Dziewczyna stała przez długą chwilę pod kamiennym blokiem, z głową uniesioną wysoko, nie tylko obserwując budowlę, ale też wchłaniając jej zapachy...

Dzieci to nie książeczki do kolorowania. Nie da się wypełnić ich naszymi ulubionymi kolorami.

Były bardzo przyjemne, bardzo bliskie woni najwspanialszych kwiatów. Po chwili jednak wyczuła zapach najważniejszy — wody! Słyszała w przeszłości, że podróżnicy, poruszający się pomiędzy światami nie potrafią wyodrębniać jej zapachów, zdolne są natomiast do tego żyjątka prymitywne, nie dorównujące ludziom pod żadnym innym względem. A jednak w zapadłych zakamarkach Ziemianek każdy musiał, w trosce o swe przeżycie, rozpoznawać wszelkie możliwe zapachy, w tym wody. Dlatego Simsa od razu wiedziała, że ma teraz do czynienia z wodą, i to z wodą zupełnie inną niż w Kuxortal, która była słona i mętna. Odwróciła się i już wiedziała, że wkrótce natknie się na strumień wspaniałej, kryształowo czystej, słodkiej wody.
Zauważyła teraz lekki prześwit w gęstwinie roślinności, który pominęła wcześniej. Ruszyła w tym kierunku i pomagając sobie płaszczem przewieszonym przez ramię, zaczęła przebijać się przez gąszcz. Niektóre z roślin miały ostre kolce, z których istnienia zdała sobie sprawę dopiero teraz. Płaszcz dawał jej przed nimi niewielką ochronę, zapobiegał jedynie części zadrapań. Momentalnie jednak pojawiło się w nim kilka dziur. Simsa wpadła na pomysł, by pomagać sobie także berłem. Okazało się to dobrym rozwiązaniem. Długie berło skuteczniej rozgarniało rośliny i trochę przyspieszyło jej marsz. W gąszczu dziewczyna ponownie zwróciła uwagę na szum roślin, który z całą pewnością nie był wywołany żadnym wiatrem. Liście i gałęzie obracały się w jej kierunku, a więc powód tego ich dziwacznego zachowania musiał znajdować się dokładnie za nią. Odnosiła wrażenie, że wszystkie te rośliny rozmawiają ze sobą, komentują jej zbliżanie się, jakby nawoływały się do bardziej zdecydowanej obrony, do zahamowania jej marszu w głąb.
Wreszcie gęstwina stała się tak trudna do przejścia, że dziewczyna zatrzymała się. Jedna z gałęzi, grubsza od jej ramienia, zagrodziła jej drogę w taki sposób, że Simsa nie była w stanie ani pod nią przejść, ani jej przeskoczyć. Ruchome, chropowate liście przytrzymywały ją za włosy, tak że nie była w stanie poruszyć głową. Widziała owady uwięzione w chropowatych poszyciach liści. Nagle zdała sobie sprawę z tego, że nie jest w stanie nawet się odwrócić. Stała się więźniem tej bujnej roślinności.
Ostry ból policzka wyrwał ją z zamyślenia. Płaszcz Simsy, który do tej pory stanowił względnie użyteczną tarczę, opadł na ziemię. Unieruchomiona dziewczyna wydęła usta i zagwizdała. Zass była zajęta polowaniem, ale musi pomóc jej wyrwać się z tej pułapki, bo inaczej…
Tymczasem do jej uszu dotarł ten sam dźwięk, który obwieścił jej ocalenie na kamiennej pustyni. Mgła nad niecką, pełną roślinności — uwięziona, widziała teraz tylko jej niewielki fragment — była o wiele gęstsza, niż mgła nad pustynią. Nie miała najmniejszej szansy dotrzeć wzrokiem do otwartego nieba. A jednak, bez wątpienia nad jej głową, bardzo nisko, z całą pewnością przelatywał jakiś latacz. Z pewnością, ktokolwiek znajdował się na jego pokładzie, skupiał teraz swoją uwagę właśnie na tej dolinie. Simsa zdała sobie sprawę, że latacz krąży właśnie nad nią.
Na pokładzie pojazdu mogli znajdować się ludzie, którzy poszukiwali jej jako zbiega. A jednak w tej chwili ważniejsze, niż obawa przed nimi, było coś zupełnie innego. Gałęzie, które zatrzymały Simsę w swym uścisku, stały się zupełnie nieruchome po pierwszym dźwięku latacza. Jeszcze przed chwilą zachowywały się tak, jakby chciały zadawać jej jak najwięcej bólu. Teraz, już bez ich udziału, każdy ruch, każde otarcie o nie, sprawiało dziewczynie ból.
Dziewczyna była pewna, że pozostawiła za sobą kawałki wyrwanych włosów, skrawki poszarpanej skóry i fragmenty ubrania. Strugi krwi ściekały po jej twarzy. Smakowała ją, gdy docierała do jej ust. Mimo kolejnych ran, jakie odnosiła, ruszyła znów przed siebie, w bezruchu roślin widząc dla siebie szansę wyrwania się z pułapki.