wprowadzone zostały w Rosji reformy w sądownictwie cywilnym i wojskowym, wojskowości, szkolnictwie wszystkich typów, finansach państwowych. Duże znaczenie miało wprowadzenie or- ganów samorządowych w guberniach i powiatach w postaci tzw. urzędów ziemskich. Miały zajmować się one podniesieniem poziomu technicznego rolnictwa, rozwojem oświaty, opieki społecznej, szpitalnictwa, miejscowego handlu i przemysłu oraz budownictwem lokalnych dróg i mostów.
W swej polityce zagranicznej dyplomacja rosyjska przez 15 lat zabiegała o zniesienie restrykcji w rejonie Morza Czarnego, jakie nakładał paryski traktat po wojnie krymskiej. W tym celu Rosja starała się o poparcie Francji, Austrii i Prus. Lecz Francja obyła się bez pomocy w swej krótkiej wojnie z Austrią o zjednoczenie Włoch w 1860 r., zaś Austrię różniły z Rosją rozbieżne interesy na Bałkanach. Jedynie Prusy wsparły roszczenia Rosji, a to za cenę jej neutralności w wojnie prusko-francuskiej w 1870 r. Doszło wówczas do konferencji mocarstw europejskich w Londynie, na której Rosja odzyskała możliwość posiadania floty wojennej i budowy umocnień na wybrzeżach Morza Czarnego.
W 1872 r. cesarz Aleksander II wziął udział w zjeździe trzech cesarzy - Niemiec, Austrii i Rosji - jaki odbył się w Berlinie w celu utrwalenia współpracy tych trzech monarchii konserwatywnych przeciwko ruchom republikańskim i Francji. Zawarty w następnym roku polityczno-wojskowy sojusz, nawiązujący do tradycji Świętego Przymierza, przetrwał jednakże tylko kilka lat.
Przez całą drugą połowę XIX w. Rosja prowadziła intensywną eksplorację terytoriów w Azji i na Dalekim Wschodzie. W wyniku pertraktacji z Chinami w 1658 r. do Rosji przyłączony został Kraj Nadamurski, położony na północ od rzeki Amur, oraz Kraj Ussuryjski, gdzie Rosjanie założyli kilka nowych miast, w tym Chabarowsk i wielki niezamarzający port Władywostok nad Morzem Japońskim. Od 1853 r. Rosja zaanektowała również północną część wyspy Sachalin, zaś w 1875 r. jego część południową, w zamian za szereg wysp Archipelagu Kurylskiego, przekazanych Japonii. Natomiast w 1867 r. sprzedała Stanom Zjednoczonym Półwysep Alaskę za 7,2 mln dolarów.
Równocześnie w latach 1868-87 Cesarstwo Rosyjskie dokonało sukcesywnych podbojów Chanatów Chiwy, Buchary, Samarkandy i Taszkentu w Środkowej Azji. Zamieszkane one były przez plemiona Kirgizów, Kazachów, Uzbeków, Tadżyków i inne, częściowo prowadzące koczowniczy tryb życia i funkcjonujące w zacofanych strukturach feudalno-patriarchalnych.
Bezpośrednio po wojnie krymskiej Rosja nie angażowała się w większym stopniu w sprawy bałkańskie, by nie narazić się mocarstwom zachodnim. Jednakże ruchy narodowo-wyzwoleńcze na Półwyspie Bałkańskim narastały nieustannie, wymuszając od Rosji aktywnego ich wspierania. W 1875 r. wybuchły powstania w Bośni i Bułgarii, a rok później Serbia i Czarnogóra wypowiedziały wojnę Turcji. Wojska tureckie bezwzględnie rozprawiły się z powstańcami bułgarskimi i rozbiły siły serbskie, mimo ich wsparcia przez tysiące ochotników z Rosji i całej Europy. Wówczas, po wcześniejszym zapewnieniu neutralności Austrii i Niemiec, do wojny przystąpiła także Rosja.
