Dochodzenia odszkodowania wymaga jednak spełnienia wymogów określonych w KC. Odmiennie w wypadku stwierdzenia nieważności art. 160 KPA przewiduje ograniczenie odszkodowania do rzeczywistej szkody, jednak uchyla obowiązek przewidziany w art. 418 KC dotyczący stwierdzenia naruszenia prawa przy wydaniu decyzji (por. Nb. 241). Przepisy Ordynacji przewidują jednolitą konstrukcję w kwestii zakresu i przesłanek odpowiedzialności. =414= Zgodnie z art. 260 § 1, szkoda wywołana wydaniem decyzji, która następnie została wzruszona w wyniku wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności jest podstawą do dochodzenia odszkodowania za poniesioną rzeczy- wistą szkodę, co oznacza jedynie damnum emergens czyli szkodę materialną w rozumieniu art. 361 § 2 KC, a nie lucrum cessans - czyli spodziewane przyszłe korzyści. Zasadniczo odszkodowanie jest dochodzone od organu, który wydał decyzję z naruszeniem prawa. Konstrukcja ta ma za zadanie wskazanie podmiotu w stosunku do którego kierowane jest żądanie odszkodowawcze, bowiem organ administracji jest jedynie podmiotem reprezentującym w postępowaniu Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego. =415= Jeżeli winę za powstanie okoliczności, które spowodowały wzruszenie decyzji, ponosi inna strona postępowania, strona, która szkodę poniosła, może dochodzić od niej odszkodowania przed sądem powszechnym. Jeżeli odszkodowanie jest dochodzone od organu administracji stosuje się przepisy KC z wyłączeniem art. 418 i art. 420(1). Ten ostatni przepis rozciąga postanowienia art. 4l8 na pracowników samorządu terytorialnego. Postępowanie służące dochodzeniu odszkodowania jest zasadniczo prowadzone przed organem administracji, który wydał wadliwą decyzję. Jeżeli jednak organ ten odmówi wypłacenia odszkodowania lub orzeknie o odszkodowaniu niższym od żądanego, stronie służy prawo wniesienia powództwa do sądu powszechnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji w sprawie odszkodowania. Za odmowę wypłaty odszkodowania uważa się też niewydanie decyzji w terminie 2 miesięcy od dnia wniesienia żądania przez stronę. W tym wypadku wniesienie powództwa może nastąpić w każdym czasie. =416= Roszczenie o odszkodowanie przedawnia się po upływie 3 lat od dnia doręczenia decyzji, na mocy której zostaje wzruszona decyzja dotknięta wadą lub decyzji stwierdzającej wydanie decyzji z naruszeniem prawa. § 61. Kary porządkowe =417= W obowiązującej do niedawna regulacji działu III KPA zawarty był przepis art. 178, który przewidywał stosowanie kar przewidzianych w ustawie karnej skarbowej w wypadku braku osobistego stawienia się lub braku innych działań w postępowaniu. Rozwiązanie takie nie okazało się korzystne. Skutkiem skierowania żądania ukarania uczestnika postępowania podatkowego w postępowaniu karnym skarbowym, była bowiem potrzeba wszczęcia osobnego postępowania toczącego się równolegle z postępowaniem podatkowym. Komplikowało to stosowanie środków dyscyplinowania za naruszenia obowiązków związanych z udziałem w postępowaniu i często zrywało związek pomiędzy postępowaniem podatkowym a karnym skarbowym. Aby temu zaradzić, w Ordynacji wprowadzono możliwość stosowania kar pieniężnych w toku postępowania podatkowego. =418= Zgodnie z art. 262, strona, pełnomocnik strony, świadek lub biegły, którzy mimo prawidłowego wezwania organu podatkowego: 1) nie stawili się osobiście bez uzasadnionej przyczyny, mimo że byli do tego zobowiązani, lub 2) bezzasadnie odmówili złożenia wyjaśnień, wydania opinii, okazania przedmiotu oględzin lub udziału w innej czynności, lub 3) bez zezwolenia tego organu opuścili miejsce przeprowadzania czynności przed jej zakończeniem, mogą zostać ukarani karą porządkową do 2500 zł. Kara porządkowa jest nakładana w formie postanowienia, na które służy zażalenie. Przy czym organ podatkowy, który karę nałożył może na wniosek ukaranego złożony w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia o nałożeniu kary, uznać zachowanie strony za usprawiedliwione i uchylić karę. Także postanowienie o odmowie uchylenia kary podlega zaskarżeniu w drodze zażalenia. Ukaranie grzywną nie wyklucza możliwości stosowania wobec opornego świadka lub biegłego środków przymusu w sposób określony w przepisach szczególnych, przez co należy rozumieć ustawę o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. § 62. Koszty postępowania =419= Koszty postępowania podatkowego zostały uregulowane w myśl zasady, iż obciążają one Skarb Państwa lub jednostkę samorządu terytorialnego. Strona jest natomiast obciążona kosztami wskazanymi w przepisach. Do kosztów postępowania zalicza się: 1) koszty podróży i inne należności świadków, biegłych i tłumaczy, ustalone zgodnie z przepisami o należnościach świadków i biegłych w postępowaniu sądowym, 2) koszty, o których mowa powyżej, związane z osobistym stawieniem się strony, jeżeli postępowanie zostało wszczęte z urzędu albo gdy strona została błędnie wezwana do stawienia się, 3) wynagrodzenia przysługujące biegłym i tłumaczom, 4) koszty oględzin, 5) koszty doręczenia pism urzędowych, 6) inne wydatki bezpośrednio związane z rozstrzygnięciem sprawy, jeżeli organ podatkowy zaliczy je do kosztów postępowania. Koszty podróży, oraz koszty związane z osobistym stawieniem się stron podlegają zwrotowi na podstawie wniesionego żądania. Żądanie w tej sprawie winno być zgłoszone organowi podatkowemu, który prowadzi postępowanie przed wydaniem decyzji, pod rygorem utraty roszczenia. Stronę obciążają koszty: 1) które zostały poniesione w jej interesie albo na jej żądanie, a nie z ustawowego obowiązku organów prowadzących postępowanie, 2) wezwania dokonanego na podstawie przepisów o wezwaniu publicznym, 3) sporządzenia kopii i odpisów na podstawie przepisów o udostępnieniu stronie akt, 4) przewidziane w odrębnych przepisach, 5) powstałe z jej winy, a w szczególności: a) dodatkowe koszty spowodowane niewykonaniem obowiązku, co spo- wodowało ukaranie karą porządkową b) wynikłe z zatajenia lub nieprzedstawienia dowodu w wyznaczonym ter-
|