprawdę mam nadzieję, że ją odnajdziecie.
- Co będzie, to będzie - odparł Raen. - Wszystko umiera w swoim czasie. Może nawet pieśń.
Ila pocieszająco objęła męża ramieniem, choć w oczach miała podobne zakłopotanie jak on.
- Chodźcie - poprosiła, usiłując ukryć zmieszanie ­musimy wnieść cię do środka. Mężczyźni potrafią rozmawiać nawet wtedy, gdy płoną im kaftany.
Do Faile zaś powiedziała:
- Niebrzydkie z ciebie dziewczątko. Być może winnaś się strzec Perrina. Nigdy nie widziałam go w innym towarzy­stwie jak tylko pięknych dziewcząt.
Faile obrzuciła Perrina zupełnie pozbawionym wyrazu, ta­ksującym spojrzeniem, po czym natychmiast usiłowała je za­maskować, jakby nic się nie stało.
Doszedł o własnych siłach aż do czerwono-żółtego wozu Raena, który stał obok ogniska na samym środku obozu ­kiedy jednak postawił nogę na pierwszym drewnianym schod­ku z tyłu wozu, ugięły się pod nim kolana. Ihvon i Raen prawie wnieśli go do środka, za nimi wbiegły pośpiesznie Faile i Ila. Położyli go na łóżku wbudowanym w przód wozu, pozosta­wiona obok przestrzeń pozwalała jedynie na dojście do rozsu­wanych drzwi, za którymi kryło się siedzenie woźnicy.
Wnętrze naprawdę upodabniało wóz do małego domku, w dwóch niewielkich okienkach w obu burtach wisiały nawet jasnoróżowe zasłonki. Leżał tam, wpatrzony w sufit. Tutaj Dru­ciarze również użyli tych swoich kolorów, sufit był pomalo­wany na błękit nieba, wysokie szafki na zielono i żółto. Faile odpięła mu pas, wyswobodziła topór i kołczan, Ila tymczasem zaczęła szperać w jednej z szafek. Perrin nie potrafił wzbudzić w sobie żadnego zainteresowania tym, co robiły.
- Każdy daje się kiedyś zaskoczyć - powiedział Ihvon. - Potraktuj to jako lekcję, ale nie bierz aż tak bardzo do serca. Nawet Artur Hawkwing nie wygrywał wszystkich bitew.
- Artur Hawkwing. - Perrin usiłował się zaśmiać, ale wyszedł mu z tego jęk.
- Tak - wykrztusił. - Na pewno nie jestem Arturem Hawkwingiem, nieprawdaż?
Ila spojrzała z dezaprobatą na Strażnika - lub raczej na jego miecz, wyraźnie uważała go za coś jeszcze gorszego od topora Perrina - i podeszła do łóżka z naręczem zwiniętych bandaży. Gdy już oderwała koszulę od kikuta strzały, skrzywiła się.
- Chyba nie potrafię tego wyciągnąć. Utkwiła głęboko.
- Z haczykami - powiedział Ihvon takim tonem, jakby wiódł towarzyską rozmowę. - Trolloki niezbyt często posłu­gują się łukami, ale jak już, to używają grotów wyposażonych w haczyki.
- Wyjdź - powiedziała stanowczo pulchna kobieta, za­chodząc mu drogę. - I ty też, Raen. Doglądanie chorych to sprawa nie dla mężczyzn. Może byś tak poszedł i sprawdził, czy Moshea wymienił już koło w swoim wozie.
- Dobry pomysł - stwierdził Raen. - Może zechce­my jutro ruszyć w drogę. Zeszłego roku dużośmy podróżowali - zwierzył się Perrinowi. - Aż do Cairhien, potem z po­wrotem do Ghealdan, a na koniec do Andoru. Chyba jutro.
Kiedy czerwone drzwi zamknęły się za nim i Ihvonem, Ila zafrasowanym głosem zwróciła się do Faile.
- Jeśli rzeczywiście jest z haczykami, to moim zdaniem nie dam rady jej wyciągnąć. Spróbuję, jeśli trzeba, ale gdyby w okolicy był ktoś, kto zna się na takich rzeczach lepiej...
- Jest ktoś w Polu Emonda - zapewniła ją Faile. -­Ale czy to bezpieczne zostawiać to w jego ciele do jutra?
- Być może tak będzie bezpieczniej, niż gdybym ja się zabrała do rozcinania ciała. Mogę sporządzić coś na ból i ka­taplazm przeciwko infekcji.
Owładnięty złością popatrzył groźnie na obie kobiety i za­wołał:
- Halo? Pamiętacie mnie? Jestem tutaj. Przestańcie tak paplać nad moją głową.
Patrzyły na niego przez chwilę.
- Unieruchom go - powiedziała Ila do Faile. - Niech sobie gada, ale nie pozwól mu się ruszać. W ten sposób może się jeszcze mocniej poranić.
- Zajmę się tym - obiecała Faile.
Perrin zazgrzytał zębami i robił, co mógł, by pomóc w roze­braniu go z kaftana i koszuli, ale to one musiały wykonać większą część zadania. Czuł, że jest równie słaby jak źle wy­kute żelazo, gotowe ugiąć się pod byle naciskiem. Spod ostat­niego żebra, ze środka obrzmiałego nacięcia wypełnionego za­schłą krwią, wystawał czterocalowy kikut strzały grubości kciuka. Wbiły mu głowę w poduszkę, z jakiegoś powodu nie chcąc, by na to patrzył. Faile przemyła ranę, a Ila przygotowała swój balsam, używając moździerza i tłuczka - pierwszych rzeczy, jakie zobaczył w obozie Druciarzy, które nie były ko­lorowe. Oblepiły strzałę balsamem i zabezpieczyły to wszystko bandażami, którymi owinęły go w pasie.
- Raen i ja będziemy dziś spali pod wozem - oświad­czyła na końcu kobieta, wycierając ręce. Pokręciła głową, pa­trząc krzywo na wystający spod bandaży kikut. - Kiedyś mi się wydawało, że jemu być może uda się odnaleźć Drogę Li­ścia. Był, moim zdaniem, delikatnym chłopcem.
- Droga Liścia nie jest dla wszystkich - powiedziała łagodnie Faile, ale Ila znowu pokręciła głową.
- Dla wszystkich - odparła równie łagodnie i nieco smut­no - gdybyż tylko to rozumieli.
Z tymi słowami wyszła, Faile zaś przysiadła na skraju łóżka i zaczęła wycierać mu czoło złożonym ręcznikiem. Z jakiegoś powodu mocno się pocił.
- Zbłądziłem - odezwał się po jakimś czasie. - Nie, to zbyt łagodnie powiedziane. Nie znam odpowiedniego słowa.
- Nie zbłądziłeś - zaprotestowała stanowczo. - Zro­biłeś to, co w danej chwili wydawało się stosowne. To było stosowne, lecz zupełnie nie mam pojęcia, jak to się stało, że zaszli nas od tyłu. Gaul nie jest kimś, kto błędnie określa miej­sce, gdzie kryją się jego wrogowie. Ihvon ma rację, Perrin. To się zdarza każdemu, że okoliczności się zmieniają, kiedy wcale się o tym nie wie. Zgromadziłeś wszystkich w jednym miejscu. Wyprowadziłeś nas stamtąd.
Potrząsnął silnie głową, sprawiając, że w boku rozbolało go jeszcze bardziej.