Poszli do bistro w pobliżu, rodzinnej włoskiej kawiarenki z małymi stolikami i paroma lampami, mieszczącej się w przerobionej willi...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Usiedli w ciemnym kącie i zamówili napoje, Lee mrożoną herbatę, Adam zaś wodę mineralną. Kiedy kelner odszedł, Lee pochyliła się nad stolikiem i powiedziała:
— Adamie, jest coś, o czym muszę ci powiedzieć? Adam skinął głową.
— Jestem alkoholiczką.
Jego oczy zwęziły się, a potem znieruchomiały. W ciągu dwóch poprzednich dni pili razem alkohol.
— Trwa to już jakieś dziesięć lat — ciągnęła Lee wciąż pochylona nisko nad stolikiem. Najbliższy gość znajdował się pięć metrów dalej. — Było wiele powodów, z których części mógłbyś się pewnie domyślić. Znalazłam się na odwyku, wyszłam czysta i przetrwałam jakiś rok. Potem znowu odwyk. Trzy razy przechodziłam terapię, ostatni raz pięć lat temu. Nie jest łatwo.
— Ale wczoraj wieczorem wypiłaś przecież drinka — powiedział Adam. — Kilka drinków.
— Wiem. I poprzedniego wieczora też. A dzisiaj wylałam zawartość wszystkich butelek i wyrzuciłam piwo. W apartamencie nie została nawet kropla alkoholu.
— Nie przeszkadza mi to. Mam nadzieję, że nie zrobiłaś tego z mojego powodu.
— Nie. Ale potrzebuję twojej pomocy. Będziesz mieszkał ze mną przez najbliższe kilka miesięcy i czekają nas trudne chwile. Po prostu mi pomóż.
— Pewnie, Lee. Szkoda, że mi nie powiedziałaś od razu, kiedy przyjechałem. Ja nie piję dużo. Mogę nie pić w ogóle.
— Alkoholizm to dziwne zwierzę. Czasem mogę patrzyć na pijących ludzi i nic sobie z tego nie robić. A potem widzę reklamę piwa i zaczynam się pocić. Zobaczę w czasopiśmie reklamę wina, które lubiłam, i aż mnie ssie. To potworna walka.
Kelner przyniósł napoje i Adam ze strachem spojrzał na swoją wodę mineralną. Polał ją na kostki lodu i zamieszał łyżeczką.
— Czy to dziedziczne? — zapytał, prawie pewny, że odpowiedź będzie twierdząca.
— Nie sądzę. Sam wymykał się czasem i pił trochę, kiedy byliśmy dziećmi, ale nas trzymał od tego z dala. Moja babka była alkoholiczką, więc moja matka trzymała się od tego świństwa z daleka. Nigdy nie widziałam alkoholu w domu.
— A więc w jaki sposób się uzależniłaś?
— Stopniowo. Po opuszczeniu domu nie mogłam się doczekać, żeby wreszcie spróbować, ponieważ kiedy ja i Eddie dorastaliśmy, alkohol był tabu. Poznałam Phelpsa, a on pochodzi z rodziny, gdzie bez przerwy pije się towarzysko. Alkohol stał się dla mnie najpierw sposobem ucieczki, a potem środkiem zastępczym.
— Zrobię co w mojej mocy. Bardzo mi przykro.
— Niepotrzebnie. Miło było wypić z tobą drinka, ale teraz czas już z tym skończyć. Trzy razy powinęła mi się noga i za każdym razem zaczynało s to od pomysłu, że mogę nie tracąc kontroli wypić drinka czy dwa. Kiedyś przez miesiąc sączyłam wino ograniczając się do jednego kieliszka dziennie. Potem przeszłam na półtora kieliszka, dwa, trzy, aż wreszcie znalazłam się na odwyku. Jestem alkoholiczką i nigdy sobie z tym nie poradzę.
Adam podniósł swoją szklankę i stuknął o szklankę Lee.
— Za zwycięstwo, Lee. Osiągniemy je razem.
Kelnerem był student, który od razu wiedział, co powinni zjeść. Zaproponował pieczone ravioli, ponieważ było po prostu najlepsze w mieście i mogło znaleźć się na ich stole już za dziesięć minut. Zgodzili się bez wahania.
— Często zastanawiałem się, co robisz z czasem, ale bałem się zapytać — powiedział Adam.
— Kiedyś miałam pracę. Kiedy Walt poszedł do szkoły, zaczęłam się nudzić i Phelps znalazł mi pracę w firmie swojego przyjaciela. Duża pensja, ładny gabinet. Miałam własną sekretarkę, która wiedziała o mojej pracy więcej niż ja. Odeszłam po roku. Wyszłam za mąż za duże pieniądze, Adamie, więc nie powinnam pracować. Matka Phelpsa była przerażona, że biorę pensję.
— Co bogate kobiety robią przez całe dnie?