Mimo problemów, związanych z niedokończoną reorganizacją swych sił zbrojnych i trudnościami w zaopatrzeniu, oraz twardego oporu tureckiego, w styczniu 1878 r. Rosjanie znów, jak w 1829 r., podeszli w pobliże Stambułu. Znów mogli go zdobyć, czego nie uczynili ze względu na stanowisko mocarstw zachodnich, ciągle opowiadających się za utrzymaniem Imperium Tureckiego, a przeciwko hegemoni Rosji we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Gdy więc w lutym 1878 r. zawarty został traktat pokojowy rosyjsko-turecki w San Stefano pod Stambułem, mocarstwa zachodnie zażądały jego rewizji. Dokonano ją po kilku miesiącach na Kongresie Berlińskim z udziałem Anglii, Francji, Austro-Węgier, Niemiec, Rosji i Turcji. Ograniczono na nim wielkość Bułgarii, która nadal miała być uzależniona od Turcji, zmniejszono też terytorium Serbii i Czarnogóry, jednak przyznając im i Rumunii pełną niepodległość. Rosja odzyskała południową Besarabię, Bośnia dostała się pod administrację Austrii, zaś Turcja utrzymała jeszcze Macedonię i Albanię.
Zwycięska wojna rosyjsko-turecka nie wpłynęła na osłabienie demokratycznych i socjalistycznych ruchów opozycyjnych w Rosji. Były one wszakże skutecznie i bezwzględnie zwalczane przez tajną policje i żandarmerię. Niektóre z bardziej radykalnych organizacji zmieniły więc swą taktykę działania i w odpowiedzi na terror policyjny zaczęły stosować terror antypaństwowy. Dotyczyło to m.in. organizacji “Narodna Wola”, której komitet wykonawczy podjął decyzję o zabiciu cara. Po kilku nieudanych próbach, z których car wychodził bez szwanku, w dniu 1 marca 1881 r. Aleksander II zginął w zamachu bombowym. Tron po nim przejął syn Aleksander III (1881-94).
Śmierć Aleksandra II w niczym nie wpłynęła na funkcjonowanie i politykę caratu. Odczuli ją natomiast Żydzi, wobec których rozpoczęły się pogromy, gdyż oskarżano ich o uczestnictwo w spisku na życie cara. Znamienne, że to właśnie Aleksander II w 1860 r. zniósł represyjne prawa wprowadzone wobec ludności żydowskiej w Rosji w 1792 r. przez Katarzynę II. Dotyczyły one przymusowego osiedlania się w wyznaczonych strefach, gdzie żyli w skrajnej nędzy. Od 1860 r. mogli osiedlać się w całej Rosji. A po 1871 r. setki tysięcy Żydów na zawsze opuściło Rosję, emigrując do USA i Europy Zachodniej, głównie do Francji i Austrii.
Reforma uwłaszczeniowa wsi spowodowała wielką podaż robotników najemnych, przemieszczających się do miast, co wpłynęło na przyspieszenie rozwoju kapitalistycznych form gospodarki w Rosji. Dotyczyło to zwłaszcza przedsiębiorstw przemysłowych, budownictwa kolejowego, bankowości i towarzystw akcyjnych. Np. produkcja węgla kamiennego, wynosząca w 1860 r. 300 tys. ton wzrosła w 1900 r. do 16 mln. ton, a surówki żelaza odpowiednio z 330 tys. do 3 mln. ton. Podobne wskaźniki wzrostu występowały w produkcji stali, miedzi, przemysłu maszynowego, cukru buraczanego. Szczególnie szybko rozwijało się budownictwo kolejowe. Gdy w 1860 r. w Rosji było tylko 3 tys. km szlaków kolejowych, to na początku XX w. już 54 tys. km, w tym połączenie transsyberyjskie Petersburga z Władywostokiem na Dalekim Wschodzie. W 1900 r. Rosja liczyła ok. 128 mln ludności, Petersburg 1,5, Moskwa 1,1, Warszawa prawie 700 tys. mieszkańców.